Soms zijn er wijze woorden

Zover zou het niet komen. Sterker nog, ik had het niet aan zien komen en voor ik het wist, stond ik met mijn koffer bij de crisisopname. Ik had zeven weken hard gewerkt bij een klinische behandeling en zeven weken waren me fataal geworden. Mijn lijf wilde niet meer.

Tranen gutsten over mijn wangen en hoe ik van binnen ook alle mogelijke manieren bedacht hierin tegen te werken – ik wist dat deze opname goed zou doen. Ik zou alleen al aansterken. Want eerlijk, een half uurtje wandelen, lukte me al niet. vrienden over de vloer vond ik leuk, maar echt energie vol zijn, was iets wat me niet lukte.

Tot ik eenmaal de dagen vulde in de kliniek. De Ber die zich altijd voordeed, verscheen weer. Leuk doen, lachen wanneer er mensen bij waren en zodra de slaapkamerdeur van de kliniek dicht ging, stortte ik in. Dat instorten was dan niet heel even, maar het was zo volledig dat ik niet meer wist hoe dit te stoppen.

Langzaam liet ik toe dat alles gebeurde. Instorten, huilen waar mensen bij waren, me verloren voelen, leuk doen terwijl ik me helemaal niet leuk voelde. En in tussentijd zag ik ook een therapeut. Ik voelde me met hem wat onverschillig – want zijn woorden konden me heel veel geven, maar tegelijk kon het me ook helemaal niks geven.

Toch waren de woorden die me nu lieten inzien best wel handig. Ik ben iemand die streeft. Zoekt naar doelen, ze wil halen, verder wil kijken en door wil gaan. Om dan te bedenken dat ik die klinische behandeling van negen maanden af zou maken, netjes, volmaakt en helemaal vol trots met vlag en wimpel blij zou zijn dat ik alle boekjes, therapiën gedaan had. Maar zo werkt het nou eenmaal niet. Wist ik ook wel – maar hij vertelde het me gewoon nog even een keer op een relaxte andere manier.

Soms lukken dingen niet. Gaat het niet zoals je wilt en moet je bijspijkeren aan de weg die je bewandeld. En de lat die je in die weg gelegd hebt, hoef je helemaal niet hoog te leggen. Dat klimmen is al zwaar genoeg, laat die lat maar lager.

En die Ber, die nu nog in de kliniek zit, blijft met vallen en opstaan leuk doen, tranen laten zien. Maar weet ook dat het goed is om de weg die je gaat bij te spijkeren. Het kostte me wat tranen en geloof me – echt heel veel boosheid naar m’n therapeut. Maar het was het wel waard.