Soms kun je jarenlang doorvechten. Vechten tegen allerlei monsters en draken die op je pad gekomen zijn. Die monsters en draken noemen Suus en ik ook wel trauma´s. Het kan knap lastig zijn ze te doorstaan en vooral ze aan te gaan en van ze af te komen. Toch is er een mogelijkheid om er mee om te leren gaan of zelfs helemaal vanaf te komen. Suus en Ber kwamen elkaar tegen in een traumaverwerkingskliniek en ontmoetten elkaar nog een keer achter de schermen van deze website. Zo kwam deze blog tot stand.

Suus en Ber hebben beide dezelfde traumabehandeling gevolgd in de traumaverwerkingskliniek Leeuwarden ´t Jelgerhuis. We vonden het een mooi idee om samen een blog hierover te schrijven met vragen van jullie via instagramstories die we beide beantwoorden.

Hoe kwam het zover/besloot je dat je traumaverwerking ging doen (in de traumaverwerkingskliniek in Leeuwarden)?

Bernice: Al een lange tijd liep ik bij de GGZ. Ontzettend veel gesprekken zijn gevoerd, therapieën opgestart en net zo snel weer gestopt. Mijn hoofd werd alleen maar donkerder. Langzaamaan stopte al mijn voor mijn veilige behandelaren. Het enige wat ik echt meekreeg was ’traumatherapie zou je nog helpen om nog iets van je leven te maken’. BAM. Die voelde ik. En met alle energie die ik nog in me had, ben ik gaan bellen. Dagenlang, wekenlang. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan het zoeken was naar een plek waar traumatherapie gegeven werd. Mijn behandelaren die bleven aan de zijlijn staan toekijken hoe ik ontzettend aan het struggle-en was. Maar Ik hield vol, omdat ik niet wilde dat alles nog zwarter werd, dan het op dat moment al was.

Suus: Tijdens een langdurige EMDR behandeling liep ik behoorlijk klem en liep ik daardoor op alle vlakken klem. Het was thuis niet langer houdbaar en had een aantal crisisopnames doorstaan. Het was behoorlijk zwart voor mijn ogen en voelde zoveel wanhoop en machteloosheid. Als die behandeling niet werkte, wat moest ik dan nog?
Een verpleegkundige kwam – letterlijk- naast mijn bed zitten in al mijn wanhoop en zei: Maar als je daar niet meer behandeld kunt worden, waar dan wel? Het zal toch niet de enige optie zijn voor traumabehandeling?
Hij verbreedde mijn blik en zo ben ik met mijn behandelaar gaan kijken wat er meer mogelijk was, nu hij niet de specialiteit had mij verder te kunnen helpen. Die specialiteit hadden ze voor mij in de traumaverwerkingskliniek.

Hoe heb je je voorbereid op de behandeling in de traumaverwerkingskliniek?

Bernice: Toen ik eenmaal wist dat ik de behandeling mocht volgen, bleek dat er minstens een jaar was van wachten. Dat jaar kon ik niet overbruggen. Niet alleen – want mijn hulpverleners legden langzaam steeds meer het werk neer. Want ‘Ber, was toch een wanhopig geval’. Ter overbrugging heb ik een tijdje opgenomen gezeten bij de Hezenberg. Een christelijke plek waar ze ook behandeling bieden.

Suus: In totaal stond ik een jaar op de wachtlijst voor deze traumaverwerkingskliniek. In die periode zijn er stabiliserende gesprekken opgestart, heb ik een e-module mindfulness gevolgd, ging ik naar een dagbesteding voor structuur in de dag en volgde ik een groepsmodule ‘skills’.
In die module ging ik op zoek naar welke tools mij zouden helpen bij dissociatie en hoge spanning.

Er waren verschillende therapievormen, die geboden werden. Welke heeft jou het meest gebracht?

Bernice: Om heel eerlijk te zijn, vond ik álles verschrikkelijk. Maar dat kwam meer omdat je jezelf ontzettend tegenkomt. Je gaat je pijnlijkste trauma aan en dat opnieuw beleven is niet bepaald een pretje. Ik denk dat de individuele gesprekken waarin we de imaginaire exposure aangingen, het meest heftig waren, maar wel het meest hebben gebracht. Jouw trauma vertellen, waar je het liefst voor wegrent.

Daarnaast had ik heel veel aan PMT. Ik ben een sportmens, die in beweging moet blijven. Mijn motto luidt sindsdien dan ook ‘meer uit je hoofd, meer in je hart’. Bij PMT heb ik zoveel kunnen ervaren, stukjes kunnen zien waar trauma zit waarvan ik het altijd wegstopte.

Suus: Poeh, dat vind ik een lastige. Er springt niet één perse heel erg uit. Ik heb verschillende lessen uit verschillende therapieën gehaald.
Zo ervoer ik bij imaginaire exposure en exposure in vivo dat ik mijn grootste triggers wel aan kon. Hetzij met – letterlijk – zweet op mijn voorhoofd, hoge spanning, veel emoties, angst en dreigende dissociaties, maar ik kon het!
Ook ervoer ik dat die heftigheid steeds milder werd.

Daarnaast zijn er veel ’truucjes’ en termen die ik geleerd heb, waar ik nog steeds veel aan heb. Discrimineren – benoemen wat er werkelijk anders is dan ten tijde van het trauma.
Monstergedachten – Gedachten die je belemmeren te doen wat je wil doen en misschien wel je hele functioneren belemmeren.
Tegengesteld handelen – ik had daarbij verschillende opdrachten gekregen. maar het houdt in dat je tegen je monstergedachten in handelt.
Ik had de neiging het liefst onzichtbaar door de gangen te lopen, mijn opdracht was om mensen aan te kijken en te groeten zodat mensen me zien. Dit is allemaal heel ondersteunend geweest in het hele verwerkingsproces.

Wat heeft de periode in de traumaverwerkingskliniek jou gebracht?

Bernice: Deze vraag is mij de afgelopen tijd ontzettend veel gesteld. En misschien in alles wat ik zou willen zeggen, denk ik, dat ik minder observeer, scan en kijk wie er om mij heen loopt. Hoewel – ik doe het nog, het komt terug. Maar het heeft mij enorm veel geholpen. Daarnaast is mijn index-trauma ( het trauma waarmee je daar aan de slag gaat ) niet helemaal verdwenen. Hoe graag ik dat had gewild, maar laatst was ik in een situatie waarin ik normaal compleet in paniek zou raken. Nu raakte ik niet in paniek, ik gaf aan dat ik die situatie liever niet deed. En dat ik dat kon, was meer dan ik ooit had durven dromen.

Suus: Na de kliniek heb ik geen échte crisis meer gehad. Ik heb tools die ik in kan zetten en een plan voor slechte momenten. Van tevoren hoopte ik dat ik kwaliteit van leven terug zou krijgen, en die heb ik voor zo’n 80%.
Ook mijn index-trauma is niet verdwenen, maar leefbaar. Ik bevries en vlucht niet meer. Ga de triggers aan en vertrouw daar mee op mijn innerlijke kompas.

Als je terugdenkt aan de drie maanden behandeling, wat zou je dan anders gedaan hebben of juist niet?

Bernice: De eerste weken van mijn behandeling waren behoorlijk heftig dankzij groepsgenoten. Ik denk als ik iets anders had gedaan, dat ik dit nog duidelijker had willen aangeven. Daarnaast ben ik juist heel blij hoe de behandelaren en ik met elkaar elke keer weer in overleg gingen. Hierdoor kon ik het programma volgen op mijn eigen tijd en ritme. Meer sport, minder theorie.

Suus: Dan had ik mezelf een tijd opgelegd om op bed te gaan. Soms heb ik het véél te laat gemaakt omdat ik nog zoveel lol had met andere groepsgenoten. Dat terwijl ik gesloopt was na een therapie-dag en de volgende dag de wekker weer vroeg ging om, om 07:00 te gaan hardlopen buiten.

Hoe zie jij jezelf nu ruim een jaar verder na je behandeling in de traumaverwerkingskliniek?

Bernice: Deze vraag zou ik wel willen ontwijken. Want wat is er een bizar heftig jaar voorbij gegaan. Ik sta totaal niet daar, waar ik staan wil en ben net gestopt bij GGNet Scelta omdat mijn hoofd te vol raakte. Ik voel me terug bij af. Er is aangegeven opnieuw traumabehandeling te volgen en dat doet pijn. Ik hoopte dat ik echt een stuk verder was, dan waar ik nu sta. Maar zoals een vriendin van mij eens zei; ‘Soms is je boom aan de bovenkant niet aan het groeien, maar zijn de wortelen in de grond je fundament aan het vergroten’. Ik hoop dat ik daar mee bezig ben en niet terug ben bij af.

Suus: Het voelde heel bambi-achtig om thuis te zijn, om weer in mijn woonplaats contacten op te doen en mijn leven op te bouwen.
Na 3 maanden traumaverwerkingskliniek begon het pas, had ik soms het idee. De kliniek was een warm bad, daar keek niemand je gek aan als je je tools nodig had, je je terug trok, je even uit moest rusten, je in paniek was door een trigger etcetc.
In mijn omgeving dacht iedereen dat ik er was, mijn behandeling was immers afgerond. Maar ik was – maandenlang – onwijs moe en ik zag in het begin lang niet altijd meteen welke tool ik wanneer in moest zetten.

Op een gegeven moment had ik steeds een beetje meer energie en begonnen er kwartjes op hun plek te vallen. Mijn man vroeg me wanneer ik met mijn webshop zou beginnen die ik altijd al had willen hebben.
Met zijn vertrouwen in mij ben ik die begonnen.
Daarnaast kreeg ik steeds meer rust en vertrouwen in mezelf dat we onze andere wens ook in vervulling mochten en konden brengen: we verwachten ons wondertje in januari 2020.

Zijn er naast de therapiëen ook andere dingen waar je veel aan hebt gehad?

Bernice: Voor mij waren dat de gesprekken die ik had met de socio’s. Sommigen hebben me echt op mijn diepste momenten er doorheen gesleept. Door zichzelf te zijn, hun mens zijn te laten zien en mee te denken waar dat nodig was. Daarnaast heb ik een heel waardevol gesprek gehad met een PMT therapeute. Soms tussen de therapieën door, was daar tijd voor.

Suus: Van binnenuit had ik standaard het gevoel dat ik ‘er niet mocht zijn’. In de traumaverwerkingskliniek heb ik beetje bij beetje mogen ervaren dat mensen mij oké vinden en het leuk vinden met me om te gaan.
Daarnaast heb ik ontzettend waardevolle gesprekken gehad met de systeemtherapeute en heeft een creatieve therapeut extra tijd voor mij gemaakt om bepaalde beelden, die ik in mijn hoofd had, uit te tekenen en te verbranden.

Wat waren naast alle heftige therapieën, leuke dingen die je hebt beleeft?

Bernice: HOW ABOUT SARDIENTJE? Okay, geloof me. Ik weet niet hoe vaak we het gedaan hebben. Maar vaak! Ik heb op de gekste plekken verstopt gezeten. Keukenkastjes, waszakken, achter kasten die we eerst verplaatst hadden, etc. Een van de mooiste situaties was dat we besloten een verdieping naar beneden te gaan. Op zoek in een totaal andere gang met ontzettend veel deuren. En ineens viel er een deur in het slot. We konden er niet meer uit en hebben alle deuren geprobeerd die op andere klinieken uitkwamen. Uiteindelijk was er een deur die uitkwam op de gang richting het ziekenhuis. Gered!

Suus: JAAA, sardientje! Wat hebben we gelachen, in waszakken, achter gordijnen en stoelen. Hi-la-risch.
Mijn liefde voor pannenkoek stapels is hier ook geboren. In het eerste weekend op de kliniek bakte Bernice een huge stapel en aan het einde van de behandeling nogmaals. Het was super mooi weer, dus hebben we die lekker buiten opgegeten.