Uitbehandeld? Klopt dat?!

Met een kop koffie, zat ik ruim een jaar terug, in de wachtkamer te wachten tot mijn hoofdbehandelaar mij zou komen halen. De tijd verstreek nogal langzaam en toen zij eenmaal op haar gemak aan kwam wandelen, was mijn tijd al ruim een kwartier voorbij. Ik weet nog goed dat ik er van baalde, maar echt iets van zeggen, durfde ik niet. Ik had voor die dag goed voorbereid waar ik het over wilde hebben, maar eenmaal in haar kamer, bleek dat zinloos.

Terwijl zij daar hoogzwanger tegenover mij zat, vertelde ze mij, dat ik uitbehandeld was. Lang bleef het stil. De koffie die ik in de wachtkamer nog te heet vond, stond voor mij en pakte ik voorzichtig op, om er een slok van te nemen. Het haalde de stilte weg. Tranen begonnen in mijn ogen te prikken en op dat moment gingen er allerlei radartjes af in mijn hoofd. ‘Uitbehandeld’. Ik? En weer viel er een stilte. Een op dat moment ijzige stilte. Ze keek me aan, alsof er niks meer aan gedaan kon worden.

Ondertussen probeerde ik de radartjes in mijn hoofd stil te leggen om tot woorden te komen. Het liefst wilde ik wegrennen uit die ruimte, weg van de woorden waar geen hoop meer in te vinden was. Weg. Maar ik wilde ook duidelijkheid waarom ik uitbehandeld zou zijn. Het enige wat ik wist, was dat we al een tijd niet met elkaar op de juiste weg zaten en vooral andere ideeën hadden over mijn behandeling.

Ik had een doel voor ogen, die zij niet wilden bieden. Zij vonden dat niet nodig en kwamen met een aanbod, waar ik geen baat bij zou hebben. Zoiets als dat je je been gebroken hebt maar dat ze je arm in gipsen. Compleet de verkeerde weg opgaan.

Op dat moment hebben we het gesprek afgerond en heb ik een aantal maanden zonder hulp gezeten. Ik zocht, struikelde en heb gewacht tot een psychiater terug zou komen om samen te zoeken naar een oplossing. Want ik was en bleef het er niet mee eens, dat ik uitbehandeld was.

Ik ben toen een hele andere weg ingeslagen, ik kreeg een second opinion die achter mij stond en aangaf dat ik absoluut niet uitbehandeld was. Op dat moment kreeg ik weer wat hoop, waar ik eerder alles verloor.

Wat ik met mijn verhaal aan jou wil zeggen, als je dit leest. Wanneer je in de hulpverleningswereld zit, ben je altijd nog zelf verantwoordelijk voor wat er over jou gezegd wordt. Niet alles wat een hulpverlener zegt, zal gelijk ook zo zijn. Jij mag zelf ook in jouw proces meedenken, meekijken en bepalen. Soms worden er namelijk keuzes gemaakt die niet ten goede zijn voor jou en dan ben jij de enige die daar van binnen wat bij voelt én dus wat over kan zeggen.

Jij hebt altijd nog je eigen regie.