TRIGGER WARNING ZELFBESCHADIGING
Het haalde voor even de pijn weg. Maar het was echt maar voor heel even. Toch vond ik het prima en accepteerde ik dat. Tot ik besefte hoe vaker ik het deed, hoe meer ik de pijn van binnen niet voelde. De aandacht werd verlegd. En zo, stonden er ineens een heleboel krassen bovenop mijn bovenarm. Je ziet ze niet meer, het waren immers krassen. Maar ik weet precies waar ze gestaan hebben. Ik kan precies aanwijzen, waar ik de pijn probeerde te veranderen voor andere pijn.
Ik besefte dat het zo niet langer kon. Maar ik kon er niet mee stoppen. Het lukte me gewoon niet. Alles in me riep dat ik door moest gaan. Stemmen die luidkeels riepen dat ik mijzelf pijn moest doen, het werd alleen maar heviger. En omdat het mij niet lukte tegen de stemmen in te werken, werd krassen, snijden. Zo in mijn bovenbeen. Dieper, harder, nóg pijnlijker. Maar het moest van de stemmen in mijn hoofd. Niks hield me tegen.
En als ik nu besef, keer op keer, als ik naar mijn benen kijk, dan maakt het mij verdrietig. Verdrietig omdat alles in me een strijd aan het aangaan is, tegen stemmen en schimmen en het niet lijkt te stoppen. Hoe hard ik ook vecht. Het maakt me boos dat ze er zijn en alles van binnen overnemen. De regie nemen. Hallo, ik Noor, heb de regie. Toch? Hopeloos en dan ineens zijn de stemmen er weer.
Het is een strijd die nog lang niet gestreden is. Een gevecht die eindeloos lijkt. Maar ik weet dat ik blijf strijden, tot het lukt om te stoppen. Tot het lukt om tegen de stemmen in mijn hoofd in te gaan.
En tot die tijd, probeer ik allerlei manieren te vinden, om niets bij mezelf te doen. Maar makkelijk is het niet.
Ik vecht, verlies en strijd alleen
Ze zijn met zovelen in mijn hoofd
De stemmen schreeuwen tegen elkaar
En ik, ik roep voorzichtig hier en daar
‘Ga weg, rot op, ik wil je hier niet’.
Maar de strijd lijkt gestreden
Ze zijn met teveel, alleen red ik het niet.
Ik roep, ik schreeuw, ik scheld!
Maar het enige wat je nog ziet,
Zijn littekens die van de strijd zijn overgebleven.
Ik heb verloren, gevochten zo hard ik kon.
Maar het is verloren.
Alleen verloren.
Er komt dag, dat ik weet hoe ik alle stemmen en schimmen tegen kan gaan. Dan strijd ik volledig tegen. Dan vecht ik zo hard ik kan, en neem ik de regie weer in eigen hand.
1 Comment
Het gaat met vallen en opstaan. Maar je bent het waard op jezelf niet te beschadigen. Ik weet hoe moeilijk het is om te dealen met littekens, of plekken waarvan je weet dat je kraste. Maar vergeet niet dat deze littekens jouw verhaal vertellen, de strijd laten zien die je gevoerd hebt. Je mag er zijn, inclusief alle plekjes en littekens.