Verjaardagsdepressie

Op mijn anonieme-lotgenoten-Insta schreef ik er al kort over en de titel verklapt ook al het één en ander. Ik merk dat ik er meer over kwijt wil.

Uit mijn doen.
Ik ben al dagen, zo niet weken, uit mijn doen. Ik huil o-ver-al om en dat begint mij eigenlijk behoorlijk te irriteren. Het gaat eigenlijk helemaal nergens over. Sterker nog; ik schaam mij zelfs een beetje voor de reden van deze jaarlijks terugkerende depressie. Ik vind het stiekem lastig om er open over te zijn en om het te delen, maar toch ga ik het doen.

Ik ben depressief en huilerig, omdat ik aanstaande donderdag (22 augustus) jarig ben.

Zo, dat is er uit.

En nee, het ouder worden op zich zal mij een worst wezen. Dat maakt mij niet uit. Het is maar een getal, 32 om precies te zijn. Het is hoe je je voelt en wat je er van maakt. 

Mislukt.
Maar… Ik voel mij zó mislukt. *huilt drie tissues in 10 seconde doorweekt* Ja, je leest het goed: mislukt. 

Ik ben (bijna) tweeëndertig en ik woon (weer) bij mijn ouders. Heb geen relatie en ook mijn kinderwens is niet vervuld zoals ik het bedacht had. In een hele extreme vlaag van depressie zou ik zeggen dat ik helemaal niets heb, maar dat is niet waar.

Ondanks alles heb ik het goed en fijn. Ik heb een dak boven mijn hoofd, de allerbeste vriendinnen en een fantastische baan met nog fantastischere collega’s. Ik heb duizend en één hobby’s en elke dag genoeg te eten. Ik heb totaal niet te klagen. Maar toch… Het voelt soms, nu dus, gewoon even zo.

Leven volgens een draaiboek. 
Ik had dit gevoel nog sterker toen ik dertig werd. Ik huilde echt nog meer dan ik nu doe. Ik was ooit namelijk zo’n meisje die een heel draaiboek voor haar leven had klaarliggen. Al wist hoe de kinderen moesten gaan heten en hoe de bruidsjurk eruit zou moeten zien. 

Toen ik dus dertig werd was er nog niets van terechtgekomen. Ja, ik had op mezelf gewoond, maar door een ‘ongelukkig voorval’ moest ik dus alles leeghalen en ergens opslaan om weer bij mijn ouders te gaan wonen. Ja, ik had een dak, maar het voelde ook alsof mijn leven op pauze stond. 

Kortom, op mijn dertigste had ik nog nauwelijks iets af kunnen vinken dat volgens draaiboek verliep. Ja, ik was op papier moeder van vijf kindjes, maar nee, daar mocht ik niet voor zorgen. Dus eigenlijk telt het niet. 

Na een hoop gejank en drie verjaardagsfeestjes heb ik het hele draaiboek-gebeuren losgelaten. Mede door alle gesprekken die ik over mijn dertig-depressie voerde. Zo’n vastgepind leven werkt niet. Niet voor mij in ieder geval. 

Vergelijken.
Ik ben eigenlijk niet iemand die zich vergelijkt met anderen, want alles komt wanneer het komt en gaat zoals het gaat en een ieder volgt zijn/haar eigen pad. Maar nu… Nu zie ik even alles wat anderen wel hebben en ik niet. Dat hoort niet bij mij, maar het is nu even zo, dus ik laat het toe. 

Beide jongere zusjes hebben een relatie en een kinderwens. Iets in mij is bang dat zij straks eerder ‘concrete’ kinderen hebben, terwijl ik als oudste dat als eerste gehoopt had te hebben. Ik walg van die gedachte, het slaat echt nergens op. Helaas kan ik het niet mooier maken en voelt het even zo. Ook al mijn vriendinnen zijn getrouwd/(bijna) verloofd en hebben een huis vol kinderen. In zo’n depri-bui hebben ze alles. En ik dus niets.

Echt, al het bovenstaande slaat nergens op, al lees ik in de reacties op Insta dat er wel (h)erkenning voor het ‘probleem’ is. Als ik beter in mijn vel zit kan ik dit ook beter aan, maar helaas… Ik zit nu even niet goed in mijn vel. Het is niet anders. 

Het gaat wel weer over hoor. Na donderdag is het vast voorbij. 

Zo niet, dan toch.