Vriendschap in de kliniek

De avond valt. Buiten wordt het donker en binnen steek ik de kaarsjes aan. Voor even ben ik alleen op de bank gaan zitten. Vos ligt ergens in de woonkamer languit. Muziek vult de ruimte en langzaam besef ik dat het zondagavond is. Zondagavond, de avond dat ik terug zou gaan naar de kliniek. Maar ik ben alles behalve daar. Ik ben thuis, thuis alleen in mijn eigen huis.

De reden dat ik nu even thuis ben, is omdat ik in de kliniek helemaal op was. Mijn lijf wilde niet meer en liet duidelijk merken dat er een grens bereikt was. Alle therapieën stapelden op van binnen, maar er kwam niets meer uit mij. Waar ik normaal alles er nog wel uit kon sporten, van datgene wat ik voelde, lukte dat nu ook niet. En zo besloot ik samen met mijn behandelaar dat ik er twee weken tussenuit ging om op te laden, thuis te kunnen sporten en tot rust te komen in mijn eigen vertrouwde omgeving.

Ondanks ik het een rustgevende gedachte vond dat ik weer even in mijn eigen vertrouwde omgeving  zou zijn, gaf het me ook heel veel angst. In de kliniek zijn er zoveel mensen om je heen, is er altijd wel iemand om even mee te kletsen, iemand die je een knuffel kan geven of iemand om mee te wandelen. Hier thuis is alles anders. Het ‘normale’ leven, je vrienden die werken, studeren, anders dan het leven in de kliniek. Soms merk ik dat ik het zelfs heel moeilijk vind, om dat te beschrijven. Maar, het is zó anders.

Naast het feit dat ik in de kliniek een hele groep om mij heen heb, zijn er een enkel aantal, waar ik ook echt om ben gaan geven. Het is gek om niet even dat koffiemoment te pakken, samen te koken of even van hart tot hart te kletsen buiten de therapieën om. In het begin voelde het doodeng om mijn binnenwereld te delen. Maar door vertrouwen, toelaten en aangaan, ontstaat er een band.

Toen ik woensdag besloten had samen met mijn behandelaar, dat ik er even tussenuit ging, was dat toch behoorlijk confronterend. Je laat alles even achter. Samen met een groepsgenoot heb ik om dit besluit kunnen huilen. Samen – samen hebben we gehuild. En dat voelde heel waardevol. Gewoon omdat we konden delen, zij en ik.

Het feit dat ik er nu even tussenuit ben, voelt heel gek. In de kliniek gaat het leven door, maar hier thuis ook. Ik merk dat ik ontzettend zoekende ben, naar hoe ik de tijd ga invullen. Maar het is vooral tijd om heel veel tot rust te komen. Tijd om te zijn, te sporten en weer op te laden. En daarnaast, blijf ik ook in contact met de kliniek. Met een groepsgenoot heb ik gewoon afgesproken dat we gaan skypen – YAY! Enne ik moet immers gewoon weer terug na deze twee weken. En hoe verder? Ik heb geen idee.

Wat ik wel weet, is dat je relaties kunt bouwen in de kliniek en deze heel waardevol zijn. Ik zou ze voor geen goud willen missen.