Wanneer mag ik weer genieten? Want genieten is zo fijn.

Gisteren was een fijne dag. Mooi weer , gezellige mensen op bezoek en lekker eten. Maar nu zit ik weer op de bank , tranen in mijn ogen en een hoofd vol met gedachtes. Het voelt soms wel of ik niet gelukkig mag zijn. En dat als ik het geluk weer even ervaar ik daarna er keihard voor wordt afgestraft. Maar waarom? Waarom is het mij niet gegund om weer van het leven te kunnen genieten? De antwoorden zal ik nooit krijgen ben ik bang.

De laatste dagen is het erg mooi weer. Afgelopen zomer heb ik totaal niet van het lekkere weer kunnen genieten omdat ik de tijd vooral in mijn bed doorbracht. Nu voelt het soms alsof ik wel weer een beetje kan genieten van de zon die hoog aan de hemel staat, de lucht die bijna wolk vrij is en de vogels die vrolijk fluitend voorbij vliegen. De zon doet je goed wordt er vaak gezegd. Maar ik weet uit ervaring dat dit niet altijd het geval is. De zon maakt niet altijd alles beter. De zon zorgt er niet voor dat je ineens niet meer depressief ben. De zon geneest geen ziektes. De zon is fijn maar op sommige momenten kan zelfs de zon niets voor je betekenen.

De laatste weken waren chaotisch. Mijn hoofd zit vol en ons huis is door de verbouwing een grote bouwval. Overal ligt gereedschap , schakelaars , bedrading en niet te vergeten heel heel veel stof. Voor iemand als ik die haar huis het liefst opgeruimd en schoon heeft is deze periode een hel. Voor we hier aan begonnen dacht ik dat het wel goed zou komen. Klussen hebben we wel vaker gedaan en steeds weer bleek dan dat wij een super klusteam zijn met zijn tweetjes. Deze verbouwing zou dan ook geen problemen moeten opleveren. Maar dat was even anders. Ik heb huilend onder de douche gezeten en dacht soms dat ik gek werd. De stofzuiger was mijn beste vriend en ik heb de kasten nog nooit zo vaak afgedaan als in de afgelopen weken. Maar nu…ja nu komt het eindstation in zicht. Worden de klusjes afgerond en gaan er eindelijk echt dingen veranderen. Nieuwe stopcontacten, nieuwe plinten , bedrading die wordt weg gewerkt en niet te vergeten de donker blauwe kleur die straks op onze muur komt. Ja, het einde is nu echt in zicht.

Terwijl ik dit schrijf is het 2^e paasdag. De paasdagen zijn door het Corona virus anders dan normaal. Maar dat was het vorig jaar ook voor mij. Dus veel veranderd er niet. Gisteren zijn mijn ouders even langs geweest. Even wat drinken met een chippie geen poespas geen gekke dingen gewoon lekker relaxt. Het was prachtig weer en ook onze buren schoven gezellig nog even aan. Het was een fijne dag durf ik wel te zeggen. En daar ben ik dankbaar voor want fijne dagen zijn momenteel nog erg zeldzaam. Maar soms voelt het alsof ik niet gelukkig mag zijn. Alsof ik geen fijne dagen/momenten mag hebben en dat ik daar direct voor afgestraft moet worden. Dit keer door een droom euhm wat zeg ik een nachtmerrie kunnen we het beter noemen. Nachtmerries heb ik helaas wel vaker steeds weer gebeuren er dingen in mijn dromen waar ik in het dagelijkse leven bang voor ben. Vannacht ook weer. De droom zette mij opnieuw aan het denken. De droom liet mij mijzelf opnieuw nutteloos voelen. Want volgens mijn droom ben ik niet belangrijk , ben ik niet speciaal en heb ik geen toegevoegde waarde in dit leven. Een gevoel wat ik heel lang dagelijks heb gehad en wat nu rustig maar zeker iets naar de achtergrond aan het verdwijnen was. Maar het is terug en dat door 1 droom.

Vandaag was mijn stemming opnieuw bedroefd en zat mijn hoofd vol nare gedachten. Nare gedachten die ik zo ontzettend graag kwijt wil. Wat zou ik daar veel voor over hebben. Maar ze zijn er  ik lijk het niet in de hand te hebben. En ik merk alweer dat mijn lichaam langzaam ook begint te protesteren. Mijn rug doet pijn , mijn lichaam is moe en mijn hoofd wil niet meer.  Maar waarom? Waarom is het mij niet gegund om weer van het leven te kunnen genieten? Want gisteren zag ik weer even een glimpje van het licht aan het einde van de tunnel maar nu is hij weer weg.