Zenuwachtig ben ik aan het wachten tot mijn telefoon gaat. Wekenlang heb ik hier met behandelaren naar toegeleefd om een intake te hebben met een diëtist. Makkelijk was het niet, nodig wel. Hoewel ik er soms echt nog anders over denk.
Dan gaat de telefoon. Onrustig neem ik op en merk ik dat mijn hartslag maximaal gestegen is. Kan ik dit telefoontje wel aan? Wil ik dit telefoontje wel? Dan bespreken we waarom ik een intakegesprek heb. Zij, aan de andere kant van de telefoon, hoort mijn twijfels. Ik vertel voorzichtig wat mijn twijfels zijn en dan vertelt ze eerlijk dat als ik nog langer dan dit had gewacht, ik terecht was gekomen in het ziekenhuis. ‘Zucht…’ M’n hoofd gaat tekeer. Even voel ik me niet meer de zelfverzekerde Noor, die wist wat ze allemaal zou zeggen aan de telefoon. Nog op tijd dus, dat scheelt.
Nadat we eindeloos gepraat hebben over het wat, hoe en waarom, komen we tot de conclusie dat er actie moet komen. Ik moet in actie komen. Maar gaat me dat ook lukken? Met een voorzichtige ‘ja’ besluit ik, dat ik er voor ga. Ik moet wel, ik wil niet verder afvallen dan wat nu is. Dan bespreken we samen hetgeen wat ik eet op een dag, wat ik er van vind. Hoe ik die lijst kan aanvullen tot een volwaardige lijst.
Soms voelt het of mijn hart overslaat, paniek oproept en niet meer wil. Maar ik had toch echt die voorzichtige ‘ja’ gezegd. Dus ik moet meedenken met de lijst. Melk, nee. Chocolademelk? Eeeeh nee. Maar wat dan. Zucht ik stem er in mee. Ontzettend veel paniek levert het maken van de lijst me op. En ondanks dat, weet ik dat dit het beste is voor nu. Aankomen, sterker worden en ervoor gaan.
Dan hangen we op. Niet veel later zie ik in mijn mail de eetlijst. Opnieuw paniek in mijn lijf. Morgen, morgen start mijn nieuwe begin. En ik ga ervoor. Want dat heb ik mijn eigen lichaam belooft.
