Mijn hele puberteit bestond uit vervelende gevoelens. In mijn hoofd paste ik nergens bij en toen mijn beste vriendin verhuisde naar Zweden leek ik nergens nog zo goed aansluiting te vinden, nergens, behalve in muziek. Muziek werd een vervanging voor de leegte die ik altijd bleef voelen qua vriendschap en zo ook dit nummer. Als ik vrij was verbleef ik grotendeels alleen op mijn kamer met muziek in mijn oren en ergens in 2007 kwam dit nummer voorbij; het gaf mij troost en hoop dat ik er ondanks mijn sombere gevoelens toch echt niet alleen voor stond.
”Als je weer een wedstrijd hebt verloren
en je voelt je niet zo fijn
weet dan dat je extra goed moet zaaien
wil de oogst wat beter zijn
maar je vind de hulp zo overbodig
want je weet het zelf zo goed
toch heb je je naaste mensen nodig
die vertellen hoe het moet”
Ook al kreeg ik heus fijne complimenten van mijn familie en waren er meestal wel leerlingen op school die mij aardig leken te vinden, voor mijn gevoel verloor ik altijd alles waar ik aan begon. Om hulp vragen zat er voor mij niet bij want ik voelde me te min om hulp te krijgen. Die andere mensen hadden naar mijn weten wel wat beters te doen dan zich druk maken om waar ik mee zat. Wat ik te vertellen had was niet belangrijk genoeg.
Het was dan ook heel fijn om in deze mannen te horen zingen dat je best andere mensen nodig mag hebben om even te vertellen hoe het leven nou eigenlijk moet.
”Want het een kan niet zonder het ander
Dus pak maar m’n hand
stel niet teveel vragen
je kunt niet als enige de wereld dragen
pak nou maar m’n hand
laat mij de weg wijzen
er is geen probleem als je keer op keer jezelf wilt bewijzen
maar je kunt het niet alleen”
Ondanks mijn buitengewoon goede talent om mezelf overal buiten te sluiten deed ik wel altijd en overal (veel te veel) mijn best om leuk gevonden te worden. Een gevolg daarvan was dat anderen heel goed door kregen hoe zij misbruik van mijn goedheid konden maken, iets wat zorgde voor situaties die nu in mijn herinneringen gebrand staan als trauma’s. Praten over dat wat ik meemaakte deed ik niet, nooit. Maar muziek heeft mij altijd geholpen om overeind te blijven en enigszins door te gaan.
”ik reik je m’n hand dus grijp deze kans
want ik bied graag m’n hulp aan jou
aan jou
ik hoop dat jij m’n handen vertrouwt
Pak maar m’n hand
stel niet teveel vragen
je kunt niet als enige de wereld dragen
pak nou maar m’n hand
laat mij de weg wijzen
er is geen probleem als je keer op keer jezelf wilt bewijzen
maar je kunt het niet alleen”
Heel lang voelde ik mij alleen op de wereld, heel lang had ik het gevoel dat ik nergens terecht kon en dat mijn verhaal er niet toe deed. In 2010 ging ik uit met wat meiden van school en daar stond Bas. Een leuke vent die mij aan keek en ik snapte werkelijk niet waarom. Stond m’n blouse open? Was m’n make-up uitgelopen? Zat m’n haar gek door het fietsen naar Saasveld? Wat was er toch? Waarom keek hij zo? Neen, hij keek zo omdat hij interesse had in mij terwijl ik daar helemaal niets voor hoefde te doen. Ik weet nog hoe bijzonder ik het vond dat ik aandacht kreeg van een degelijke vent (hallo, eindelijk geen aso!) en zou nooit vergeten hoe speciaal het voelde toen hij me aankeek en mijn handen pakte. Was dit waar Nick en Simon over zongen?
In de week daarop had ik mijn hele levensverhaal voor het eerst vertelt, gooide ik alle traumatische ervaringen op tafel én kreeg ik te horen dat ik altijd bij hem terecht zou kunnen met alles wat ik meegemaakt had en zou meemaken.
Ik had nooit verwacht dat een liedje zó van toepassing zou kunnen zijn op de rest van mijn leven en toen ik dit nummer voor het eerst hoorde had ik nooit durven hopen dat ik er ooit over zou schrijven zoals ik dat doe.
Nu ik dit schrijf ben ik nog blijer met mijn muziek tattoo dan ik al was, mijn liefde voor muziek zou nóóit stoppen.
Ik doe er toe, ik mag mijn verhaal delen, ik mag die ene hand pakken en ik hoef het niet alleen te doen!
