In samenwerking met Planjeweek.nl is deze blog tot stand gekomen.
Het is maandagavond even na de persconferentie over de nieuwe corona-maatregelen dat mijn hoofd een error geeft. Geen idee waarom maar ik ervaar veel onrust in mijn hoofd. Mijn gedachten schieten alle kanten op. Hoe kom ik deze week door? Is ook één van die gedachten. Ik laat er deze keer geen gras over groeien en pak er een weekplanner bij. Eentje die heel basic is maar juist daarom effectief. Als ik wil kan ik van kwartier tot kwartier plannen, maar ook van uur tot uur. Zo kan ik ook afspraken kwijt die om kwart voor of kwart over beginnen.
Een aantal jaren geleden was ik ontzettend depressief omdat ik klem liep in een behandeling tegen PTSS. Mijn psycholoog raadde toen aan om een planning te maken. Daarnaast zei hij: ‘Copy/paste wat geslaagd is’. Zo maakt het dat ik iedere keer als ik onrust ervaar over hoe mijn week er uit ziet, ik weer een planning maak. Het kost weinig tijd, is heel simpel en effectief.
Een weekplanning maken klinkt heel overdreven maar het zorgt er voor dat je de regie en verantwoordelijkheid over je leven neemt. Je wordt niet langer meer geleefd. Daarnaast helpt het mij om rustmomenten in te plannen, dat is namelijk erg belangrijk voor een balans in mijn energieniveau.
Info over de weekplanner van Planjeweek.nl Toen ik deze weekplanner zag was ik meteen enthousiast. Lang ben ik zelf op zoek geweest naar een fijne weekplanning met gedetailleerde tijdsvakken en waarop ik evenveel ruimte heb voor weekenddagen. Er zit overigens ook een handige stappenplan op iedere bladzijde die ik kan volgen bij het invullen.
Deze weekplanner is een erg fijn hulpmiddel voor je als je zoekt naar een manier om meer rust, overzicht en structuur te krijgen. Deze is o.a in te zetten bij:
stressklachten
overspannenheid
burn-out
ADHD
autisme
PTSS
depressie
In het stappenplan is er aandacht voor: 1. Je slaaptijden en ritme. 2. Je eetmomenten en bereidingstijd van je maaltijd(en). 3. Eventuele afspraken en reistijd. 4. Werk- of studeermomenten. 5. Je (vaste) sport- en beweegmomenten. 6. De afwisseling tussen inspanning en ontspanning.
Mijn mening Eerst was het voor mij een beetje wennen dat deze planner op A3-formaat is. Maar toen ik deze de hele week gebruikte merkte ik dat het juist fijn is omdat je op een groter formaat beter in één oogopslag kan zien hoe je week ingedeeld is. Ik raad je daarom ook aan om met markers te gaan werken om dezelfde soort activiteiten te markeren zodat het heel overzichtelijk wordt. Wat ik persoonlijk ook erg fijn vind is dat er geen vaste data in staan zodat je ook prima eens een week over kan slaan en je weekplanning weer op kunt pakken wanneer je hier behoefte aan hebt. Het is een hele duidelijke en praktische planner met fijn stappenplan en extra tips.
Deze weekplanner is overigens ook goed te gebruiken als ondersteuning bij je professionele coaching of GGZ-behandeling. Daarnaast staat er nu ook een weekplanner online met een los stappenplan zodat je meer ruimte hebt op je weekplanner.
Benieuwd naar de planner? Je kan natuurlijk altijd een kijkje nemen op de website: Planjeweek.nl
Zoals je merkt komt deze zelfzorg op zondag iets later online dan je van ons gewend bent. Het nieuwe jaar begint voor mij vrij hectisch en op het moment dat ik gepland had om de blog te schrijven en samen te stellen, had ik echt ontzettend veel slaap nodig. Ik tankte bij op zolder en sliep uit. Daar omschrijf ik dus precies mijn grootste zelfzorg moment van deze week. Ben je een nieuwbakken moeder of vader en ben je toe aan véél slaap? Wissel dan eens af met je partner om eens goed bij te tanken. Als je goed voor jezelf zorgt, kun je ook weer goed voor je kleintje zorgen. Enfin, we delen net zo goed ook in deze blog onze fijnste zelfzorg momenten van de afgelopen week. Je zult lezen dat dit er voor iedereen anders uit ziet.
Shirl gooide in het begin van de week een foto van haar lekkere koffie in onze groepsapp met vaste bloggers. “Begin de dag met een beetje zelfzorg! Zijn jullie ook goed begonnen?”
Daarna volgde een appwisseling met leuke foto’s van zelfzorgmomenten:
Zelfzorgmoment van Jasper:“Gisteren ben ik bij de Mac geweest, maar of dat echt onder zelfzorg valt? Gisteren ben ik ook begonnen met werken bij mijn nieuwe werkgever”, appte Jasper.
Oké, wij rekenen het goed. Je mag jezelf wel eens lekker trakteren toch? Vier (kleine) overwinningen!
Zelfzorgmoment van GewoonLoes: Voor het eerst in weken maakte ik voor mezelf weer eens een lekkere koffie met daarnaast een halve liter gemberthee. Genieten!
Zelfzorgmoment van Suus: Ik kocht een stop voor de douchebak. Zo kon ik eerst heerlijk samen douchen met onze zoon (11 maanden) en daarna kon ik de stop in de bak doen en kon hij nog even spelen in een laagje water. Met het zicht op hem smeerde ik me in met bodylotion. Ik kan me gewoon niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst had gedaan. Wat een verwennerij! Echt heerlijk.
Zelfzorgmoment van Lisette: Ik wil heel graag gezonder eten, daarom maakte ik courgettesoep voor lunch.
Zelfzorgmoment van Anouk: Ik ben weer met het endometriose dieet begonnen, want ik ben me toch ziek geweest vanaf kerst tot en met afgelopen zondag. Van mijn vriend kreeg ik een nutribullet. Het is echt een geweldig apparaat. Ik maakte er in de afgelopen week beslag mee voor mijn gezonde pannenkoekjes.
Zelfzorgmoment van Miranda: Deze week stond in de teken van verandering. Eerst kreeg ik bericht van mijn psychiater dat ik mag gaan afbouwen met mijn medicatie. Een ‘yeah moment’: weer een stapje dichter bij m’n herstel! We zijn aan het klussen in huis. De deurposten, deuren en trapgat waren grijs met wit en worden nu zwart, wat de kleur betreft erg spannend maar het werk is lekker ontspannen.
Dat was onze bomvolle zelfzorg op zondag van vandaag! Wat was jouw fijnste moment voor jezelf in de afgelopen week?
Het voelt als vorige week dat we onze lichtpuntjes blog van 2019 schreven en nu zijn we alweer bezig met een jaaroverzicht van 2020. Een andere opzet dan onze laatste blog van 2019 want ik denk dat we wel kunnen stellen dat 2020 ons allemaal flink verrast heeft, het leek ons dus ook goed om in deze blog verder te kijken dan enkel onze lichtpuntjes. Wie had ooit verwacht dat we in een pandemie zouden belanden? Dat mondkapjes dragen ineens heel gewoon zou worden? Dat je je naasten zo beperkt zou kunnen zien? Dat de wereld ineens zo zou kunnen veranderen? Niemand toch? Maar we hebben het gered! Hier staan we dan, met onze tenen al in 2021, hopend dat dit jaar iets milder verloopt.
Shirl Hoe was 2020 voor jou? Bizar, bijzonder, onwerkelijk en speciaal. Ik begon 2020 met een opname van bijna 2 maanden op de PAAZ afdeling om af te kicken van oxycodon. Deze opname heeft mij zóveel handvaten en inzichten gegeven dat ik thuis écht verder kon toen de indrukken van de opname eenmaal geland waren. Ik stopte zelf met al mijn andere medicijnen en niet lang daarna had ik met Pasen een positieve zwangerschapstest in m’n handen. De zwangerschap verliep aardig soepel tot 33 weken, de laatste weken waren wel mega intens, pijnlijk en zwaar, maar I made it! Inmiddels ligt er aan tevreden hoopje mens in mijn handen, mooier hadden wij 2020 niet af kunnen sluiten!
Wat was je hoogtepunt? Naast stoppen met alle medicatie en mijn enorme vooruitgang natuurlijk onze Noah!
Wat heb je geleerd? Dat je je nooit moet laten vertellen wat jij wel en niet kunt en dat ik nooit meer zoveel medicatie wil slikken, het had achteraf gezien allemaal een aardig slechte werking op mij.
Welk liedje omschrijft 2020 voor jou? Hou vol, hou vast! Want het lijkt soms allemaal nutteloos en oneindig, maar er is altijd wel ergens een lichtpuntje. Je moet hem alleen zelf nog ontdekken.
Wat was je favoriete zelfzorg moment? Zelfzorg is altijd een favoriet moment voor mij, daarom bedachten Suus en ik die rubriek ook ooit. Ik heb dus niet één moment dat er als favoriet uitspringt maar als ik nu terug kijk naar alle zelfzorg blogs krijg ik wel een heel bijzonder gevoel bij mijn bijdragen tijdens de opname. Het was zo zwaar daar maar als ik zo terug kijk zie ik hoeveel moeite ik desondanks deed om toch lief te zijn voor mezelf en daar ben ik mega trots op! Het feit dat ik in die tijd toch tijd nam om om goed voor mezelf te zorgen laat mij zien dat ik sterker ben dan ik zelf door heb.
Wat wens je voor 2021? Héél veel gezondheid. Dat we gelukkig mogen zijn in de mega gekke wereld waarin we nu leven, dat we mogen leren van wat we allemaal hebben en natuurlijk dat we Corona weer onder controle krijgen.
Suus Hoe was 2020 voor jou?
Als ik er wat woorden aan mag koppelen: Overweldigend, liefdevol, warm, surrealistisch en héél bijzonder. Ik was hoogzwanger in januari en aan het eind van de maand werd onze zoon geboren. Heel cliché, maar dat was echt super bijzonder om zijn geboorte helemaal (natuurlijk) mee te maken. We hadden ontzettend fijne kraamzorg en de start was daarmee ook echt goed. Mijn hele jaar stond in het teken van mijn zoon. Alle eerste stappen die hij maakt: Prachtig!
Wat was je hoogtepunt? Absoluut de geboorte van mijn zoon!
Wat heb je geleerd?
Het moederschap leert mij onwijs veel, net als de blik van mijn zoon. Hij kijkt onbevangen met zijn glimoogjes de wereld in. Lacht, zwaait, klapt in zijn handen en is vriendelijk naar iedereen. Hij probeert en blijft oefenen tot hij iets onder de knie heeft en als dat zo ver is zorgt hij ervoor dat hij de aandacht heeft en kijkt hij trots en blij. Ik geloof dat wij dat als volwassenen een keer kwijtraken, maar ik leer van hem.
Welk liedje omschrijft 2020 voor jou?
Na hard nadenken over verschillende nummers is er geen enkel nummer die heel 2020 omschrijft. De Nijntje theme-song is wel by far het meest gedraaide nummer in mijn Spotify-account.
Wat was jouw favoriete zelfzorg moment?
Het moment dat ik de knoop doorhakte dat er een keer oppas moest zijn voor onze zoon. Op een gegeven moment was ik oververmoeid, zag ik enkel 4 muren, had ik heel veel migraine en stak ik een hand uit. We hebben voor een opvang gekozen zodat ik één dag in de week bij kan tanken. De beste keus die ik voor mij en mijn gezin heb kunnen maken als het om zelfzorg gaat. Ineens weet ik ook waarom het zo belangrijk is voor jezelf te zorgen voordat je dat voor een ander kunt.
Als je liefdevol voor jezelf zorgt, kun je vanuit daar pas echt goed voor een ander zorgen.
Wat wens je voor 2021?
Lekker egoïstisch maar in deze denk ik eerst aan mezelf: Ik zou ontzettend graag mijn broer en zijn gezin willen zien. Daarnaast hoop ik oprecht dat iedereen gezond door deze gekke coronatijd komt. Zowel fysiek als mentaal.
Ingenborgh Hoe was 2020 voor jou?
2020 was voor mij een vreemd jaar. Waar ik net als andere jaren ook dit jaar weer de gedachten had dat dit mijn jaar zou worden is dat toch allemaal weer anders gelopen. Ik denk dat door Corona dit jaar voor iedereen de boeken in gaat als een vreemd jaar. Toch was voor mij 2020 wel een beter jaar als 2019. Het was nog wel een zwaar jaar (vooral het begin van het jaar) maar het is ook een jaar geweest waarin ik veel over mezelf heb kunnen leren en afscheid heb kunnen nemen van bepaalde gewoontes en gedachten.
Wat was jouw hoogtepunt?
Dat zijn er eigenlijk 2. Ten eerste de start van mijn deeltijdbehandeling. Ondanks dat het me allemaal enorm zwaar valt ben ik blij dat ik toch al heb kunnen starten. Eerst zou ik pas januari 2021 starten maar dat kon gelukkig vervroegd worden waardoor ik nu eind 2020 al 12 weken therapie heb opzitten. Het tweede hoogtepunt was het beter leren kennen van onze buren. Zij zijn in het afgelopen jaar belangrijk voor ons geworden. In 2019 zijn zij naast ons komen wonen maar door alle psychische problemen en dergelijke hebben wij toen niet echt de tijd genomen om hen beter te leren kennen. Dat veranderde dit jaar. Nu spreken we elkaar dagelijks, drinken we bijna wekelijks wat met elkaar en bestaan de meest fijne herinneringen van dit jaar uit momenten met hen. Ik kan wel zeggen dat zij op dit moment het dichts bij ons staan. Dat is enorm fijn !
Wat heb je geleerd?
Wat ik dit jaar vooral heb geleerd is dat iedereen zijn eigen patronen heeft en niemand perfect is. Dat klinkt misschien een beetje gek maar iedereen heeft wel iets wat ze zouden willen veranderen. Ik heb hele lange tijd het gevoel gehad dat ik faalde omdat ik nu in therapie ben. Ik heb nu geleerd om dit niet als falen te bestempelen. Ik heb problemen en ik wil er iets mee doen, enkel om er beter uit te komen. Dat is juist positief , daar is lef en kracht voor nodig. Daar ga ik voor!
Welk liedje omschrijft 2020 voor jou?
Het liedje ‘ze huilt maar ze lacht’ van Maan. Dit liedje sluit zo goed aan bij hoe ik me dit jaar voelde. Ik probeerde zo gezellig en leuk mogelijk door de dagen te komen door te lachen en een masker op te zetten. Maar onder dat masker zat vaak een meisje verscholen waarbij het huilen nader stond dan het lachen. Het liedje past daarom precies bij mij. Ook de angst om vrienden te verliezen wanneer je huilt in plaats van lacht is bij mij enorm herkenbaar.
Wat was je favoriete zelfzorg moment?
Dit vindt ik dus een moeilijke. Door corona hebben we natuurlijk niet enorm veel kunnen doen. Maar ik geniet al van de kleine dingen zoals een dagje opladen in bed , maskertjes doen of mezelf mooi aankleden en opmaken. Verder ben ik dit jaar ook nog een keer met mijn moeder naar een salon geweest voor een Magnesium experience dat was zeker ook zelfzorg to the max ! En de heerlijke wijnproeverij (aan huis) die ik voor mij en mijn man heb georganiseerd was ook erg fijn!
Wat wens je voor 2021?
Ik wens sowieso dat het coronavirus snel onder controle mag zijn en iedereen weer een beetje mag gaan genieten van hun leven. Ook hoop ik komend jaar mezelf weer op de rit te kunnen krijgen. Verder hoop ik dat we gezond blijven en dat 2021 voor iedereen een beter jaar gaat worden!
Vandaag komt er nog een eindejaarsblog online van onze andere bloggers. Via deze weg wensen we je alvast een heel gezond 2021 🤎
Wat als je al ruim 30+ bent en je nog steeds snakt naar ouder die er voor je is? Heb je dan iets gemist of stel je je te afhankelijk op? Nu ik moeder ben verschuiven die vragen . Mag ik verwachten dat mijn ouders nog naar mij luisteren? Is de behoefte die ik daarin heb kinderachtig? Ben ik nog steeds een moederskindje? Moet ik nu in therapie? Het antwoord is vast in alles ja.
Ik denk dat ik niet de enige ben die behoefte aan begrip heeft, aan iemand die een keertje met thee en koek klaar zit om naar je te luisteren. Even luisteren naar hoe jouw dag (en dagen) er uit zien, iemand die klaar zit met een luisterend oor zodat jij je kunt ventileren en weer met een opgelucht hart naar huis kunt. Helemaal als je het je eigen familie betreft heb je toch op een bepaalde manier goedkeuring nodig. Hun liefde en warmte waren immers enorm van belang toen we nog weerloze en afhankelijke baby’tjes waren. Het was van belang om te hechten, om te verbinden, om sociaal en emotioneel te ontwikkelen, om te groeien en te bloeien. Om letterlijk en figuurlijk ‘groter’ te worden. Nu ben je ‘later groot’ en dan? Nu wil je eigenlijk nog steeds de goedkeuring van je ouders. Al heb je een eigen gekocht dak boven je hoofd, werk je en ben je moeder. Autsch.
Ik denk vaak dat ik mijn verwachtingen bij moet stellen. De ene keer vast meer dan de andere keer. De ene keer zal ik daarin teleurgesteld worden en de andere keer niet. Ik weet dat mijn vader niet meer kan dan wat hij nu doet. Eerder gaf ik mezelf de schuld van wat ik niet kreeg, daarna verweet ik hem dat hij niet gaf waar ik naar verlangde. Inmiddels weet ik dat hij het niet kan geven wat ik van hem nodig heb. Dat is pijnlijk en domme pech, maar wel de realiteit. Daarnaast weet ik ook dat ik hem een andere rol in mijn leven moet geven. We vieren geen verjaardagen samen omdat dat ‘hoort’, we zitten niet bij elkaar op de koffie op gebruikelijke andere momenten en we zitten niet bij elkaar aan het kerstdiner. Iets daar tussenin. Er is een ongeschreven regel die zo ontstaan is. We bellen elkaar niet, we appen. We komen niet onverwacht bij elkaar over de vloer en niet vaak. Zo heb ik mijn weg er in gevonden en zo kan ik het handelen. Ik heb dat nooit zo zwart op wit gezegd maar ik geloof dat hij aanvoelt dat er niet meer in zit. Dat is verdrietig van beide kanten, maar dit is wel alles wat ik geven kan.
Hoe is dat voor jou? Krijg jij de erkenning die je nodig hebt? Als je hier nee op antwoordt, zoek het asjeblieft niet bij jezelf. Wat je ouders zeggen, doen of juist niet doen, hoeft niet langer jouw leven te bepalen. Jij bent nu volwassen en kiest welke rol zij hebben in jouw leven. Hoe groot mag die rol zijn? Beslissen hun welke relatie je met hun hebt of neem jij die regie? Beslis welke relatie je met hun hebt. Dan bedoel ik niet dat je nu als een opstandige puber op moet staan. Maar denk er maar eens over na, gewoon als volwassen vrouw/man.
Muziek, ik kan erover blijven schrijven want ik vind het zó bijzonder hoe iedereen muziek op zijn eigen manier kan interpreteren en steun kan hebben aan een tekst die voor iemand anders weer iets heel anders kan betekenen. Sinds Susan en Freek dit nummer uitbrachten krijg ik een brok in m’n keel bij het horen van de tekst want hij past zo bij Bas en mij, alsof ze hem voor ons hebben geschreven.
Ze zegt me als je gaat vergeet me niet Ik moet lachen en zeg zeker niet Ik ben weg van jou Ze nemen mij nooit weg van jou
Dit prachtige nummer kwam uit toen ik al een tijdje ontslagen was van de PAAZ-afdeling maar bovenstaande tekst is precies wat wij voelden toen ik opgenomen werd. Ik was bang dat Bas me zou vergeten, waarop hij mij keer op keer verzekerde dat hij altijd bij me zou blijven, wat er ook gebeurt. Het voelde zó fijn toen ik deze tekst hoorde en besefte dat ik niet de enige ben met de angst om verlaten te worden.
‘T is twee uur ‘s nachts en ik zie je valt langzaam in slaap Als jij een ander was, was het denk ik allang klaar Maar dat je mij versterkt Da’s waarom het werkt
Regelmatig heeft Bas mij nachtenlang vastgehouden omdat ik zoveel verdriet en angst had en hij liet me pas los als hij zeker wist dat ik sliep. Ik ben me er heel erg van bewust dat menig ander me allang verlaten had, maar deze man gaat onvoorwaardelijk door het vuur voor mij. Alles waar ik onzeker over ben, alles waarin ik weet dat ik tekort schiet (nee, niet onzeker bedoeld maar je kunt nou eenmaal niet overal goed in zijn hè?) Al die dingen vult hij aan en al mijn krachten worden versterkt doordat ik weet dat ik mezelf mag en kan zijn bij hem. Voor de één heel vanzelfsprekend, voor mij voelt dit huwelijk elke dag weer als een wonder.
Het is eigenlijk wel gek dat je onzeker kan zijn Maar ik beloof je dat ik luister, je moet weten dat wij We blijven echt wel staan Voel jij toch ook wel aan?
Ik heb nog nooit iemand ontmoet met zo’n geduld als jij Zelfs met ‘t water aan je lippen heb jij zeeën van tijd En dat je mij versterkt Da’s waarom het werkt
Zelfs toen Bas het hele huishouden moest runnen zonder mijn steun omdat ik écht van de wereld was door al mijn medicatie, klaagde hij nooit en ging hij door. Hij hield me vast, hij was er, hij ging mee naar elke afspraak en werkte daarnaast ook nog fulltime. Het water stond hem daadwerkelijk aan zijn lippen maar hij bleef, hij gaf niet op zelfs niet toen hij daar volgens menig mens alle redenen toe had!
Hij zegt me als je opfokt dan geeft het niet Als ik domme dingen zeg, ik meen het niet Ik ben weg van jou Ik zie geen beren op die weg van jou
Mijn weg naar wie ik nu ben en wie ik nog wil worden zit vol met bulten, omwegen, kronkels en héél veel beren maar hij ziet ze niet. Hij ziet mij en heeft niet meer nodig dan mij en ons gezin. Hoeveel geluk heb ik met zo’n vent?
Ik hoop dat wij onze kinderen kunnen laten zien en voelen wat vechten voor elkaar is en dat zij altijd zullen blijven zien dat echte liefde het vechten waard is, óók wanneer het moeilijk is. Elkaar opgeven is nog nooit een optie geweest en ik ben waanzinnig blij met waar we nu staan ❤️
Afgelopen vrijdag brachten we Luca en Suuz naar mijn ouders omdat ze daar zouden logeren, ik zou zaterdag 19 december namelijk ingeleid worden om half 8 en zo hoefden zij niet extra vroeg hun bed uit. Rond een uur of 10 dook ik mijn bed in met de verwachting dat mijn wekker om 6 uur af zou gaan. Even lekker slapen voor ik ga bevallen. Dacht ik.
Rond 03:00 uur werd ik wakker met een soort menstruatiepijn, ik zuchtte het weg en besloot de tijd in de gaten te houden. Naast mij lag een man die zei al wakker te zijn sinds 2 uur en niet meer kon slapen want de bevalling kon wel eens beginnen. Hij vroeg of hij kon gaan douchen en ik zei dat dat prima kon want de pijn die ik had was nog niet zó regelmatig.
Toen hij om 10 over 3 onder de douche vandaan kwam moest ik ineens puffen en verloor ik bloed. “Huh? Oh, ik moet toch maar even bellen” zei ik tegen Bas. De verloskundige van het ziekenhuis zei dat ik maar even langs moest komen, maar ik mocht rustig aan doen want het was nog maar 1 échte wee. Een minuut nadat ik ophing voelde ik ineens een hele andere soort pijn, wegpuffen hielp niet en ik zei tegen Bas dat het leek alsof ik een hoofdje voelde. Bas was verbaasd over mijn opmerking en zei dat ik dat gevoel even weg moest puffen (iets wat ze bij mijn vorige bevallingen altijd zeiden op het moment dat ik zei al een hoofdje te voelen). Hij hielp me mijn kleren aan te doen en liep mee naar de trap. Op de tweede tree zei ik dat Noah er écht aan kwam dus we deden nog zo snel mogelijk ons best om naar de auto toe te gaan want we verwachtten allebei nog steeds niet dat ik daadwerkelijk zou gaan bevallen op dat moment.
Ik heb de ziekte van Von Willebrand en moest absoluut in het ziekenhuis bevallen, het enige wat dus in ons op kwam was dat we zo snel mogelijk naar Almelo toe moesten. Eenmaal beneden aangekomen liep ik (nou ja, ik waggelde, of iets wat er op leek) in 1 lijn door naar buiten en leunde even tegen de auto aan tot Bas ook buiten kwam. De voordeur stond nog open en Bas stond in de deuropening toen ik ineens vruchtwater verloor en een gil uitkraamde omdat ik schrok, ik had voelde iets bewegen tussen mijn benen! Nog voor ik verder na kon denken ving ik Noah op. Om 03:20 op de stoep voor ons huis werd onze kleine man in mijn legging geboren. Terwijl ik Noah (nog in mijn legging want het was mega koud buiten) vasthield tussen mijn benen, hielp Bas ons naar binnen, gooide wat matjes op de bank, hielp Noah de legging uit en legde ons op de bank. Terwijl hij vlug allemaal doeken uit de keuken haalde belde hij het ziekenhuis op met het feit dat Noah er al was. Zij belde onze verloskundige (die normaal pas nadat we thuis waren van het ziekenhuis even langs zou komen) en een ambulance op met de mededeling dat zij zo snel mogelijk naar ons toe moesten komen. Daarna belde Bas zijn jongste zus want zij mocht eigenlijk bij de bevalling zijn. Martine kwam zo snel mogelijk en heeft Bas geholpen waar zij kon, super fijn want ik was helemaal in een “what the heck gebeurde hier?” modus en kon niets anders dan verbaasd naar onze kleine man kijken.
💙
Toen de verloskundige binnen kwam hielp zij mij met de bevalling van mijn placenta en alles wat verder moest gebeuren en toen de ambulance binnen kwam kreeg ik het infuus voor de medicatie die ik moest hebben vanwege het verwachte bloedverlies. Toen dat allemaal gedaan was werd ik meegenomen naar het ziekenhuis en heeft de verloskundige thuis gecheckt of alles goed was met Noah. Zijn temperatuur was wel heel laag dus zij, Bas en Martine hebben er eerst alles aan gedaan om die wat hoger te krijgen. Een uur later dan ik kwamen Bas, Martine en Noah naar het ziekenhuis en kon ik ons mannetje weer vasthouden.
Hereniging in het ziekenhuis 💗
Toen het bijna ochtend was hebben we de kinderen gebeld en Noah laten zien op het scherm, oh wat waren zij trots! Helaas mochten ze niet langskomen op de afdeling dus we hebben heel veel gebeld en foto’s gestuurd.
19-12-20 gaat de boeken in als de meest bizarre en bijzondere nacht ooit. Noah doet het goed, woog 3724 gram en is 53 cm groot. Ik heb geen hechtingen, verloor bijna geen bloed en ben inmiddels weer helemaal geaard. Wat zijn wij trots!
Wát een week was dit hè? Of verandert er voor jou weinig na de aankondiging van de nieuwe corona-maatregelen? Feitelijk verandert er voor mij weinig maar het bracht gek genoeg wel even een flinke error in mijn hoofd. Al weken had ik me er bij neergelegd, dat áls er een lock-down komt, mij dat ook wel rust geeft. Dat het prima is dat winkels sluiten want dat de cijfers moeten dalen, dat is van wezenlijk belang.
Zelfzorgmoment van Suus: Oké, dat geschreven hebbende bedacht ik me dat ik ook echt rust in mijn hoofd moet gaan creëren. Een psycholoog zei me ooit: “Copy paste wat geslaagd is. Doe het vandaag en herhaal het morgen.” Ik pakte er een fijne planner bij. Eentje waarin de tijd van de dag wel heel nauwkeurig vermeld staat en ik per uur (en zelfs per kwartier als ik dat zou willen) in kan vullen. Ik vul deze heel basic in en neem daarin niet teveel hooi op mijn vork. Daarnaast plan ik heel bewust ook mijn rustmomenten in. Van tevoren bepaal ik wat überhaupt rustmomenten voor mij zijn anders schieten ze er alsnog bij in.
We mogen deze planner overigens binnenkort weggeven van Planjeweek.nl, dus houdt vooral onze instagram in de gaten!
Zelfzorgmoment van Ingenborg: Deze week was erg druk. Ik had therapie, moest dingen thuis doen en daarnaast moest ik nog een aantal keer met mijn moeder naar het ziekenhuis. Ik sliep slecht en was daardoor enorm moe. Donderdag laste ik een rust dag in. Ik deed wat kleine huishoudelijke dingen maar probeerde vooral mijn rust te pakken. Een fijne kerst film kijken op bed met een grote bak popcorn was mijn zelfzorgmoment deze week. Komende week wordt met de kerst in het vooruitzicht heftig voor mij. Gelukkig heb ik al van alles geregeld en vanwege de coronamaatregelen vieren we het lekker met zijn tweeën thuis. Ik wens jullie alvast fijne kerstdagen en vergeet niet goed voor jezelf te zorgen.
Zelfzorgmoment van Shirl: Het is een bijzondere week, die laatste dagen voor de bevalling. Ik hoop dat wanneer jullie dit lezen, mijn bevalling goed gegaan is en dat onze kleine prins er is. Vandaag (donderdag) is Bas thuis vanwege een coronatest (die hij voor de zekerheid gedaan heeft) en morgen begint zijn papaverlof -vakantie al, yay! Om te vieren dat we bijna een gezin van vijf zijn nam ik na weken weer eens een kop koffie en een uitgebreid bad. Het is een bizar idee dat ik de volgende zelfzorg op zondag zal schrijven met een baby op mijn arm
Zelfzorgmoment vanMiranda: Wat een reis, wat een belevenis. Onverwachts met de vrachtwagen naar Marokko en daarna door naar Engeland met de vrachtwagen. Wat een prachtig land en wat een behulpzame mensen. Zelfzorg schoot er wel eens bij in maar we aten wel elke avond met elkaar in een restaurant in Frankrijk. Kir erbij, gezelligheid en heb mooie mensen leren kennen. Het was een reis voor in de boeken, prachtige landen waar je door heen komt het was een reis om te genieten.
Zelfzorgmoment van Bernice: Ritselende bladeren, een koude neus en een heerlijke lage zon die door de wolken probeert te schijnen. Precies hoe ik mijn zelfzorg doorkwam door te wandelen in het bos samen met mijn lief. Halverwege pikten we het kabouterpad op, kwamen we mooie bruggetjes tegen en genoten we volop.
Dit waren hele diverse zelfzorgmomenten. Leuk om te lezen hoe zelfzorg door een ieder geïnterpreteerd wordt. Volgende week is het de allerlaatste van dit jaar!
De decembermaand is minder feestelijk als verwacht wij wensen je namens ons hele team veel lichtpuntjes en kracht
Iedereen heeft denk ik wel eens dat je terugdenkt aan ‘vroeger’. Aan de onbezorgde tijd, dat je gewoon kind kon zijn en je niet druk hoefde te maken zoals rekeningen, werk, relaties. Dat je heerlijk kon buiten spelen en in bomen klimmen, een spelletje kon doen zoals busje trap, stoepranden, of binnen spelen met de barbies of auto’s.
Nu ik ouder word (bijna 30) ga ik dingen anders zien. Ik denk veel meer over gebeurtenissen na en heb ook meer verantwoordelijkheid. Zeker nu ik ‘huisje, boompje, beestje’ heb.
Toch word ik voor mijn gevoel echt nostalgisch en verlang ik soms echt naar vroeger. Bijvoorbeeld naar de momenten dat ik als klein meisje bij opa op schoot aardappels met karnemelk als toetje zit te eten. Standaard gebeurde dat als ik bij hun was. Elke woensdagmiddag bij m’n andere opa en oma aten we draadjesvlees met gekookte andijvie (niemand kon dat zo lekker maken als oma). Na het eten gingen we altijd ergens heen. Meestal gingen we zwemmen, paardrijden of naar de bioscoop, en altijd mocht er een vriendinnetje mee.
Ik betrap mezelf er op dat ik nu steeds vaker mijn oma’s recepten erbij pak en het maak zoals zij het doen/deden. Draadjesvlees of karbonades zo laten sudderen dat ze uit elkaar vallen.
Steeds vaker verlang ik naar die tijd. Naar mijn opa die er altijd voor me was, want hem mis ik nog steeds het meeste. Hij was mijn luisterend oor, mijn steun en toeverlaat. Gelukkig heb ik oma nog waar ik altijd bij terecht kan. Soms voel ik me ook wel schuldig daar over dat ik die opa veel meer mis dan mijn andere opa en oma, waar ik elke woensdag leuke dingen mee ging doen.
Doordat ik merk dat ik steeds meer verlang naar vroeger vergeet ik de toekomst. Dat komt denk ik vooral vanwege de opa die ik nog zo mis. Eventjes langsgaan, mijn verhaal bij hem kwijt kunnen, het was ineens weg. Soms heb ik wel eens ‘was ik maar met hem mee gegaan’, dat had me een hoop ellende gescheeld. Maar dan had ik ook niet deze geweldige man leren kennen en ook geen 2 knappe boys gehad. Zij maken mij het mijn leven waard om naar de toekomst te kijken en als ik een vleermuis zie weet ik dat mijn opa weer bij mij is.
Het is begin december wanneer ik mijn baby ineens amper tot niet meer voel bewegen in mijn buik. Ik trek aan de bel en ik mag gelijk langskomen: middels CTG wordt een hartfilmpje gemaakt. De eerste dagen dat ik kwam, werd er veel gevraagd naar hoe ik me voelde, hoe het slapen ging en wat mij zoal bezighield. Prima vragen, ik was blij dat ze zo geïnteresseerd waren en ik vertelde hoe zwaar ik het vond dat ik niets meer voel en dat ik dat extra zwaar vind na het verlies van ons neefje. Ik vertelde dat ik hierdoor nog minder slaap dan ik al deed en dat dat ook wel pittig is. Op de derde dag kwam er een verpleegkundige binnen die zei dat de arts van dienst vond dat ik medicatie moest overwegen. Dan zouden de laatste weken wat minder intens zijn. “Huh? Wat? Ik ben juist trots dat ik afgekickt ben en waarom? Ik klaag niet? Zij vragen mij hoe het gaat dus dat vertelde ik!” dacht ik.
Elke dag die volgde werd er meer, vaker en dwingender gevraagd of ik slaaptabletten en antidepressiva wilde en keer op keer weigerde ik netjes met daarbij mijn hele verhaal over het afkicken op de PAAZ-afdeling. Echter, ik had nooit het idee dat ze begrepen waarom ik nee zei, al waren mijn redenen voor iedereen om mij heen (inclusief insta volgers) duidelijk en juist heel goed. Gisteren was ik 38.3 weken zwanger en belde de psychiater van de POP-poli. Volgens de verloskundige die ik in het ziekenhuis sprak zou deze psychiater mij kunnen helpen een datum te prikken voor inleiding bij veertig weken zodat ik niet nóg langer elke dag naar het ziekenhuis hoef. Echter belde deze psychiater mij op met een heel ander verhaal: ze wilde mij aan de antidepressiva hebben en vond dat dat wel direct moest. Ik heb dit tijdens het telefonisch consult vier keer geweigerd waarna zij ineens héél boos werd: ze schreeuwde door de telefoon dat ik met mijn onzekerheid echt aan de antidepressiva moest en dat zij anders langs zou komen tijdens mijn kraambed in het ziekenhuis zodat ik dan na de bevalling wel zou beginnen met medicijnen.
Ik schrok, was verdrietig en enorm bang voor deze manier van omgaan met mij. Ik heb geen antidepressiva nodig, ik ben niet depressief en ik voel mij naast de zorgen over het niets voelen eigenlijk gewoon goed. Ik vind het alleen heel erg zwaar om elke dag langs te komen, maar ik kan mij niet voorstellen dat ik de enige ben die dit zo ervaart en snap oprecht niet waarom ze zo zouden aandringen. Vanochtend heb ik een ander ziekenhuis hier in de buurt gebeld en heb ik mij laten overplaatsen naar hen omdat ik mij niet meer veilig en begrepen voel in het ziekenhuis waar ik eerder onder behandeling stond. Godzijdank ben ik in het afgelopen jaar zo gegroeid dat ik nu in staat ben om zo goed voor mezelf op te komen. Ik ben dankbaar, blij en gelukkig met het feit dat mij dit allemaal gelukt is. Zonder medicatie!
Laat een ander nooit vertellen wat jij wel of niet moet doen, of zoals in dit geval, slikken. Alleen jij weet wat het beste is voor jou. Voel jij je goed bij de medicatie die voorgesteld wordt? Hartstikke fijn, ik hoop dat het je brengt waar je op hoopt! Voel je je er niet goed bij? Praat erover, lees je in, vertel wat op je hart ligt maar laat je alsjeblieft nooit tot iets verplichten waar jij je niet goed bij voelt!
Over een depressie wordt steeds opener gesproken, maar veel kanten blijven toch onbelicht. Eén van de dingen die in de taboesfeer blijft hangen is dat wat een depressie met je seksleven doet/kan doen. We willen bij MJZENV die onderwerpen wel bespreekbaar maken, dus vorige week heb je een blog kunnen lezen over dit thema.Vandaag kun je deel twee lezen en volgende week deel drie.
In mijn vorige blog had ik het over hoe een depressie je seksleven in positieve zin kan beïnvloeden. In deze blog vertel ik over de donkere kant ervan. Met een depressie voel je je vaak al minder goed dan anderen, zou je misschien het liefst de hele dag in bed liggen en je afsluiten van de hele wereld. De kans is best aanwezig dat je dan ook totaal geen zin hebt in polonaise aan je lijf.
Ook bij mij zit er een donkere kant aan mijn seksleven, ondanks dat het over algemeen behoorlijk goed is. Vroeger ben ik misbruikt en daardoor moest ik niets van mannen hebben. In het begin van onze relatie merkte ik dit ook richting mijn man: ik moest zelfs niets van hen hebben. Door mijn huidige depressie komen de angsten en gevoelens van toen weer naar boven en kan ik bepaalde handelingen niet hebben. Dan bevries ik of ga ik ineens huilen, terwijl ik dat helemaal niet wil. Want ondanks de angst en het verdriet geniet ik er dan wel van.
Toch ga ik hierdoor twijfelen aan mezelf, omdat ik een behoorlijk negatief zelfbeeld heb. “Zal ik wel goed genoeg zijn? Zal mijn man het wel fijn vinden wat ik doe? Vindt hij me nog wel mooi?” Het zijn toch dingen die (bijna) dagelijks door mijn hoofd schieten. Die gedachten maken het toch moeilijker om zin te krijgen in seks. Het is niet zo dat ons seksleven onder druk staat. Ik ga vaak eerder naar bed, dus ik slaap vaak ook al. Het is ook niet het geval dat “het” elke dag moet. Nee, zeer zeker niet. Het is belangrijk in onze relatie, maar zeker niet het belangrijkste. Het heeft onze vertrouwensband wel sterker gemaakt.
Onze site is gek op koekjes, ben je daar oké mee? AcceptRead More
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
