Een aantal zussen van mijn vader zijn overleden aan borstkanker. Er werd voorgesteld om ons, mijn broers en zussen, te laten testen of we drager zijn van het BRCA- gen. Het BRCA- gen is het erfelijke borst- en eierstokkankergen. Als je drager bent, hebben je eigen kinderen 50% kans dat ze het gen ook hebben.

 Aangezien ik 2 dochters heb, besloot ik om me hierop te laten testen, want stel dat 1 ik drager zou zijn is er dus 50% kans dat mijn dochters ook draagster zijn. Is dit het geval, dan hebben ze een fors verhoogde kans op borst/eierstokkanker op jonge leeftijd.

 Ergens voelde/wist ik dat ik drager was, aangezien ik in alles lijk op mijn vader. En ja hoor, als enige van de 7 “getesten”, was mijn uitslag positief. In 1e instantie opgelucht voor mijn zussen dat zij geen draagster zijn. Maar toen de schrik: shit ik heb 2 dochters, dus de kans dat 1 van hen het heeft is groot. Is dit het geval dan 80% kans op borstkanker op jonge leeftijd.

 Beiden waren nog jong, dus ik vond het niet nodig om hen dit nu al te vertellen. Maar ja, wanneer dan wel? Wat is het goede moment? Als de jongste 18 is ga ik ze het zeggen, de oudste is dan 20. Zo gezegd, zo gedaan. De meiden kozen ervoor om zich te laten testen op het dragerschap. De oudste had de pech dat ze het had geërfd van mij. Wat houdt dan in? Vanaf haar 25e onder controle, ieder jaar een scan.

Afgelopen september voor het eerst. Ze had de afspraak voor de mammografie al geregeld. Ze belde:”pap ze hebben iets afwijkends gezien. Nu met spoed een MRI”. Shit, gvd, de doemscenario’s schieten door onze hoofden. Het zal toch niet….. Telefoon: ” tis goed pap, gewoon een cyste”. Opluchting. Maar wat een spanning levert je dat op.

Er is mij wel eens gevraagd of ik me schuldig voelde over het dragerschap. Nee, was mijn antwoord, ik kan er niks aan doen. Maar toen ze belde om te zeggen dat ze iets gevonden hadden, heb ik mezelf nogal vervloekt en kwalijk genomen. Rationeel weet je dat je er niks aan kunt doen, maar het gevoel is op zo’n moment toch veel sterker.