Category

Anouk

Category
In Anouk

Mamaandag | Here we go again…

4 reacties By

In mijn vorige blog schreef ik dat ons traject helaas geannuleerd was door corona, maar gewoon wachten tot we weer konden beginnen…dat voelde niet goed. We wilden het, misschien tegen beter in, op een natuurlijke manier proberen. Het afgelopen half jaar heb ik dus het endometriose dieet gevolgd (hier zal ik later nog een blog over schrijven), maar helaas kan ik jullie niet het mooie nieuws brengen dat ik zwanger ben. En toch is dit geen verdrietige blog, want zoals de titel al zegt…we zijn weer gestart met het IVF-traject. Eindelijk…want dat had wel wat voeten in aarde en heeft mij vooral veel verdriet opgeleverd.

Eind augustus nam ik contact op met de kliniek om te vragen of wij alweer konden starten met het traject. Ook wilde ik weten of vriendlief bij de punctie aanwezig kon zijn en of de punctie alweer onder narcose zou kunnen als dat nodig was. We konden beginnen, maar veel meer goed nieuws konden ze niet brengen. Door het coronavirus mocht vriendlief niet bij de punctie aanwezig zijn. Dit was de voorwaarde om de punctie zonder narcose te ondergaan. Hij zou mijn steun én mijn stem zijn, die ervoor zou zorgen dat mijn grenzen bewaakt zouden worden. Hij kon er dus niet bij zijn. Dit was al vervelend nieuws, maar ik had de optie narcose nog, dus ik maakte me nog niet al te druk. Toen bleek, na overleg, dat ze vonden dat ik de punctie wel gewoon in mijn eentje kon doen, zonder narcose. En als ik toch de narcose wilde, we alles zelf moesten betalen (bij onze buurlanden ga je standaard onder narcose en wordt dit wel vergoed door de zorgverzekeraar). Dit was nieuw voor mij en ze konden ook niet precies vertellen hoeveel dit dan zou kosten, maar ik moest rekening houden met zo’n 1500 euro…of meer. Of ze daar akkoord mee zouden gaan, was niet zeker. Ik was in totale paniek en belde overstuur vriendlief en mijn moeder op, maar eigenlijk kon niemand mij echt kalmeren. Ook de zorgverzekeraar kon mij geen duidelijkheid geven.

Het leverde slapeloze nachten op, buikpijn en een heleboel stress. Stress wat ik echt niet kon gebruiken en wat we juist probeerden te minimaliseren rondom het traject, in verband met mijn traumatische ervaringen en het uitstellen van onze wens daardoor. In de tussentijd wachtte ik op antwoord van mijn behandelend arts. Gelukkig werd ik weer wat rustiger naarmate de tijd vorderde en hielp een gesprek met de psycholoog en haar bevestiging dat ze mijn geestelijke gezondheid zal beschermen, om weer wat vertrouwen in de toekomst te krijgen.

En toen belde mijn behandelend arts…ik had gevraagd te mailen, maar uiteindelijk was ik blij dat ik haar gewoon even sprak. Er was verkeerde informatie aan mij gegeven. Want ik heb wel degelijk een medische indicatie voor narcose en ik hoef dat helemaal niet zelf te betalen. Ze was totaal niet te spreken over wat er naar mij gecommuniceerd was en heeft wel twintig keer haar excuses aangeboden. En in plaats van dat we tijdens het traject kijken of narcose nodig is, staat dit nu al vast. En dus kon ik nu eindelijk een schema ontvangen, zodat we konden starten met het traject.

Op het moment dat ik deze blog schrijf, ben ik al tien dagen hormonen aan het spuiten en staan we aan de start van het echte werk. Vanavond, woensdagavond 14 oktober, mag ik eindelijk starten met het spuiten van stimulerende hormonen, zodat er hopelijk meerdere mooie eitjes kunnen gaan groeien.

Eigenlijk is deze titel ook een beetje dubbel en dat is ook de reden dat ik nu pas mijn blog durf te schrijven, want op het moment dat wij mochten starten met het traject had ik toch wel een erg déjà vu-moment. Want net als de vorige keer stak corona de kop op en was het maar de vraag of ons traject door kon gaan. Afgelopen week kregen we al het bericht dat het niet zeker is of de punctie onder narcose kan, aangezien de ziekenhuizen de zorg al aan het afschalen zijn.

Een tegenvaller…maar ik heb besloten dat ik de punctie ondanks mijn angst door wil laten gaan, maar wel op mijn voorwaarden (binnen de gestelde coronaregels). Zo heb ik overlegd welke medicatie ik dan ga krijgen, dat er nog een beetje bij te geven is als het nog te pijnlijk is en dat de arts stopt als het uiteindelijk toch niet gaat, ook als ze niet alle eicellen hebben. Ook krijg ik voor de tijd de arts nog te spreken, zodat ik mijn angsten en mijn grenzen kan bespreken. In plaats van in de stress te schieten, heb ik deze keer gekeken wat voor mij de voorwaarden zijn om een angstige situatie aan te kunnen gaan zonder dat het weer een traumatische ervaring oplevert, namelijk zelf de regie houden en zorgen dat duidelijk is wat er gaat gebeuren.

Dit is iets wat ik heb bereikt door een opmerking van mijn psycholoog. Ze gaf mij namelijk aan dat ik moet onderzoeken wanneer ik mijzelf een extra zetje moet geven om mijn angsten onder ogen te komen en wanneer ik een stapje terug moet doen, zodat ik mijzelf geen schade toebreng geestelijk. Voor nu is dit nog een plan B, want ik heb nog geen negatief nieuws gehoord en ik ga er vanuit dat ze over twee á drie weken de punctie onder narcose kunnen uitvoeren. En zo niet dan gaan we het via plan B doen, want ik wil dit traject zo graag afmaken deze keer!

Lees verder
By
In Anouk

Mamaandag| En toen was daar corona…

1 reactie By

In mijn vorige blog vertelde ik dat we nu toch echt gingen beginnen met IVF. En dat ik, ondanks mijn naaldenfobie, toch wel erg veel zin had om te leren spuiten, om de beginnen aan het traject. Mijn vechtlust was terug, maar als ik er nu op terugkijk, denk ik vooral mijn zelfvertrouwen.

In de afgelopen maanden is er veel gebeurd en is het traject heel anders verlopen dan ik had verwacht. Donderdags ging ik vol goede moed naar de spuitinstructie. Eerst kreeg ik een heleboel informatie over de medicatie en hoe en wanneer ik welke medicatie moest gaan zetten. Over de echo’s, maar vooral niet over de punctie om de spanning niet te veel op te laten lopen. Nadat ik alle informatie had gehad, was het tijd om te oefenen met spuiten, zodat ik bij het echte werk zondag een beetje zou weten hoe het voelt en hoe het moet.

Daar liep ik met trillende benen en een brok in mijn keel naar de ruimte waar een ligstoel was. En waar ik dacht dat het een eeuwigheid ging duren, voordat ik mijzelf zou durven prikken, deed ik iedereen inclusief mijzelf versteld staan. Binnen drie minuten zat de naald namelijk in mijn buik en bleek het allemaal hartstikke mee te vallen. En ik viel niet eens flauw, terwijl ik normaal alleen al bij het zien van een naald licht in mijn hoofd word. Vol trots verliet ik de kliniek met alle medicatie bij me om zondags aan het echte werk te beginnen.

De dagen erna begon het aftellen en zondag mocht ik dan eindelijk ’s avonds de eerste spuit zetten. Hoewel ik het toch wel weer even eng vond, kon ik me er vrij snel overheen zetten en had ik de eerste spuit zo gezet. Vriendlief zat er bij, moedigde mij aan waar nodig, zorgde voor tissues om te deppen en gooide de lege spuiten weg, zodat ik nog even kon bijkomen. Ik merkte namelijk dat ik door het inspuiten van de medicatie toch wel een beetje licht in mijn hoofd werd. En zo ging het elke avond weer. Sommige dagen gingen wat beter dan andere dagen. Bijvoorbeeld toen ik de dag ervoor verkeerd had geprikt en een ader raakte, maar ik wist mijzelf weer te herpakken. En anders bood vriendlief aan de spuit voor mij te zetten, ondanks zijn afkeer (noem het vooral geen angst 😉) voor naalden. Maar met het doel voor ogen, wist ik het toch elke dag weer zelf te doen.

Na acht dagen moest ik voor controle naar de kliniek. Ik zag behoorlijk tegen de echo op, want die is door de endometriose altijd behoorlijk pijnlijk en doordat ik het inmiddels als traumatisch ervaar, verkramp ik op het moment dat ik ook maar iets voel. Ook deze echo was weer behoorlijk pijnlijk en biggelden de tranen over mijn wangen, maar het goede nieuws was dat er (voor zover ze dat kon zien) niks geks te zien was en dus kregen we groen licht om te beginnen met stimuleren. Ik was zo blij dat ik de pijn van de echo al weer vergeten was, maar daar kwam de mededeling waar ik al dagen een beetje bang voor was…

Corona was inmiddels ook in Nederland al flink om zich heen aan het grijpen. Ik hield het nieuws en de website van de kliniek al dagen nauwlettend in de gaten. Het kon namelijk zomaar zijn dat de fertiliteitszorg gestopt moest worden, zodat alle zorg volledig gericht kon worden op de coronapatiënten en natuurlijk voor de veiligheid van de medewerkers en patiënten van de kliniek. En waar ik bang voor was gebeurde. We zouden ‘s middags gebeld worden of we mochten starten met stimuleren of de poging moesten afbreken.

’s Middags kregen we inderdaad de mededeling dat de IVF-poging gestaakt moest worden. En achteraf, maar goed ook, want al snel werd reguliere zorg stopgezet en operaties gecanceld. Ik had er niet aan moeten denken dat ik met een buik vol eitjes zat en de punctie niet door kon gaan, omdat het toch onder narcose moest.

De dagen erna waren wat onwennig. Ik mocht stoppen met de onderdrukkende medicatie en in plaats daarvan weer aan de pil, maar iets zat me niet lekker. Het duurde een paar weken voordat ik besefte wat het was. Ons leven stond stil en het enige wat we konden doen was wachten. Hoelang? We hadden geen idee…

Na een goed gesprek met vriendlief, waarbij alle voors en tegens zijn afgewogen, besloten we dat ik weer zou starten met het endometriose dieet en dan zou stoppen met de pil, mits ik niet alsnog te veel pijn krijg. De kans is klein, noem het maar minimaal of eigenlijk een mega wonder, dat het lukt. Maar elke kans is er één en ons leven staat in elk geval niet meer stil.

Gelukkig reageer ik goed op het dieet, zijn de menstruaties te doen en heb ik de andere dagen eigenlijk geen klachten meer. Dit gaan we tot september volhouden en dan zullen we bekijken (als het nog nodig is) of corona zich rustig houdt om weer te starten aan IVF. Duimen jullie met ons mee?

Lees verder
By
In Anouk

MAMAANDAG| Het gaat beginnen!

1 reactie By

Sinds mijn laatste blog is er veel veranderd. De gesprekken met de psycholoog doen mij veel goed. En dat de Zoladex-medicatie die je kunstmatig in de overgang brengt uit mijn lichaam is, zorgt ook voor een enorme verandering. Ik heb mijn vechtlust weer terug en het gevoel dat ik de wereld weer aan kan. En niet geheel onbelangrijk…ik voel dat ik het fertiliteitstraject weer aan kan.

Waar ik een paar maand geleden mijn hele kinderwens op wilde geven, durf ik stiekem zelfs voorzichtig weer te dromen van twee kindjes. Iets wat ik altijd graag wilde, maar door alle tegenslagen, verdriet en onzekerheid had ik mijn hele toekomstbeeld aangepast.

Door de gesprekken met de psycholoog  ben ik erachter gekomen dat alles wat er de afgelopen jaren op mijn pad is gekomen, mijn emmer behoorlijk aan het overlopen was. Elk klein beetje spanning zorgde ervoor dat ik wilde vluchten. En als iets spanning veroorzaakt is dat wel een onvervulde kinderwens. Niet alleen bij mijzelf, maar ook in de relatie. Ik kon een heftig traject, waarbij ik veel angsten moet overwinnen gewoon niet meer aan. Eerst moest die emmer weer rustig aan wat leger worden en daar heb ik hard aan gewerkt en werk ik nog steeds aan. Waar ik mij eerst vaak wegcijferde en mij pas op de tiende plek zette, probeer ik mij nu op de eerste plek te zetten. Ik vind het moeilijk, want het gaat tegen mijn natuur in, maar ik weet dat het voor mij beter is. Met heel wat drempels, tranen en twijfels, gaat het me inmiddels steeds beter af om keuzes te maken die ook goed voor mij zijn en niet alleen goed voor de ander. En dat heeft ook uitwerking op hoe ik mij voel en hoe snel ik mij herpak na een stresssituatie.  

En dus hebben we tijdens het laatste gesprek met de gynaecoloog besproken er weer voor te gaan en wel voor IVF. We slaan IUI toch over… ik hoef niet meer te vluchten voor mijn angsten, voor de spanning en de stress. Ik weet dat ik het aankan en dat ik er niet alleen voor sta. Daarnaast hebben we de meeste kans op een geslaagde zwangerschap met IVF. Ik heb nog veel pijn van de endometriose en de pil lijkt mij niet echt te helpen. Nog een reden waarom ik hoop op een snelle geslaagde zwangerschap, zodat ik snel met mijn arts op zoek kan naar de juiste behandelmethode.

En toen ging het ineens heel snel. De gynaecoloog gaf wel aan zo snel mogelijk, maar dat zo snel mogelijk binnen een maand was hadden we niet verwacht. We schrokken er zo van, dat ze even dacht dat we dat niet wilden. Maar na de eerste schok waren we direct ontzettend enthousiast. En na de verplichte voorlichting die we afgelopen week hebben gehad, begon het al helemaal te kriebelen in mijn buik. Voor het eerst sinds lange tijd heb ik er weer vertrouwen in dat onze grootste wens uit gaat komen. En dat zorgt er zelfs voor dat ondanks mijn naaldenfobie, ik zelfs zin heb om te leren spuiten. En dat is maar goed ook, want zoals de titel van deze blog al aangeeft…HET GAAT BEGINNEN! Maar dan ook echt beginnen! Aankomende donderdag ga ik al leren spuiten en dan begint zondag het echte werk…to be continued!

Lees verder
By
In Anouk

Mamaandag | Een hekel aan mijn lijf

2 reacties By

Ik kijk in de spiegel en ik zie een mooi bol babybuikje van minstens een paar maandjes ver. Ik wrijf er overheen en ik voel mijn hart zachtjes samengeknepen worden. Het is mijn buik, maar niet mijn babybuik. Dit is een endometriosebuik. Die stomme endometriose die er alles aan doet om mijn grote droom niet uit te laten komen.

Waar ik eerst heel blij was met de diagnose, begin ik er nu steeds meer een hekel aan te krijgen. En niet alleen aan de diagnose, maar vooral aan mijn lijf. Mijn lijf wat steeds meer mankementen heeft, waarbij ik bij elk pijntje alert ben of het misschien niet helemaal mis is. Mijn lijf wat over het algemeen alleen maar loszittende kleding kan verdragen. Mijn lijf wat elke aanraking verafschuwd, zelfs mijn eigen hand op mijn buik is vaak al te veel. Maar vooral mijn lijf wat maar niet zwanger wordt, wat nu niet zwanger kan worden, wat er voor zorgt dat ik grote angsten onder ogen moet gaan zien en dan nog niet eens de zekerheid heb dat we er wat moois voor terugkrijgen.

Ik weet dat ik hoop moet houden, vertrouwen moet blijven houden in mijn lijf en de artsen, maar dat is op het moment zo moeilijk. Hopelijk kan de psycholoog mij daarmee helpen, zodat ik weer een beetje liefde ga voelen voor mijn lijf, het vertrouwen terugkrijg, pijn kan relativeren en hopelijk daardoor weer wat rust krijg.

Lees verder
By
In Anouk

Mamaandag | Toch een andere weg naar een kindje…

1 reactie By

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, zag ik erg tegen IVF op door de punctie. Gelukkig hadden we daar een oplossing voor gevonden. Maar toch zat het een en ander mij niet lekker. Een mooi moment om dit te bespreken tijdens mijn controle voor de endometriose. Een controle waar ik ook erg tegenop zag.

Dit keer kon vriendlief niet mee naar het ziekenhuis en eigenlijk heb ik ook gewoon te laat aan de bel getrokken. Ik dacht namelijk dat ik het wel zelf aankon, maar de avond ervoor schoot ik toch wel erg in de stress. De vorige echo deed zo’n pijn en het nieuws dat er een cyste op mijn eierstok zat veegde de grond onder mijn voeten weg. Ik ben er een paar dagen helemaal van slag van geweest. Gelukkig kon mam mee naar de controle. Zo was ik toch niet alleen als het weer erg pijn zou doen of ik weer vervelend nieuws zou krijgen.

Ik had in middels een stuk minder pijn, maar ook dagen dat het helemaal niet ging en ik geen strakke kleding aan kon, dus ik had geen idee wat ik kon verwachten.

Dit keer kon mijn arts gelukkig de echo afmaken, ook al moest ze heel voorzichtig doen om mij niet te veel pijn te doen. Dit keer geen tranen en een ademhaling die ik goed onder controle had. Wel één paniekmomentje, maar gelukkig werd ik snel weer rustig door er op te focussen dat ze zo klaar zou zijn. Gelukkig was de cyste weg, maar helaas was nu mijn linker eierstok slecht bereikbaar. Hopelijk zit die niet weer verkleefd…

Na de echo heb ik nog wat vragen gesteld over het fertiliteitstraject. Ze gaf mij de vorige keer al aan dat ze pas achteraf kunnen zeggen of IVF de enige mogelijkheid was, maar daar leek het wel sterk op.

Op de facebookgroepen voor endometriose en de IVF-groepen zag ik al verscheidene berichten dat vrouwen met ernstige endometriose toch met IUI eventueel in een gestimuleerde cyclus (dus met hormoonspuiten) toch zwanger zijn geworden. En vrouwen die eerst drie pogingen IVF hebben ondergaan en vervolgens toch naar IUI over konden stappen om dat te proberen en dan met IUI wel zwanger werden. En dan is het maar de vraag of IUI nog vergoed word.

Dit gaf mij allemaal het gevoel dat we een stap oversloegen en we beginnen bij het eindstation in plaats van aan het begin. En dus hebben we besloten dat ik eerst IUI mag proberen, mits de endometriose tijdens het traject niet te veel klachten geeft. Eind oktober is mijn Zoladex-medicatie uitgewerkt en mogen we op gesprek komen voor een evaluatiegesprek voor IUI. Misschien kunnen we dan dit jaar nog wel een poging (of twee) wagen en wordt met een beetje geluk, het onstuimige, 2019 toch nog positief afgesloten!

Lees verder
By
In Anouk

Wanneer niet alleen endometriose, maar ook angst je kinderwens in de weg zit.

2 reacties By

Afgelopen maanden is duidelijk geworden dat een spontane zwangerschap door de endometriose nihil is.  Helaas heeft mijn arts alleen vertrouwen in IVF in mijn situatie. Iets wat ik de afgelopen jaren telkens heb uitgesteld of eigenlijk elke fertiliteitsbehandeling. Ik ben als de dood voor naalden en medische behandelingen, maar vooral voor gynaecologische handelingen. En dat dat niet voor niks is, bleek tijdens mijn vorige afspraak wel…

Eén augustus mochten mijn vriend en ik voor de zoveelste keer bij de fertiliteitskliniek komen. Gelukkig dit keer niet voor de nodige onderzoeken, want inmiddels weten we precies waarom het na meer dan drie jaar nog niet is gelukt. Deze keer zouden we van mijn gynaecoloog (ja dat is handig, ze is ook mijn arts voor de endometriose) informatie krijgen over IVF.

Ik hoopte vooral te horen te krijgen dat de eicel punctie onder narcose gedaan werd. Dit is namelijk waar ik het meest tegenop zie…helaas bleek dit niet het geval. Ik zou wel een roesje krijgen. Toen ik dat hoorde, deed ik me nog stoer voor, dat zou mij wel lukken dan.
Maar vervolgens vroeg ze wanneer ik voor het laatst een echo had gehad. Omdat het bij de laatste controle op het ziekenhuis nog uitstekend ging, was de laatste keer voor de operatie geweest. Tijd voor weer een echo dus. Ik begon hem bij de vraag al te knijpen, want deze echo’s doen mij altijd behoorlijk pijn. V
anaf mijn 14e heb ik er al verscheidene gehad en tegenwoordig slaap ik al een paar nachten voor de tijd slecht als ik weet dat ik weer een echo moest. Ik voelde direct mijn keel dichtknijpen en was klaar om de ruimte uit te vluchten, maar helaas dat kan natuurlijk niet en dus ik moest de echo gewoon ondergaan.

Vriendlief was bij mij en probeerde mij te troosten tijdens de echo, maar de tranen biggelden over mijn wangen en de controle over mijn ademhaling was ik ook allang kwijt van de pijn. Na een minuutje of twee moest ze de echo staken, omdat het niet meer vol te houden was. Maar wat ze had gezien in combinatie met de pijn van de echo was niet veelbelovend. Er zat een cyste op mijn rechtereierstok, iets wat ik nooit had gehad en de endometriose is in alle hevigheid terug en dat terwijl ik na twee maand al aan de medicatie ben gegaan om de endometriose te onderdrukken. Dit deed duidelijk niet genoeg en dus werd een nieuw plan bedacht om die cyste weg te krijgen en de endometriose beter te onderdrukken.

Het werd een onderhuids hormoonstaafje, genaamd Zoladex, om mij in de overgang te brengen. Hopelijk zou dit helpen en dan konden we, op eigen verzoek, in januari starten met IVF.  Maar deze zeer pijnlijke echo deed mij in alle hevigheid beseffen dat ik die punctie niet ga volhouden…ook niet met een roesje.

Ik sliep al een aantal weken onrustig, sinds ik het bericht had gehad dat IVF de enige oplossing was, maar na dit gesprek heb ik twee weken lang amper geslapen door de angst. En als ik sliep had in nachtmerries van de punctie. Ik durfde gewoon weg niet meer te gaan slapen.
Op de twee facebookgroepen probeerden ze mij gerust te stellen, maar ook dat hielp niet. En zo was ik uiteindelijk zo bang, dat ik met pijn in mijn hart besloot te accepteren dat, als dit de enige mogelijkheid was, ik biologisch gezien geen mama zou worden.

Eerst bekeek ik of adoptie een optie was, maar dat bleek al snel niet mogelijk te zijn, gezien het financiële plaatje en de leeftijd van vriendlief en ze bedonderen door te zeggen dat ik alleenstaand ben, zodat er nog wat jaren waren om te sparen, wilde ik ook niet. Dus ik besloot deze optie ook niet aan vriendlief voor te leggen.

Doordat ik inmiddels een beetje accepteerde dat mijn leven ook goed kon zijn zonder een kindje van ons samen, kreeg ik ook wat heldere momenten om mijn probleem op te lossen. En zo ging ik opzoek naar de vraag of de punctie nergens onder narcose werd gedaan. En zo kwam ik, na wat zoeken en advies vragen op facebookgroepen, erachter dat het best mogelijk is om een punctie onder narcose te krijgen. We moeten er alleen wat langer voor rijden, maar in Nederland blijkt er zelfs een ziekenhuis te zijn die het standaard onder narcose doet bij endometriose.

Toen ik dit wist heb ik pas mijn angsten aan vriendlief voorgelegd en ook aangegeven dat het wel onder narcose kan, alleen wat verder weg. Gelukkig begreep hij mij volkomen en hebben we besloten dat de punctie alleen onder narcose gebeurd, desnoods ga we er wat verder voor op pad.

Lees verder
By
In Anouk

Dagen van pijn

2 reacties By

Zoals ik al schreef ben ik eind maart geopereerd aan endometriose. Ze hadden toen mijn buik mooi schoongemaakt en mocht ik het een half jaar proberen zonder medicatie in verband met onze kinderwens. De eerste menstruatie na de operatie was veel belovend. Ik had vrijwel geen pijn en kon met minimale pijnstillers alles zelfs pijnvrij doen. Wat een verschil!
Helaas kwam de pijn bij de volgende menstruatie terug en belde ik direct mijn arts voor medicatie.
Ik moest aan de pil en mocht geen menstruatie meer hebben. Een kindje op natuurlijke manier was daarmee van de baan en de enige mogelijkheid was nog IVF, maar daar later meer over.

De eerste drie maanden moet je lichaam nog wennen en daardoor kunnen er doorbraakbloedingen ontstaan. Aangezien ik daar vaker last van heb gehad, verwachtte ik ze dit keer ook. En ja hoor, na ongeveer 3 weken de pil slikken ontstond de eerste doorbraakbloeding.
Deze duurde gelukkig maar een paar daagjes, maar een week later begon het weer opnieuw. Deze keer duurde het een stuk langer en zag het er ook meer uit als een normale menstruatie.
Na drie dagen een behoorlijke bloeding met daarbij de behorende klachten belde ik toch maar de gynaecoloog om te vragen wat ik moest doen. Ik mocht het nog 4 dagen aankijken en als het dan niet zelf gestopt was, moest ik 3 dagen stoppen met de pil. Niet een hele stopweek, want dan zou ik gaan “menstrueren” en dan zou de endometriose niet onderdrukt blijven.

Zondag besloot ik toch te stoppen voor drie dagen, maar nog voor ik de pil weer moest nemen begon ik al hevig te “menstrueren”.  Aangezien het al zo ver was en ik geen zin had om de hele zomer met 30 graden bloedingen te hebben, besloot ik toch maar een volledige stopweek te houden in de hoop dat vanaf dan beter zou gaan met de pil. Ik hoop maar dat de pil gauw zijn werk doet, want dit wil ik nóóit meer mee maken. Hieronder lees je hoe ik mijn dagen in pijn ervaar en hoe ik ze doorkom.

Woensdag 17 juli 2019

’s Ochtens voel ik me nog kiplekker. Ik heb nog wilde plannen om van alles te gaan doen de aankomende dagen. Ik moet vandaag en morgen nog werken, voordat de vakantie begint en bedenk dat ik met dit mooie weer heerlijk met de kindjes kan gaan wandelen.  Ik heb nog geen idee hoe ik mij ’s avonds zal voelen. Er is geen enkel teken, zelfs de bloeding is inmiddels gestopt.

 ’s Middags begint mijn buik licht te zeuren en de bloeding start toch weer. Ik neem een pijnstiller en die doet zijn werk. ‘Gelukkig’, denk ik. Ik kan toch genieten van mijn werk en het feit dat het mooi weer is, maar een stuk wandelen durf ik niet meer aan.
Ik neem de kindjes mee de achtertuin in. Ze spelen er heerlijk en ik geniet van het aanzicht. Rond half 6 gaan de kindjes naar huis en schuif ik snel de lasagne in de oven om die af te bakken.
Nog steeds heb ik geen idee hoe ik mij de aankomende dagen ga voelen. En gezien de klachten en bloedingen die ik de afgelopen weken heb gehad verwacht ik dat het allemaal wel mee zal vallen, maar niets is minder waar blijkt al snel.

We hebben het eten net op en de krampen beginnen op te spelen en ik voel dat de bloeding erger wordt. Ik ga een paar keer naar de wc in de hoop dat dat verlichting geeft. Ik probeer de krampen weg te puffen en tussendoor maak ik nog een warme kruik en neem wat extra pijnstillers. Hoe mij dat elke keer toch lukt, weet ik niet. Ik kan amper op mijn benen staan van de pijn, maar ik heb het voor elkaar gekregen.

Vriendlief is inmiddels gaan vissen. Ondanks de kans dat ik flauwval van de pijn, vind ik het fijn om alleen te zijn als ik zo’n aanval heb. Ik kan me beter concentreren om de pijn onder controle te krijgen, ik weet zeker dat ik niemand tot last ben en hoef mij niet groter voor te doen.
Ik weet dat vriendlief mij geen last vind, maar het is toch fijn dat ik mij alleen druk hoef te maken over mijn eigen lichaam. Ik weet mij ondertussen geen houding meer op de bank en in tv kijken heb ik ook geen zin. Ik kan de beelden simpelweg niet verwerken en wordt er alleen maar onrustiger van waardoor de pijn erger wordt.

Mijn buik voelt onderhand aan alsof mijn baarmoeder fijngeknepen wordt, mijn darmen uit elkaar knappen en alsof ze rondjes draaien met een mes op de plek waar ooit mijn blindedarm zat.

Ik ga maar naar bed en neem mijn kruik mee. Eigenlijk moest ik het dekbed nog weer in het overtrek doen, maar dat gaat me niet lukken zo. Ik pak een dekbed van één van de (bonus)kinderen en app vriendlief dat hij straks er ook maar één moet pakken. Morgen weer een dag voor dit soort klusjes.
Ik heb het idee dat morgen beter zal gaan, want de laatste maanden had ik één aanval van een paar uur en de rest van de dagen ging het best goed met pijnstillers. In bed scrol ik nog wat over diverse social media en internetwinkels en de pijn lijkt af te zakken. Ik bedenk me dat ik maar snel ga slapen, want morgen moet ik weer werken.

Donderdag 18 juli 2019

Rond een uur of vijf ’s ochtends word ik wakker. Ik heb goed geslapen en ben opgelucht dat ik nu ook geen pijn voel. Ik bedenk me dat ik maar even naar de wc ga, dan kan ik daarna nog even 2 uur slapen voordat de wekker gaat. Ook naar de wc gaan ging goed. Ik voelde geen pijn, terwijl ik normaal amper durf te plassen, omdat mijn blaas dan zo’n pijn doet.

Ik kruip snel mijn bed weer in om weer te gaan slapen, maar ik lig nog maar net en de eerste kramp komt alweer op. Ik draai nog een paar keer in de hoop dat anders liggen helpt, maar de pijn wordt alleen maar heviger. Dan maar naar beneden om een paar pijnstillers in te nemen en een nieuwe kruik te maken. Strompelend loop ik naar beneden. Eerst nog maar een keer naar de wc, hopelijk helpt dat. Ik kan amper nog op mijn benen staan van de pijn. Het trekt door bijna mijn hele lijf en eigenlijk doen alleen mijn armen, nek en gezicht geen pijn.

Op de wc merk ik bij een volgende kramp dat ik licht word in mijn hoofd. Ik probeer hem weg te puffen, maar bedenk me dat ik beter met mijn hoofd tussen mijn knieën kan gaan zitten. Het bloed stroomt weer wat naar mijn hoofd en de kramp lijkt even af te zakken.

Ik ga naar de keuken om een kruik te maken en pijnstillers in te nemen. Terwijl het water kookt, voel ik weer een kramp opkomen en ga gauw weer naar de wc. Ik heb nog nooit een bevalling meegemaakt, maar van wat ik hoor om me heen, moet het zo voelen als je gaat bevallen.
Van een arts heb ik al eens gehoord dat het ook lijkt dat ik aan het bevallen ben en straks een geoefend puffer ben. Ik probeer dit keer de kramp weg te persen. Niet dat er wat komt, maar het lijkt te helpen. Ik kan snel mijn kruik vullen met water en ik ga me maar omkleden en vervolgens op de bank zitten. Slapen gaat het nu toch niet meer worden.

Ik voel een soort angst opkomen, omdat ik moet werken vandaag. Ik krijg twee kleintjes over de vloer en weet niet hoe ik dit moet gaan doen. Mij ziek melden wil ik absoluut niet…ik ben door de operatie en complicaties al zoveel ziek geweest. Ik vraag mijn opa en oma om hulp. Ze zijn al jaren overleden, maar ze waren en zijn er altijd voor mij.

Vriendlief gaat naar zijn werk en als hij net de deur uit is, voel ik nog weer een kramp opkomen. Ik klap dubbel van de pijn en zit en lig nu tegelijk op de bank. Het duurt even voordat hij weg trekt, maar dan gaat het weer. Ik zit nog even op de bank en ga maar even tv kijken met een kruik op mijn buik. Nog even en dan komen de kleintjes.

Ik hoor ze al van een afstandje aankomen. Ik sta op en denk verstand en vooral gevoel op nul. Ik zet mijn grootste (nep) glimlach op en verwelkom ze vrolijk. De oudste van de twee is behoorlijk tegendraads en er schiet door mijn hoofd dat ik zo’n dag nu echt niet vol ga houden.
Gelukkig was dat vals alarm, want hij was gewoon erg moe. Het was vandaag een bijtankdagje voor beide kindjes, dus ik kon ook rustig aandoen. De pijn viel de rest van de dag gelukkig mee en ik had genoeg aan nog één pijnstiller, terwijl normaal de volledige dosis pijnstilling niet eens werkt. Ik bedenk me dat opa en oma mij ook dit keer weer de dag door hebben geholpen. Het lukt me zelfs om zelf even naar de winkel te lopen als de kindjes weer naar huis zijn.

Op de terugweg merk ik dat het net iets te veel van het goede was. De pijn in mijn buik, rug en benen spelen weer op. Nog geen echte kramp, maar dit komt meestal wel als ik dan geen rust neem. Ik focus me op de laatste meters tot aan de voordeur. Opgelucht draai ik de deur van het slot en ga even zitten. De pijn zakt weer weg en de rest van de avond doe ik rustig aan. Ik ga op tijd naar bed, eigenlijk wilde ik nog wat lezen, maar ik ben zo moe van de pijn dat ik om acht uur al ga slapen.

Vrijdag 19 juli 2019

Gelukkig heb ik weer een goede nacht gehad, maar de ochtend begon weer hetzelfde als gisteren. Gelukkig ben ik vrij vandaag en hoef ik niks…ook al wil ik van alles en ergens baal ik er behoorlijk van dat mijn plannen om het huis vakantieproof te maken (lees alle babyspul uit het zicht en alles schoon en zandvrij) mij vandaag waarschijnlijk niet gaat lukken. 

Als vriendlief naar zijn werk is, bedenk ik me dat een warme douche misschien wel helpt om de pijn te verzachten. Ik neem eerst een paar pijnstillers in, dan kunnen die vast inwerken. En maak een kruik klaar voor als ik onder de douche weg kom.

Ik zet de douche aan en als hij lekker warm is, stap ik er onder. Ik merk dat de warmte op mijn rug vooral verlichting geeft dus laat de warme straal over mijn rug lopen. Ondertussen probeer ik mijn haren ook nog te wassen, dan hebben we dat ook maar meteen gehad.

Ik doe alles zo snel mogelijk, want ik merk dat me wassen eigenlijk niet gaat. Rechtop staan lukt niet en mijn been op tillen om mijn been in te zepen is helemaal een hel. Het enige wat goed voelt is iets gebogen staan, zodat het warme water over mijn rug loopt en zacht mijn rug masseert. Maar zo de hele tijd blijven staan is ook geen optie, dus ik draai de douche maar uit, droog me snel af en trek wat makkelijks aan. Ik haal mijn laptop snel op van beneden en ga nog even met laptop en kruik in bed liggen om alvast een begin te maken voor deze blog.

Rond een uur of negen bedenk ik me dat ik al een tijdje geen pijn meer heb en ik moet nog even naar de winkel, omdat ik zag dat er wat dingen op zijn wat ik echt nodig heb. Ik sluit gauw de laptop uit en stap uit bed.
Als ik naar de winkel wil, kan ik dat beter nu direct doen voordat de pijn terugkomt. Ik ga gauw naar de winkel en dat gaat dit keer een stuk beter dan gisteravond.
Wel ga ik bij thuiskomst eerst rustig zitten, wat eten en een kop thee drinken, want ik blijf bang dat de pijn terugkomt als ik te veel doe. De rest van de dag gaat eigenlijk vrij goed. Ik heb het huis vakantieproof kunnen maken en alleen ’s middags een lichte aanval gehad. ’s Avonds houd ik het ook weer langer vol en ga pas om half 11 naar bed.

Zaterdag 20 juli 2019

Ik heb weer goed geslapen. Als ik wakker word en naar de wc ben geweest, merk ik dat mijn buik anders aanvoelt. Hij is nog gevoelig, maar echt pijn doet het niet meer. Ik weet dat ik nu het ergste heb gehad en mij vandaag, als ik rustig aan doe, gewoon goed zal voelen zonder pijnstillers. Wat een opluchting.

Op zich viel deze “menstruatie” qua pijn en lengte nog mee. Natuurlijk had ik erge aanvallen en op die momenten wil ik het liefst niks anders, dan dat ze mijn hele buik leeghalen en vervangen voor iets wat nieuw is zonder mankementen. Maar de afgelopen jaren heb ik menstruaties gehad die van aanval in aanval overliepen en ik geen tijd had om bij te komen en dat vijf tot zeven dagen lang. Ik kon niet liggen, zitten of staan en pijnstillers en warmte hielpen niks.

Bij elke aanval die ik krijg, ben ik bang dat ik weer zo’n menstruatie ga beleven. Vijf dagen lang, zulke helse pijn, continu het gevoel hebben dat je flauwvalt, soms niet eens kunnen ademen is een nachtmerrie waar ik dan op dat moment middenin zit. Dan heb ik het nog niet eens over de aanvallen die, buiten de menstruatie om, zomaar uit het niets komen opzetten. En ik ben niet de enige die het zo erg beleefd.

Ik hoop, door je mee te hebben genomen in mijn dagen van pijn, dat je mij en andere meisjes/vrouwen met deze klachten meer begrijpt. Dat je snapt dat we ons niet aanstellen. En dat de schaamte over klachten rondom dit thema bij andere meisjes/vrouwen weggenomen wordt. Dat we ons niet meer groter hoeven voor te doen, maar eerlijk kunnen zeggen hoe het gaat. Ook op school, ook op het werk. En ik hoop dat, mochten artsen dit lezen, ze begrijpen dat de pijn die we voelen er echt niet bij hoort en dat het echt wat anders is dan een gewoon menstruatiekrampje.

Lees verder
By
In Anouk

Van één operatie naar twee operaties

2 reacties By

In mijn tweede blog over mijn zoektocht naar een diagnose vertelde ik al dat mijn herstelperiode na de operatie iets anders verliep dan verwacht. De verpleging vond het al heel wat dat ik na zo’n grote operatie dezelfde dag nog naar huis ging. Achteraf gezien had ik beter nog iets langer in het ziekenhuis kunnen blijven, maar ik wilde graag thuis herstellen, het mocht en we verwachtten geen complicaties. Dus zo ging ik aan het eind van de middag weer naar huis.

Eenmaal thuis was ik blij dat ik weer in bed lag. Ik kon nog geen drukte om me heen hebben, had veel pijn en was behoorlijk moe. Ik zocht er niet te veel achter, want het zou er vast bij horen. Ik had immers een behoorlijke operatie achter de rug en flink wat narcose gehad. Nadat ik wat gegeten had, ben ik maar gaan slapen, zo goed en zo kwaad als dat ging. Mijn hele buik voelde beurs, dus echt lekker liggen werd hem niet.

De volgende morgen moest vriendlief naar het werk en daarna de kinderen ophalen in Limburg. Een beste rit, dus hij zou de hele dag van huis zijn. Gelukkig kwam mam gezellig op mij passen en mij verzorgen. En als ik rustig op de bank bleef hangen en niet te veel bewoog, ging het met een goede dosis pijnstillers wel redelijk. Maar naar de wc lopen of zelf drinken pakken lukte amper. Mijn rechterbeen kon ik niet zelf optillen, maar moest ik helpen met mijn handen. Ook was ik nog veel moe, maar dat was niet zo gek.

Zaterdagochtend voelde ik me wat beter. De spanning was van mijn buik af en lopen ging ook weer een stuk beter. Wel nog steeds met mate, maar het ging weer. Ik voelde me zelfs zo goed, dat ik dacht wel even zelf te kunnen gaan douchen. Dat was iets te voorbarig en zelfs zittend op het douchekrukje, terwijl vriendlief me waste was al te pijnlijk. Nog steeds dacht ik dat er niks aan de hand was en het er gewoon allemaal bij hoorde.

Totdat ik ’s middags ineens koorts had. Dat is het moment dat je het ziekenhuis moet bellen, dus zo gezegd zo gedaan.  Ik mocht naar het ziekenhuis komen voor wat onderzoekjes. Er werd bloed geprikt, urine gecontroleerd en ze voelden aan mijn buik. Niks ernstigs dachten ze en met een doosje antibiotica stuurden ze me bijna naar huis om daar de bloed uitslagen af te wachten. Ik zeg bijna, want twee minuten later kwam ze al weer terug dat ik toch moest blijven, omdat de ontstekingswaarden toch veel te hoog waren.

Ik ging naar de acute opname afdeling en lag daar met een aantal andere mensen op de zaal. Het was er behoorlijk onrustig, dus ik vroeg snel of de gordijnen bij mij dicht mochten. Dit gaf iets meer rust, ondanks dat er geregeld een arts of verpleegster aan mijn bed stond. Er moest nog een buikecho gemaakt worden, maar hier was niks op te zien. En ook waren de artsen behoorlijk wispelturig wat betreft de antibiotica, maar ’s avonds om tien uur waren ze er eindelijk uit…Het werd een antibiotica-infuus.

De volgende ochtend voelde ik me nog niet beter en ook de ontstekingswaarden waren niet voldoende gezakt, dus mocht ik helaas niet naar huis. Eind van de ochtend werd er besloten dat er een CT-scan gemaakt moest worden van mijn buik. Gelukkig viel dit onderzoek mee en had ik er geen last van. De vloeistof die ze inspoten, geeft je een warm gevoel in je buik en dit was zelfs wel even verlichtend.

‘s Middags had ik niet echt veel eetlust, maar een appeltje en kopje thee ging er wel in. Ik wilde net aan mijn appel beginnen, toen de verpleegster een telefoontje kreeg dat ik tussen drie en vijf uur met spoed geopereerd moest worden. Ze hadden op de CT-scan vocht in mijn buik gezien. Dit moest schoongemaakt worden en er moest gekeken worden waar het vocht vandaan kwam.

Een spoedoperatie, maar ik was er nog best rustig onder. Ze gingen me eindelijk van de pijn afhelpen. Een half uurtje later was dat wel anders. De artsen waren net aan mijn bed geweest en hadden verteld wat ze tegen konden komen (perforatie van de darmen of blaas of een infectie) en dat ik wakker kon worden met een stoma, katheter of openbuik operatie.
Ze liepen de kamer uit en ineens voelde ik pure paniek. Ik was zo ontzettend bang en was helemaal alleen. Vriendlief was inmiddels de kinderen naar Limburg terug aan het brengen en kon niet komen om me te steunen.
Gelukkig kon mam het redden om bij mij te komen en mij gerust te stellen voordat ik naar de OK moest. Gelukkig waren de verpleegsters, anesthesisten en artsen ook erg vriendelijk en wisten zij mij na de klapdeuren ook gerust te stellen.

Eenmaal wakker na de operatie bleek ik gelukkig alleen een drain te hebben voor het afvoeren van het vocht en als extra controle dat ze echt geen gaatje in de darmwand over het hoofd hadden gezien. Tijdens de operatie hadden ze een zak met vocht en pus gevonden onderin mijn buik achter mijn baarmoeder. Een buikinfectie opgelopen tijdens de vorige operatie, maar gelukkig geen perforaties in mijn organen. Ook was de pijn een stuk minder en had ik niet meer het idee dat er iets in de weg zat in mijn buik.

Maandag op dinsdagnacht zat ik er helemaal doorheen. Sinds de operatie was ik niet meer uit bed geweest, want mijn lichaam moest veel rust hebben. Zelfs plassen moest ik op een po in bed doen. Gelukkig lagen m’n darmen nog stil van de operatie…

Ik kreeg  zo’n tien zakken met verschillende antibiotica op een dag, want ze wisten nog niet welke bacterie het was. Hier werd ik natuurlijk hartstikke beroerd van. Vooral doordat ik al niet echt eetlust had en mijn redelijk lege maag al die antibiotica, ondanks dat het via het infuus ging niet echt prettig vond. En dan had ik ook nog ontzettend last van de drain. Lichamelijk en psychisch…bij elke kleine beweging deed de drain mijn namelijk zeer. En mijn hoofd kon er niet meer bij dat ik iets in mijn lijf had wat er niet hoorde.

Ik heb dus de hele nacht de zijkant van het bed vast gehouden om mezelf tegen te houden de drain er niet uit te trekken. ’s Ochtends hield ik het niet meer en heb ik mijn hart gelucht bij een verpleegster. In eerste instantie vond ik haar niet zo aardig, omdat ze niet zei dat ik inderdaad heel zielig was, maar mij eigenlijk een schop onder mijn kont gaf. Niks meer op de po in bed plassen, in beweging en na de wc lopen…maar die drain deed al zo zeer!

Achteraf ben ik haar dankbaar, anders had ik er waarschijnlijk nog 5 dagen extra gelegen. Nadat ik naar de wc was geweest, ging ze nog een keer de drain bekijken en zorgde ze ervoor dat hij eruit mocht. Er leek geen vocht meer in de zak te lopen en de huid begon al te ontsteken. Hier had ik in de dagen na de operatie ook erg tegen opgekeken…het moment dat die drain er weer uit moest.
In mijn omgeving probeerden ze mij gerust te stellen dat het wel mee viel. Helaas was dat niet het geval. Het voelde alsof ze mijn darmen en blaas van de plek aftrokken en dat zo’n tien minuten lang. De drain zat namelijk best diep. Maar wat was ik blij dat het ding er eindelijk uit was. Ik merkte direct dat ik een stuk mobieler was en psychisch voelde ik mij ook een stuk beter. Nu moest alleen het infuus er nog uit, maar helaas wisten ze dinsdag nog steeds niet zeker welke bacterie het was. Gelukkig mocht woensdag het infuus er ook uit, konden ze mij gewoon antibiotica tabletten geven en mocht ik woensdagmiddag eindelijk weer naar huis. De revalidatie zou nog wel even duren.

Uiteindelijke voelde ik mij vier weken na de operatie weer redelijk, maar dan moest ik wel rustig aan doen. Helemaal fit…ik ben bang dat, dat nooit meer gaat gebeuren. Niet perse door de operaties, maar het blijkt dat de endometriose behoorlijk agressief is en al weer helemaal zijn weg aan het terug vinden is. Helaas heb ik hier weer dagelijks klachten van, de ene dag wat meer dan de andere en zijn we opzoek naar de juiste medicatie. Hopelijk gaat dit snel allemaal wat beter, maar ook in deze zoektocht zal ik je meenemen. Hopelijk tot snel!

Lees verder
By
In Anouk

Mamaandag: Hoe opmerkingen een onvervulde kinderwens extra pijnlijk maken.

1 reactie By

Ik volg op Instagram al een tijdje een van de dames van Married at first sight USA. Zij en haar man proberen al een tijd een kindje te krijgen. Haar eerste zwangerschap eindigde in een doodgeboren zoontje. Daarna hebben ze nog een dochter gekregen, maar willen dus graag nog een kindje. Ze is altijd heel open over haar kinderwens en zo deelde ze dit keer ook haar gedachtes en gevoelens over het niet uitkomen van haar kinderwens. Hier kreeg ze een reactie op die mijn naar mijn keel greep. Kort gezegd kwam het er op neer dat ze zich niet zo druk moest maken en blij moest zijn met wat ze had.

Wat heb ik het de afgelopen drie jaar vaak gehoord. Opmerkingen als  ‘Je bent er te veel mee bezig’  en ‘Maak je niet zo druk, het komt vanzelf’.  Maar ook ‘Je moet het gewoon loslaten’. En wat deden die opmerkingen mij pijn. Het voelde voor mij alsof ik het voor mijzelf verpestte dat het niet lukte. Dat het allemaal mijn eigen schuld was.

Maar er niet mee bezig zijn…het los laten. Ik had geen idee hoe het moest. Ik probeerde met andere dingen bezig te zijn, maar toch elke maand kwam de spanning terug.

HOE LAAT JE EEN WENS LOS…
ALS HET ZOIETS GROOTS IS…
DAT HET WEL OF NIET UITKOMEN…
JE HELE TOEKOMST BEPAALT?

Ongeveer een week voor mijn menstruatie moest komen begon bij mij de spanning te groeien. Die kleine krampjes in mijn onderbuik, is dat van een innesteling? Mijn borsten lijken anders…zal ik dan toch zwanger zijn? Een kleine bloeding…is dit een innestelingsbloeding?  ’S ochtends misselijk…zal het dan toch? Eén dag overtijd…zal ik een test doen of toch maar niet? En dan bij elke menstruatie een gevoel van teleurstelling en verdriet, want het mocht weer niet zo zijn.

Om mij heen werden mensen zwanger en kregen kinderen. En begrijp me niet verkeerd. Ik ben telkens ontzettend blij voor ze en blij dat hen het leed bespaard bleef, wat ik wel mee maakte op dat moment. En je hoeft het ook echt niet te verzwijgen voor mij. Maar ik zette wel een masker op. Lachte en deed vrolijk, maar mijn hart huilde. Ik was op dat moment bang, heel bang dat ik dit nooit zou mee maken. Dat ik nooit zal zien hoe mijn vriend op ons kleine hummeltje zal reageren. Bang dat ik nooit aan mijn ouders kan vertellen dat ze weer opa en oma worden. Bang dat ik nooit een zwangerschap zal mee maken. Bang dat ik nooit een kleintje van ons zie opgroeien en liefde kan geven. Bang voor nog veel meer ervaringen die ik zal missen. Allemaal dingen die ik hoop ooit mee te mogen maken. Die angst dringt door tot elke vezel van je lichaam en laat je niet meer los. Die angst was op een gegeven moment zo groot dat ik bang was voor elk berichtje of gesprek wat begon met ‘ik heb een nieuwtje’ of  ‘ik moest je wat vertellen’. Zelfs wanneer dit kwam van iemand die helemaal geen kinderen wil.

Dus ik wil je een ding vragen…  Mocht iemand in je omgeving al een tijdje bezig zijn met een kinderwens. Maak geen opmerkingen als ‘laat het los’ of ‘je bent er te veel mee bezig’, want we kunnen er niks mee en het doet alleen maar pijn. Hoe moet ik mijn grootste wens loslaten, als angst en spanning mijn lichaam overneemt? Als alles mij doet denken aan mijn onvervulde kinderwens? Is het mijn eigenschuld dat het niet lukt? Heb ik dan geen recht om bezig te zijn met iets wat ik graag wil?

Stel jezelf eens voor dat je iets heel graag wilt, dan doe je er toch ook alles voor om het voor elkaar te krijgen?  Dan denk je er toch ook veel aan en ben je er toch ook veel mee bezig? Laat staan wanneer het zo iets onzekers en groots is als een kinderwens, waarbij het wel of niet uitkomen van die wens je hele toekomst bepaald.

Deze blog heb ik in verleden tijd geschreven, maar eigenlijk speelt dit nog steeds. Tijdens het schrijven voelde ik mijn hart stukje bij beetje weer breken, de angst weer naar de voorgrond komen en het verdriet uitte zich toch weer in tranen. Ik hoop dat in het nieuwe jaar die angst en verdriet verdwenen is, omdat de IVF zijn werk heeft gedaan en ik een klein hummeltje van mij en mijn vriend in mijn armen mag houden.

Lees verder
By
In Anouk

Deel 2: 16 jaar…mijn zoektocht naar de diagnose.

4 reacties By

In de vorige blog, deel 1 van deze blog, vertelde ik al een groot stuk van mijn zoektocht naar een diagnose. Mocht je het nog niet gelezen hebben, ik kan het je aanraden…al zeg ik het zelf.

Inmiddels waren we al een jaar verder en nog steeds was ik niet een keer zwanger geweest. De huisarts wilde ons nog niet doorsturen naar de fertiliteitskliniek, want ik was nog jong en ach mijn vriend had al twee kinderen, dus dat zou ook allemaal wel werken.

Inmiddels werd mijn menstruatie steeds lichter en verloor ik alleen nog iets oud bloed. Volgens mijn huisarts allemaal normaal, maar mijn internist zei: ‘Nou, misschien is daar toch een oorzaak dat het in anderhalf jaar tijd nog niet gelukt is’. En zo zorgde zij voor een verwijzing naar de fertiliteitskliniek.
Eerst moesten we naar het ziekenhuis in Almelo om bij de gynaecoloog al wat voor onderzoek te doen. Zo kreeg ik weer een echo en ook deze keer zag het er in mijn baarmoeder prima uit en zag ze ook netjes een eitje klaar om te springen. Met mij leek dus niks aan de hand, maar bij de fertiliteitskliniek zouden ze verder kijken.

Zelf wilde ik er alles aan doen om zwanger te worden en in de afgelopen twee jaar was ik behoorlijk aangekomen. Ik ging van ondergewicht naar het randje van overgewicht en dus ging ik opzoek naar een dieet wat ook de vruchtbaarheid bevorderd.

Ik stuitte op het endometriose dieet (in een andere blog zal ik verder uitleggen wat dit dieet inhoud). Dit dieet heb ik drie maanden gevolgd en viel in zes weken de overtollige kilo’s af. Maar nog belangrijker. Elke maand had ik minder klachten. Na drie maanden was ik zelfs pijnvrij.
Ik raakte alleen niet zwanger en het strenge dieet was voor mij en mijn omgeving ook niet heel gezellig. Ook had ik het gevoel dat dit toch niet de oplossing zou zijn en mijn lichaam uiteindelijk het trucje wel weer door zou hebben en dus was de motivatie ver te zoeken en begon ik weer normaal te eten.
De kilo’s bleven weg, maar de klachten kwamen allemaal weer terug. En toch was dit niet voldoende om weer te beginnen met het dieet. Ik had gewoon geen vertrouwen meer in mijn lichaam na al die jaren pijn. Inmiddels was ik al 15 jaar verder en nog steeds was er geen antwoord.

Eenmaal bij de kliniek zagen mijn bloedwaarden er ook goed uit en op mijn reactie dat ik wel erg pijnlijke menstruaties had, reageerden ze niet echt. Met mijn vriend bleek na de tweede keer testen ook alles perfect te zijn, maar omdat we het al anderhalf jaar probeerden, mochten we wel starten met IUI (Zie: https://www.fertiliteitskliniektwente.nl/Mogelijkheden/Behandelingen/IUI voor uitleg over IUI).
Dit was in het voorjaar en de zomer kwam eraan. Het leek ons een goed idee om te genieten van de zomer, gezond te leven en de natuur zijn werk te laten doen.  En dit leek te werken. Een dag voordat we op vakantie zouden gaan bleek ik zwanger. Dolgelukkig waren we en de vakantie kon niet beter beginnen.

Helaas spatte halverwege de vakantie dit gelukkige gevoel uit elkaar en kreeg ik met 6 weken een miskraam. Om te kijken of mijn baarmoeder goed schoon was, moest ik in zeeland naar de gynaecoloog. Alles was schoon, maar het viel hem op dat de linkerkant wel erg pijnlijk was tijdens het maken van de echo. Maar hij kon er ook niks afwijkends aan zien. En zo ging ik weer terug naar de camping…leeg, verdrietig en met ontzettend veel pijn.
In de dagen erna trok de pijn weer weg en kon ik gelukkig wel genieten van de rest van de vakantie. Omdat ik spontaan zwanger was geraakt, moesten we weer een jaar wachten voordat we weer naar de kliniek mochten.

Ondertussen werden de klachten steeds erger en wilde ik psychisch ook rust. Dus ben ik afgelopen december aan de pil gegaan. Maar na twee maand had ik zoveel last van mijn buik dat ik niet meer durfde te eten. Ik heb toen maar snel de pil aan de kant gegooid en ben het endometriose dieet weer gaan volgen. Weer werden de klachten minder. En ik bleef het gevoel houden dat er iets niet klopte. Het kon toch niet zo zijn dat alle klachten overeen kwamen met endometriose en ik dit toch niet had?

De endometriose stichting bevestigde mijn vermoedens en adviseerde mij een verwijzing te vragen naar een gespecialiseerd gynaecoloog . En zo, met iets meer moed en de steun van mijn vriend die ook vond dat het niet langer meer zo ging, ging ik naar de huisarts. Hier kreeg ik tot mijn grote verbazing direct een verwijzing, deze arts luisterde echt naar mij!

Bij het eerste gesprek bij mijn huidige gynaecoloog vertelde ik mijn klachten, werd er inwendig onderzoek gedaan (en weer had ik maar ook zij tranen in haar ogen) en bevestigde ze meteen mijn vermoedens. Er was erg sterke verdenking van endometriose, maar alleen met een kijkoperatie kon ze een 100% zekere diagnose geven en gelijk het een en ander verhelpen als het niet te ernstig was.

Ik kreeg twee weken bedenktijd en besloot de operatie te doen.

Eigenlijk zou ik eind mei pas aan de beurt zijn, maar een week na de bedenktijd werd ik al gebeld dat ze volgende week plek zouden hebben. Dat ging snel! Totaal overdonderd gaf ik aan dat ik eerst het een en ander moest regelen en dat ik terug zou bellen. Dit begrepen ze gelukkig heel goed en ik kon alles snel regelen, dus de operatie kon 28 maart 2019 doorgaan.

In de dagen voor de operatie was ik heel zenuwachtig. Niet eens zo zeer voor de operatie zelf, maar meer om wat ze aantroffen. Aan de ene kant was ik bang dat mijn baarmoeder, eierstokken en eileiders zo aangedaan waren dat ik nooit meer kinderen zou kunnen krijgen, aan de andere kant was ik bang dat er weer geen diagnose naar voren zou komen en dat het dus toch tussen mijn oren zat.

De dag van de operatie moest ik om half acht op het ziekenhuis zijn en om negen uur zou ik aan de beurt zijn. Alles verliep stipt op tijd en ik lag zelfs iets eerder dan negen uur op de OK.
De artsen waren allemaal super lief voor mij en zouden goed voor mij zorgen. Dat hebben ze in de ongeveer twee uur durende OK ook gedaan. In principe staat er voor een kijkoperatie dertig minuten, maar doordat ze zoveel endometriosehaarden en verklevingen weg moesten halen, duurde dit een stuk langer. Mijn hele buik aan de linkerkant was verkleefd. En, zo begreep ik later, was mijn buikvlies zo aangedaan aan die linkerkant dat ze bang was dat dit helemaal niet meer zou herstellen.

Gelukkig herstelde dit goed en was dit niet aan de orde. Verder hebben ze mijn blindedarm verwijderd, want die was bedolven door endometriose en lag daardoor al helemaal verkeerd.
De chirurg had één blik nodig om te concluderen dat dit alleen maar kon gaan ontsteken en er beter uitgehaald kon worden. Daarnaast was mijn baarmoeder helemaal verkleefd aan mijn blaas en daardoor lag deze ook niet helemaal meer zoals het moest.
Tussen mijn baarmoeder en eierstokken was het ook helemaal verkleefd. En alsof dat nog niet voldoende was, vonden ze ook nog endometriosehaarden op mijn urineleiders. Gelukkig hebben ze alles goed weg kunnen halen, waren mijn baarmoeder, eierstokken en eileiders niet aangetast en werd ik na de OK weer goed wakker.

Het eerste wat ik vroeg op de uitslaapkamer was: ‘Wat hebben ze gevonden en is mijn blindedarm eruit?’  Het antwoord van de verpleging was: ‘Je hebt endometriose en ja, je blindedarm is eruit.’ Ik had tranen in mijn ogen staan van blijdschap. De verpleging dacht dat ik het erg vond, maar ‘Nee, ik was zo blij met de diagnose’ was mijn reactie. Dit begrepen ze eerst niet, maar toen ik uitlegde dat ik 16 jaar had gezocht naar een antwoord voor mijn klachten, begrepen ze mij.

Ondanks de pijn voelde ik mij redelijk goed en zo mocht ik aan het eind van de middag met flink wat pijnstillers en diagnose weer naar huis. En daar kon het herstel beginnen, maar dat herstel verliep iets anders dan verwacht. Dit is te lezen in een volgende blog. Hopelijk tot snel! En mocht je wat willen vragen of een reactie willen plaatsen? Vooral doen! Vind ik erg leuk!

Liefs Anouk

Lees verder
By
Load More