Flashback naar Januari 2019, mijn jaar begon met heel veel twijfels aan mijzelf, met verdriet en leegte. Ik had eind 2018 een pup in huis genomen, een pup die slecht behandeld geweest is, ondervoed was, te weinig spieren had, zijn huid en vacht kapot waren van het bijna elke dag wassen met shampoo (want de kinderen vonden dat zo leuk) en hij verder niks kende. Mijn droom pup, want het was een choco Lab.
Helaas veranderde mijn droom in een nachtmerrie. Ondanks al mijn allergieën had ik nog nooit allergisch gereageerd op een hond, alleen op een agressief vlooienmiddel waarmee een hond behandeld was. Ik was dan ook ontzettend verbaasd dat ik langzaam onder de uitslag begon te zitten toen ik deze pup in huis had, dikke galbulten, rode vlekken, jeuk en al snel volgden de rode ogen, dichte neus en veel benauwdheid, heel veel benauwdheid. Zo erg dat ik contact moest opnemen met mij arts en noodmedicatie kreeg. Wat het nog erger maakte is dat deze lieverd al zoveel meegemaakt had in zijn kleine 4 maanden dat hij continue beet, nu bijt elke pup natuurlijk, maar dit ging echt ver, het was bijten en niet meer los laten.
Hierdoor werd mijn reactie nog heel veel erger en na een hele korte tijd kwamen mijn artsen en de dierenarts tot het besluit dat hoe graag ik dit ook wilde, de pup weg moest. Via de ras vereniging was er gauw een fijne plek voor hem gevonden, en ook al heeft hij nog een lange weg te gaan, hij doet het super.
Er volgden voor mij vele testen, want waar kwam deze reactie vandaan? De conclusie bleek dat ik allergisch ben voor de shampoo waar hij continue mee gewassen was. Ook kwam ik erachter dat je voor vachttypes allergisch kunt zijn. Ik weet ondertussen dat ik van elke hond met een gladde dichte vacht (zoals een labrador of stafford bijvoorbeeld heeft) extreme uitslag krijg. Maar helaas was door alles ook mijn vertrouwen in mijzelf weg gevaagd, ik had het gevoel dat ik alles verkeerd had gedaan en geen goede honden mama kon zijn.
Toch bleef het knagen. Een lange tijd ben ik aan het zoeken geweest naar een geschikt huis genootje. En ik had de hoop al een beetje opgegeven, helemaal omdat ik in een appartement woon, en chronisch ziek ben. Overal werd ik afgewezen.
Tot ik bij een stichting informeerde die hondjes uit Bosnië en Kroatië een veilig thuis willen geven. Ik was verliefd geworden op een paar foto’s en filmpjes van een klein bruin hondje. En ookal liep het contact in het begin wat stroef, ik kreeg groen licht, ik mocht haar adopteren.
Ik was zo ontzettend blij, maar al gauw sloeg de paniek toe. Wat nou als ik het niet kan, wat als het teveel is, wat als het weer fout gaat, wat als ik nog zieker wordt. Kan ik dit echt wel aan?
Mijn gezondheid ging drastisch achteruit en door een hormoonbehandeling sloeg mijn CPTSS op hol, ik werd depressief en zag het allemaal totaal niet meer zitten, waar was ik aan begonnen, ik kon het toch niet. Het werd nog erger toen mijn zomer veranderde in een horror zomer en er een nieuw trauma bovenin mijn al te volle rugtas gepropt werd (hoe en wat ga ik hier niet schrijven dit bevat heftige triggers, voor mijzelf en anderen).
Mijn vriend haalde mij over om er toch voor te gaan, ik moest het op z’n minst een kans geven. Met de stichting stond de afspraak dat als het met mij te slecht zou gaan deze kleine bruine lieverd naar de eigenaresse van de stichting zou gaan. En zo gezegd zo gedaan, op 15 September 2019 kwam ze aan in Nederland en gingen mijn vriend, moeder en ik kijken naar deze kleine bruine lieverd. Heel spannend want het blijft toch een gok, je hebt geen idee hoe ze gaat zijn. We waren direct verkocht, ze was nog zoveel leuker dan we verwacht hadden, haar naam was Nera en ze ging mee naar huis.
Voor ons beiden een grote uitdaging. In mijn dagen zat niet veel structuur en regelmaat. En voor haar omdat ze geen leven als huishond heeft gekend. Zo begon ons avontuur samen.
Het is nu de eerste week van 2020 en Nera staat nu bijna 4 maanden aan mijn zijde. Ik kan mij niet meer voorstellen hoe het zonder haar was. Gek is dat, hoe snel zoiets gaat.
Nera geeft mijn dagen de structuur die ik hard nodig heb, ze geeft mij een doel. Ze zorgt ervoor dat ik mijn bed uit moet, ook al gaat het eigenlijk niet. Ze zorgt ervoor dat ik naar buiten moet om te lopen, ook al zijn de angsten torenhoog en verga ik van de pijn. Nera heeft alleen mij waar ze op kan rekenen dus ik heb geen keuze. Ze voelt mij ontzettend goed aan, en ik haar ook steeds beter. Het kost ontzettend veel energie, en aan energie heb ik eigenlijk al een gebrek, maar ze geeft ook zoveel voldoening en liefde. Ze is soms zo frustrerend, maar tegelijk heeft ze zo’n leuk eigenwijs karakter dat de frustratie snel voorbij gaat.
We moeten samen zeker nog veel leren, maar we gaan ervoor.
Nera is mijn lichtje aan het einde van een donkere tunnel, een tunnel waar geen einde aan lijkt te komen. Vooral de laatste tijd lijkt deze tunnel alleen maar zwarter te worden als het op mijn gezondheid aan komt.
Maar Nera sleept mij door de dagen heen, mijn kleine hyper actieve stuiterbal, mijn spotlight, mijn licht in het donker.
“You’re my light in the dark”
