Category

Larissa

Category
In Doorbreek de stilte

Mamaandag | Waarom wij niet liegen over Sinterklaas

1 reactie By

Een paar weken terug was de intocht van Sinterklaas weer op tv te volgen en de komende weken staan voor veel kinderen in het teken van de goedheiligman. Vroeger geloofde ik zeker in zijn bestaan. Door alle volwassenen om mij heen werd immers verteld dat Sint en Piet alle cadeautjes brachten, prachtig vond ik het! Maar hier zat ook een keerzijde aan. In deze blog vertel ik jullie meer over hoe ik nu als moeder omga met dit feest. 

In de opvoeding van mijn dochter vind ik eerlijkheid heel belangrijk. Ook leugentjes om bestwil vermijd ik zoveel als mogelijk. Ik wil dat mijn dochter leert dat zij altijd eerlijk moet zijn en dit zal ik ook naar haar zijn. Maar hoe moet dat met Sinterklaas? Hoe goed bedoeld het ook is, in mijn ogen valt ook dit onder de categorie “liegen”, iets wat ik voor haar dus niet wil. Wat mij betreft komt het Sinterklaasfeest zoals dit de afgelopen decennia is gevierd er op neer dat je je kinderen jarenlang voorliegt. 

Ik kan me als kind herinneren dat ik het behoorlijk beangstigend vond dat er ‘s nachts mensen binnenkwamen om cadeautjes te brengen. Nachten lang sliep ik slecht en in de aanloop naar Sinterklaas had ik soms buikpijn van de spanning. Door menig volwassen persoon om mij heen werd ook nog even benoemd dat je in de zak mee zou moeten naar Spanje als je niet lief was, of dat piet je de roe zou geven. 

Mijn dochter is pas twee jaar oud en dus krijgt ze er nog niet zoveel van mee. Ik hoor om mij heen veel ouders “klagen” over het gedrag van hun kinderen rondom de sinterklaastijd. Dat zal de “spanning” wel zijn. In mijn ogen vieren wij Sinterklaas om onze kinderen een leuke tijd te bezorgen en niet om ze weken lang met een hoop onnodige stress op te zadelen. Want voor wie is dit dan eigenlijk leuk? Voor ons als ouders om te zien hoe onze kinderen in het hele verhaal opgaan? 

Wij kiezen er bewust voor om onze dochter vanaf het begin te vertellen dat Sinterklaas niet bestaat. Sinterklaas en Piet zijn verkleedde mensen in een pak. Ik zal haar later vertellen over de geschiedenis van dit feest. Ze mag haar schoen zetten zodat papa en mama er een cadeautje in stoppen en we vieren pakjes avond met pepernoten, chocomel en cadeaus. Cadeaus die papa en mama hebben gekocht. Voor ons net zo leuk! 

Iedereen is uiteraard vrij hierin een keuze te maken. Ik zal mijn dochter ook vertellen dat ze dit niet tegen andere kinderen mag vertellen, die keuze is niet aan mij namelijk. Er zijn ongetwijfeld veel meer mensen die Sinterklaas op de traditionele manier vieren. Hoe gaan jullie om met het sinterklaasverhaal tegenover je kinderen? 

Lees verder
By
In Doorbreek de stilte

Mamaandag | ‘Dan doe je toch gewoon IVF’

Geen reacties By

In mijn vorige blogs schreef ik over de moeilijke weg die wij moeten bewandelen om zwanger te worden. De tweede ICSI-poging was mislukt en vol goede moed begonnen wij aan poging drie. In deze blog vertel ik jullie hoe dit is verlopen.

Onze eerste poging in Duitsland begon na een heerlijke vakantie op Bonaire. Volledig uitgerust en opgeladen gingen we van start. Al na zes dagen hormooninjecties had ik mijn eerste echo om te zien hoe de eitjes groeiden. De eerste echo was goed, er waren eitjes aan het groeien maar nog niet zo veel. Drie dagen later, op een donderdag, mocht ik weer terugkomen. Inmiddels groeiden er een hoop eitjes, maar ze waren nog niet groot genoeg. Om die reden moest ik dagelijks een extra injectie zetten: twee per dag dus. Een paar dagen later, op zaterdag, moest ik terugkomen. Het zag er goed uit en de punctie werd gepland. De woensdag daarna was het zover. Op maandag heb ik nog vier injecties moeten zetten en daarna kon het wachten beginnen.

Op woensdag mochten wij ons om om 9:30 uur melden. Mijn man ging naar een kamertje om zijn deel in te leveren en ik mocht mee naar de OK. Vanwege corona mocht mijn man verder nergens bij zijn en ging hij na zijn taak volbracht te hebben, even naar buiten.

Op de OK werd alles voorbereid: ik kreeg een infuus en pijnmedicatie. Daarna kwam de dokter en werd ik onder narcose gebracht. Ik werd wakker al wandelend naar de uitslaapkamer, dat was een hele rare gewaarwording. Daar lekker bijgekomen met een dekentje. Ik had flink veel buikpijn dus ik kreeg nog wat extra medicatie. Na een kwartier mocht de monitor eraf en kreeg ik een kop thee. Ook kwam de dokter om te vertellen dat er twaalf eicellen waren gevonden! Helaas waren er nog geen zaadcellen en mijn man moest dus nog een keer.

Na een uur op de uitslaapkamer mochten we naar huis en de volgende ochtend zouden we gebeld worden met hoeveel bevruchtingen er zouden zijn. Eenmaal thuis ben ik op de bank gekropen, toch met flink wat buikpijn. Rond 15:00 uur op diezelfde dag ging de telefoon: een Duits nummer en dat betekent vaak geen goed nieuws. Er waren geen zaadcellen gevonden. Ook de tweede keer niet. Het operatief verkregen zaad dat al drie jaar in de vriezer lag, is ontdooid, maar ook daar vonden ze niets levends. Dit betekent dat mijn verkregen eicellen niet bevrucht konden worden. De eicellen hebben ze ingevroren.

Dit nieuws was heel verdrietig. Een half jaar geleden was er nog wel genoeg zaad en nu ineens niet meer. Hoe kan dit?? Volgens de dokter kan zaadkwaliteit fluctueren, dus gaan we het gewoon opnieuw proberen. We hebben echt wel even tijd nodig gehad om dit te verwerken. De kans op een kindje van ons samen wordt steeds kleiner.

Een aantal weken later zijn we tot een plan gekomen. Begin november gaan we in Duitsland nog een poging wagen. Manlief gaat zijn zaad inleveren en mocht er iets gevonden worden, ontdooien ze mijn eicellen en gaan ze die bevruchten. Vinden ze niets? Dan hebben we eind november een second opinion in Groningen. Hier hebben we een half jaar geleden nog wel een poging gedaan waar zaad is gevonden, dus dat biedt ons iets meer ‘’zekerheid’’. Ook hebben we eind november een evaluatie met onze Duitse arts staan over hoe nu verder. Meerdere scenario’s zijn mogelijk, maar eerst nog een maand geduld, dan zal er meer duidelijk zijn.

En om nog even terug te komen op de titel van deze blog, de opmerking ‘dan doe je toch gewoon ivf’ is iets wat ik heel, heel vaak heb gehoord. Helaas lukt bij een groot deel van de koppels ook IVF niet en houdt het dus gewoon op. Je krijgt maar drie pogingen vergoed en daarna is het klaar, of kost het heel veel geld. IVF is helaas geen garantie en gaat gepaard met heel veel teleurstellingen en verdriet.

Lees verder
By
In Larissa

Week van de vruchtbaarheid

Geen reacties By

Huisje, boompje, beestje…. Kindje!! Niet altijd zo vanzelfsprekend. Deze week (2-8 november) is het de week van de vruchtbaarheid. Maar liefst 1 op de 6 mensen krijgt te maken met vruchtbaarheidsproblemen en heeft daardoor dus moeite om zwanger te raken. Een grote groep mensen. Dit betekent dat ook jij meerdere mensen in jou omgeving kent die hiermee te maken hebben. Omdat er op vruchtbaarheidsproblemen vaak nog een taboe heerst, besteden wij vandaag aandacht hieraan.

Bij een hele grote groep mensen lukt het zwanger worden binnen een jaar. Bij 1 op de 6 lukt dit niet. Als zwanger worden niet lukt is dit heel pijnlijk. Iets wat zo mooi had moeten zijn… De hoop wordt elke maand een stukje minder. Na een jaar gaan veel mensen naar het ziekenhuis, en een aantal van hen start daarna een traject. Een traject wat soms jaren lang duurt, en niet altijd met succes. ‘

Het medisch traject om een kindje te krijgen is heftig. Iets wat zo intiem is, ligt opeens open. Als vrouw moet je soms meerdere keren per week een inwendige echo laten maken en als man moet je je zaad inleveren, vaak geproduceerd in een kamertje achteraf in het ziekenhuis. Het intieme is weg, je kinderwens is ineens iets waar een heel team aan artsen en verpleegkundige bij zijn.

Dan doe je toch gewoon IVF? Een veelgehoorde opmerking. IVF is geen wondermiddel. IVF krijg je 3 keer vergoed. Gemiddeld is 50 procent van de stellen dat start met IVF na 3 pogingen zwanger. Dat betekent dat er dus heel veel mensen na zon zwaar traject niet zwanger is.

Voor iedereen die tot deze groep behoort: Er zijn heel veel mensen die hetzelfde doormaken als jij. Er bestaat in Nederland een vereniging voor vruchtbaarheid: Freya. Bij freya kun je terecht met al je vragen en om steun te zoeken bij mensen die hetzelfde door maken als jou. Je bent niet alleen!

Lees verder
By
In Larissa

MAMAANDAG | Een stap verder

1 reactie By

In mijn vorige blog schreef ik dat we een embryo terug gingen laten plaatsen in mijn baarmoeder. Afgelopen vrijdag was het zo ver. Omdat onze behandeling vrij complex is en maar in enkele ziekenhuizen gedaan kan worden, moeten wij ver reizen. We besloten daarom donderdag al een hotelletje te nemen in het centrum van Groningen en er 2 gezellige dagen van te maken.

Voordat een embryo geplaatst kan worden, wordt het ontdooit. Dit doen ze een aantal uur voor de terugplaatsing. Onze terugplaatsing stond gepland om 15:00. Er is een kleine kans dat een embryo niet goed ontdooit en daardoor dus niet teruggeplaatst kan worden. Wanneer dit gebeurt bellen ze je ergens in de middag.

Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een enorme zenuwpees ben. Ik kan heel slecht tegen onduidelijkheid. Ik ben heel snel enorm gespannen en kan dan niets hebben. Het idee 2 dagen Groningen was leuk en ergens ook wel fijn, maar ik heb me vooral heel veel druk gemaakt.

Rond 14:30 kon ik enigszins opgelucht ademhalen, omdat ik niet verwachtte dat ze zo laat nog zouden bellen. Stipt 15:00 zaten wij in de wachtkamer van de afdeling voortplantingsgeneeskunde, en om de zenuwen nog wat extra te voeden werden we om 15:20 opgehaald. Toen de arts vertelde dat ze een embryo gingen plaatsen moest ik huilen van blijdschap. Ik mocht me uitkleden in een aparte kamer en daarna in de stoel komen liggen.

De procedure daarna is vrij officieel. We moesten beide onze naam en geboorte datum noemen. Daarna werd een speculum geplaatst en onder echo geleiding een slangetje in mijn baarmoeder geplaatst. Dit is overigens pijnloos. De embryoloog gaat aan de andere kant van de deur het embryo voorbereiden. We mogen dan mee kijken op een tv scherm. Op het tv scherm zien we een bakje verschijnen met onze namen erop. Na akkoord spuit de embryoloog het embryo in het bakje. We mogen het dan zien en een foto van maken. Dan zuigt de embryoloog het embryo op in een slangetje. Dit slangetje brengen ze in in het slangetje in mijn baarmoeder en met een klein beetje vloeistof wordt het embryo zo er in gespoten. Het slangetje wordt nog even gecontroleerd, om er zeker van te zijn dat het embryo in mijn baarmoeder zit en dan zit het er op.

Het embryo zit er nu dus in! Veilig waar het ook hoort te zijn. Nu komen de twee spannende wachtweken. Dit zijn denk ik wel de ergste weken in het hele traject. Het constant zoeken naar symptomen de angst dat het mislukt is en de hoop dat het is gelukt. Ik hoop dat ze snel voorbij gaan!

Lees verder
By
In Larissa

MAMAANDAG | We mogen weer

1 reactie By

Ruim 2 maanden heeft de afdeling fertiliteit volledig stil gelegen. 3 weken geleden kregen we het telefoontje dat we eindelijk weer mochten beginnen. Onze ICSI poging eindigde in januari met 1 gezond embryo in de vriezer. Ik moet zeggen dat we nu, 5 maanden later, enorm toe zijn aan het laten terugplaatsen van ons embryo.

Bij de terugplaatsing moet ik eerst 2/3 weken hormonen gebruiken om mijn baarmoeder in optimale conditie te brengen.  Daarna gaan ze op een afgesproken dag het embryo ontdooien en in de middag terugplaatsen. 

Inmiddels heb ik 2 weken hormonen gebruikt en is mijn baarmoeder gecheckt. Alles is er helemaal klaar voor en aanstaande vrijdag wordt de embryo, als hij goed ontdooit teruggeplaatst. 

Ik ben nu al ontzettend zenuwachtig, en het meest spannende gedeelte moet nog komen. Het worden 2 weken vol spanning, elke dag weer al een zwangerschapstest willen doen terwijl dat eigenlijk nog te vroeg is, wekkertjes op mijn telefoon voor de tijdstippen waarop ik mijn hormonen moet gebruiken en eindeloos afwegen wat ik wel en niet eet/doe. 

Vanaf de embryo terugplaatsing heb ik eigenlijk continu het gevoel dat alles wat ik doe zorgvuldig af moet wegen. In de afgelopen jaren heb ik veel boeken gelezen rondom het beïnvloeden van je vruchtbaarheid en dat had ik beter niet kunnen doen. Ik heb mezelf inmiddels enorm veel restricties opgelegd, daarnaast “moet” ik ook veel dingen doen van mezelf. Zo moet ik zo min mogelijk koud eten, geen melk drinken, geen kauwgom kauwen, zorgen dat ik altijd warme voeten heb, elke dag granaatappelsap drinken en avocado eten, elke dag bewegen maar niet te intens en zo kan ik nog wel even doorgaan. Gelukkig is dit iets dat tijdelijk is. Uiteraard hoop ik zwanger te worden en dan zal het vertrouwen langzaam groeien. Al blijft het ook dan ontzettend moeilijk.

Het worden twee spannende weken en ondanks alle stress en spanning is mijn doel om ook een beetje lief voor mezelf te blijven. Ergens diep van binnen weet ik dat ik het niet kan beïnvloeden en dat afwachten het enige is dat ik kan doen. 

Lees verder
By
In Larissa

Mamaandag | Grip verliezen op zwanger worden

1 reactie By

Van het idee dat je door seks te hebben zwanger kan raken ben ik helaas al heel vroeg afgeholpen. Vrij snel was bekend dat dit bij ons niet zo zou zijn. Even ben ik hiervan intens verdrietig geweest, maar al snel ging ik op zoek naar hoe het dan wel zou kunnen. Gek eigenlijk, hoe snel wij dit accepteerden en door gingen. Hoe verder we raakten in het proces, hoe meer we teleurgesteld werden. Wachttijd hier, wachttijd daar. Op consult bij een gynaecoloog, maar eigenlijk hadden jullie bij de uroloog moeten zijn. En weer 2 maanden wachten.

Ik merk dat dit mij de laatste maanden begint op te vreten. Ik heb het werkelijk helemaal gehad. De gevoelens die het bij mij opriep, maakte dat ik steeds vaker denk dat het zo wel goed is. Ik wil deze ellende niet nogmaals mee maken. Door de handdoek in de ring te gooien doe ik daarmee ook automatisch afstand van mijn grootste wens; een gezin met 2 of meer kindjes, want zoals ik eerder schreef; zwanger raken door ”gewoon” seks te hebben gaat niet gebeuren.

Alles wordt voor ons bepaald. Wanneer wij mogen proberen een kind te krijgen en of wij hier wel of niet klaar voor zijn. Er wordt door een maatschappelijk werker bepaald of onze psychische gesteldheid stabiel is en onze gezinssituatie geschikt is. Er wordt bepaald welke medicatie ik elke dag zelf in moet spuiten en hoe laat dit moet gebeuren. Er wordt bepaald dat ik meerdere keren per week 2,5 uur enkele reis moet reizen om mijn voortgang te beoordelen, omdat dit niet in samenwerking met een ziekenhuis in de buurt kan. Ik heb geen invloed in welke pijnstilling ik krijg, ook dat verloopt volgens een vastgesteld protocol. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Behalve dat alles voor ons bepaald wordt, voel ik ook weinig empathie en medeleven. Ik heb soms echt het idee dat ik die elke week meerdere keren in het ziekenhuis kom voor een diepgewortelde wens hetzelfde wordt behandeld als iemand die eenmalig zijn keelamandelen laat knippen. Ik verwacht geen grootse dingen, maar een beetje begrip en medeleven voor de situatie zou al zoveel schelen.

Ik denk dat ik het meest last heb van het gevoel dat ik compleet afhankelijk ben van iemand anders om mijn wens te laten vervullen. Mijn lot ligt in handen van ziekenhuis, want zo voelt het. Het is niet de jumbo of de albert heijn, als het een niet bevalt ga je gewoon naar het ander. Zo werkt het niet. Je moet het doen met wat je hebt.

Ik ben het ziekenhuis intens dankbaar ook, dat zij het mogelijk hebben gemaakt dat wij onszelf nu papa en mama mogen noemen, ondanks dat heel veel artsen dit niet voor mogelijk hadden gehouden. Soms is dit alleen moeilijk om voor ogen te houden als je telkens tegen een muur op loopt.

Lees verder
By
In Larissa

Mamaandag | ICSI poging 1

1 reactie By

In mijn vorige blog vertelde ik over onze lange weg naar de start van ICSI 1. Op 10 februari 2018 was het eindelijk zo ver en mochten wij beginnen.

Ik begon met 1 keer per dag 1 injectie die mijn hele natuurlijke hormoonhuishouding plat zou leggen. Natuurlijke invloeden kunnen we namelijk nu even niet gebruiken. Heel tegenstrijdig toch wel. Na 10 dagen 1 injectie per dag ging ik naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. Hierbij werd gekeken of alles inderdaad stilgelegd was. Gelukkig was dit ook het geval en begon ik met elke dag een tweede injectie erbij om mijn eierstokken te stimuleren. Een vrouw maakt elke maand 1 (of soms 2) eicellen aan. In het geval van ICSI proberen ze veel meer eicellen te laten rijpen, niet te veel, maar zeker niet te weinig. Idealiter rond de 10 stuks.

Het stimuleren ging prima en na een week mocht ik weer komen voor een echo om te zien wat het gedaan had. Ze zagen 8 eicellen groeien. Omdat ze nog niet de goede grootte hadden mocht ik 3 dagen later opnieuw terug komen. Daar zagen ze 14 eicellen bijna groot genoeg. Een dag later ging ik opnieuw en toen waren daar ineens 24 eicellen. Veel te veel. Teveel eicellen brengt grote risico’s met zich mee, en dus moest ik wat extra onderzoeken om te kijken of mijn lichaam zich in de gevarenzone bevond. Het was erg spannend, maar gelukkig bleek dit niet het geval en werd de punctie gepland.

Op 5 maart 2018 mochten wij ons melden in het ziekenhuis voor de punctie. Met valium, morfine en paracetamol lag ik in de uitslaapkamer te wachten op mijn beurt. Ontzettend spannend, want je hoort de verhalen van andere vrouwen door de gordijntjes heen, niet helpend ;). Vrij snel waren we dan toch aan de beurt. Met de punctie gaat een arts met een echokop waarop een holle naald bevestigd is, via de vagina naar binnen, en prikt dan door de vaginawand heen. Vervolgens prikken ze 1 voor 1 alle eiblaasjes aan en zuigen ze leeg in de hoop dat hier eicellen in zitten. Omdat ik veel eiblaasjes had duurde de punctie zon 20 minuten. Het was erg pijnlijk, maar aangezien ik alle horror verhalen op internet had gelezen was ik voorbereid op het ergste en viel het dan toch wel allemaal mee.

Terug in de uitslaapkamer kwam de arts ons vertellen dat er maar liefst 14 eicellen gevonden waren! Daarnaast volgde ook het goede nieuw dat er voldoende zaadcellen waren om mijn eicellen mee te bevruchten, dus redelijk opgelucht gingen we weer naar huis. Thuis volgende 5 intense spannende dagen wachtend op een eventuele terugplaatsing op zaterdag 10 maart.

Lees verder
By
In Larissa

Mamaandag | Een extra uitdaging

1 reactie By

In mijn vorige blog vertelde ik over de TESE die mijn man heeft ondergaan. Doordat er bij deze TESE een aantal zaadcellen waren gevonden, startte de gesprekken over ICSI. Daarbij stuitten wij op mijn translocatie. Een extra uitdaging in het hele proces. Ik ben drager van een zogenoemde gebalanceerde robertsoniaanse translocatie.

‘’Bij een Robertsoniaanse translocatie is één chromosoom vastgehecht aan een ander chromosoom.
Als door de translocatie de hoeveelheid materiaal op de chromosomen even groot is als normaal, dan merk je er meestal niets van. Dit heet een gebalanceerde translocatie. Maar wanneer iemand met zo’n translocatie een kind krijgt, kan dit gevolgen hebben. Het kind heeft dan kans op een te grote of te kleine hoeveelheid materiaal op de chromosomen; dit noemen we een ongebalanceerde translocatie. Dit kan gezondheidsproblemen geven of tot een miskraam leiden.’’

In mijn geval betekent dit dat ik een grote kans heb op een kindje met het syndroom van down, of een miskraam. Wij wilden dit risico in ons toch al moeizame traject niet nemen.

Ik wist al dat ik drager ben van deze translocatie, echter hadden wij eer besloten om hier niets mee te doen. ‘het komt zoals het komt’ was ons motto. Het feit dat we nu aangewezen waren op ICSI veranderde voor ons de zaak. Naast de gesprekken over ICSI, begonnen ook de gesprekken over PGD te lopen. PGD is in eenvoudige termen embryoselectie. Bij ICSI maken ze embryo’s, en door middel van PGD onderzoeken ze de embryo’s en filteren ze de gezonde er uit.

Na veel gesprekken zowel in het AMC als in het MUMC en ontzettend lang wachten kwam uiteindelijk in november 2017 het lang verwachtte telefoontje. De test was klaar, en we konden starten. We hebben er lang over nagedacht of dit wel het juiste moment zou zijn. Maar komt het juiste moment wel ooit? We besloten dus ervoor te gaan en zo begon in februari 2018 ICSI poging 1.

De ICSI poging was enorm spannend, hierover vertel ik in mijn volgende blog.

Lees verder
By
In Larissa

Mamaandag | Van geen kans naar een kleine kans

1 reactie By

Na het nieuws van de huisarts dat wij op zoek moesten naar een donor ging ik door op de automatische piloot. Een verwijsbrief naar de fertiliteitspolikliniek kregen we dan nog net wel. Na avonden lang zoeken op google, fora etc. stuitte ik op een TESE behandeling.

‘’De TESE-behandeling vindt plaats wanneer er geen zaadcellen in het sperma zijn aangetroffen. Bij deze operatie worden de balzak en teelbal geopend. Uit de teelbal wordt een biopt genomen. De analist onderzoekt het materiaal. Zijn er zaadcellen aanwezig, dan wordt het materiaal ingevroren.’’

Alle informatie hebben we gebundeld en meegenomen naar onze afspraak op de fertiliteitspoli. Eenmaal op de fertiliteitspoli werd niet mijn man, maar juist ik helemaal door de onderzoeksmolen gehaald. Enorm frustrerend wel. Gelukkig bleek alles goed, maar bij mijn man was er nog steeds geen zaad gevonden. Met een verwijzing op zak naar het ziekenhuis dat wel een TESE kon doen gingen we weer naar huis.

Ruim 3 maanden later was het intake gesprek in het nieuwe ziekenhuis, ruim 1,5 uur van huis. Weer werd ik helemaal door molen gehaald. Mijn man moest niets meer doen dan een potje ‘’zaad’’ inleveren.
Conclusie aan het eind van de dag was toch dat het bij mijn man lag. GOH. Dus op naar de Uroloog. Na wat kleine onderzoeken besloot zij dat een TESE inderdaad op zijn plek was. Wat papierwerk later en heel wat buisjes bloed afgenomen kon de datum gepland worden en zouden we eindelijk meer duidelijkheid krijgen over of de kans op een biologisch eigen kindje er was, of definitief van de baan.

Weer 3 maanden verder was de grote dag aangebroken. Ik heb er nachten van wakker gelegen, zo ontzettend spannend. In het ziekenhuis mocht ik mee naar de uitslaapkamer waar we afscheid namen. Na een uurtje werd ik gebeld dat het er op zat. Een TESE wordt gedaan onder plaatselijke verdoving dus al vrij snel mochten we naar huis. Rond 16:00 zou de verpleegkundige bellen.

Om 15:00 ging de telefoon al! Doodzenuwachtig namen we samen op. Er waren enkele (minder dan 10) zaadcellen gevonden. Dit betekent dat de behandeling kan worden ingepland, maar dat er mogelijk wel eicellen kunnen worden ingevroren ivm te weinig zaad. Super blij waren we, we hebben gewoon een kans!

Even later volgde de gesprekken over ICSI, waarin we verder de familiegeschiedenis uitdiepten en stuitten op mijn translocatie. Hierover volgende blog meer!

Lees verder
By