Het is weer zo’n dag. Een dag dat alles tegen zit, en de emoties weer enorm hoog zitten. Hier zittend op de bank, zie ik m’n drie kinderen. 2 die elkaar soms de hersenen in slaan en 1 stil. Doodstil.

Ik ben moeder van 3. Een zoon Roxas, geboren in 2015, een dochtertje Nine geboren in 2018 en een zoontje Maze geboren in 2019.

En toch heb ik er maar twee om voor te zorgen en noemt men mij een jongens mama. 

Op 22 januari 2018 kwam ik er namelijk achter dat ons dochtertje waar ik 18 weken zwanger van was, is komen te overlijden in mijn buik. Op 25 januari is zij geboren. Doodsoorzaak verstikking door de navelstreng die 3 keer om haar nekje heen zat. 

Iets wat een gewoon gezond en mooi knap meisje was en nog even moest doorgroeien, werd zo uit ons leven genomen. 

Zoiets is zwaars om een plekje te geven en dat heeft het nog steeds niet gekregen. Ze hoort bij ons. Bij het gezin. Haar urntje staat in de woonkamer en ondanks dat de mannen niet weten dat daar haar as in zit of wat überhaupt as is, weten ze dat het Nine’s plekje is. 

In het begin kreeg ik veel vragen, lieve berichtjes en bloemen. Maar ieders leven ging door. En gelukkig maar. Maar soms zou ik er zo graag even over praten . Haar naam horen. Want de naam uitspreken voor een ander lijkt een taboe. Dat is not done. Want wat als we haar- mij – verdrietig maken?
 
Soms kreeg ik zelfs van “vriendinnen” te horen dat ik er niet meer zoveel mee bezig moest zijn. Zeker tijdens en na de zwangerschap van Maze. Maar de ergste opmerking die ik ooit heb gekregen was : ‘Oh ga je niet volgende week weer aan het werk(week na de crematie), zo’n bevalling valt toch wel mee. Zo groot was ze toch niet?’ Je begrijpt die vriendschappen zijn voorbij.

Hoe het nu, 2 jaar later gaat? Tja af en aan. Als ik dan lees dat moeders cadeau ideetjes vragen voor hun dochtertje die bijna 2 wordt. En ik bedenk dat het volgende maand hier ook zover zou zijn. Dan moet ik wel even slikken. Door alle stress ben ik veel te veel kilo’s aangekomen. Want tja. Stress-eten-en drinken ondanks m’n maagverkleining, kom ik toch aan. Hoe vaak ik ook wel niet denk dat Maze er dan nooit was geweest. Het blijft moeilijk. Ik had ze het liefst alle 3 hier gehad. 

Ik ben blij als juni voorbij is. Deze gekke corona tijd voorbij is en ik weer even aan mezelf kan gaan denken. En ondertussen probeer ik extra te genieten van de 2 wonders die ik wel levend op de wereld heb kunnen zetten.