Een hekel aan mijn lijf

Ik kijk in de spiegel en ik zie een mooi bol babybuikje van minstens een paar maandjes ver. Ik wrijf er overheen en ik voel mijn hart zachtjes samengeknepen worden. Het is mijn buik, maar niet mijn babybuik. Dit is een endometriosebuik. Die stomme endometriose die er alles aan doet om mijn grote droom niet uit te laten komen.

Waar ik eerst heel blij was met de diagnose, begin ik er nu steeds meer een hekel aan te krijgen. En niet alleen aan de diagnose, maar vooral aan mijn lijf. Mijn lijf wat steeds meer mankementen heeft, waarbij ik bij elk pijntje alert ben of het misschien niet helemaal mis is. Mijn lijf wat over het algemeen alleen maar loszittende kleding kan verdragen. Mijn lijf wat elke aanraking verafschuwd, zelfs mijn eigen hand op mijn buik is vaak al te veel. Maar vooral mijn lijf wat maar niet zwanger wordt, wat nu niet zwanger kan worden, wat er voor zorgt dat ik grote angsten onder ogen moet gaan zien en dan nog niet eens de zekerheid heb dat we er wat moois voor terugkrijgen.

Ik weet dat ik hoop moet houden, vertrouwen moet blijven houden in mijn lijf en de artsen, maar dat is op het moment zo moeilijk. Hopelijk kan de psycholoog mij daarmee helpen, zodat ik weer een beetje liefde ga voelen voor mijn lijf, het vertrouwen terugkrijg, pijn kan relativeren en hopelijk daardoor weer wat rust krijg.