Al sinds mijn puberteit droom ik van een zwangerschap. Ik wilde niets liever dan een kindje en jong moeder worden. Naïef dat ik was had ik al een planning gemaakt in mijn hoofd. Een relatie, een kindje en daarna zou ik wel nadenken over trouwen. Want dat laatste was voor mij niet per se nodig. Helaas bleek de weg naar een kindje niet zo eenvoudig. We zitten momenteel in een fertiliteitstraject.
De knoop doorgehakt
17 oktober 2018 was de dag dat ik voor mezelf de knoop had doorgehakt; ik was er helemaal klaar voor om moeder te worden. Het was tijd om mijn droom uit te laten komen, het was tijd voor een kindje. Strak van de spanning bracht ik het nieuws aan mijn man. Ik zag dat er paniek door zijn ogen schoot; vader worden wilde hij wel, maar wilde hij dat nu al? We waren nog geen jaar samen en hij wilde nog zoveel doen voordat er een baby zou komen. Na de geruststelling dat zwanger worden niet zo makkelijk gaat als ze vroeger op school vertelden, stemde hij ermee in. Ik liet er geen gras over groeien en belde de volgende dag de huisarts om mijn koperspiraal te laten verwijderen.
Het meten van mijn cyclus
Ik las alles wat ik kon over zwanger worden. Een cyclus duurt gemiddeld genomen 28 dagen. 14 dagen na de menstruatie vindt er een eisprong plaats, als het eitje niet bevrucht wordt of niet innestelt dan word je 14 dagen na je eisprong ongesteld. Dit is natuurlijk voor iedere vrouw anders, dus een cyclus tussen de 22 en 35 dagen wordt gezien als normaal. Op verschillende sites werd aangeraden om dagelijks na het opstaan je temperatuur op te meten. Je basale temperatuur stijgt namelijk na je eisprong. Dus binnen de kortste keren zat ik op de fiets naar de Kruidvat voor een thermometer. Ik hield netjes iedere ochtend mijn temperatuur bij, maar werd er eigenlijk niks wijzer van. Mijn cyclussen duurde erg lang en ik was vaak twee weken bezig om een eisprong te vinden met ovulatietesten. Dit was enorm frustrerend.
Bang voor PCOS
Na enkele maanden mijn cyclus nauwkeurig bij te hebben gehouden, zonder het gewenste resultaat, belde ik de huisarts. Mijn cyclussen duurden allemaal 36 dagen of langer en ik was bang dat ik PCOS zou hebben. PCOS staat voor polycysteus-ovariumsyndroom en betekent dat er veel kleine blaasjes in de eierstokken zitten. Deze groeien en rijpen daarom vaak niet goed door, waardoor de eisprong of zeer onregelmatig plaatsvindt, of zelfs helemaal niet. Voor meer informatie over PCOS kun je hier klikken. De huisarts wilde mij eigenlijk niet helpen. “Probeer eerst maar eens wat af te vallen dan zie je vanzelf dat het allemaal beter wordt.” Gefrustreerd ging ik weer naar huis. Ondanks de lange cyclussen bleef ik positief. 80% van de stellen raakt namelijk binnen één jaar zwanger en ik was er zeker van dat het ons ook zou lukken.
Een volledig onderzoek
In april 2019 dacht dat ik zwanger was: mijn menstruatie bleef uit. Maar de zwangerschapstesten bleven negatief. Totaal in verwarring belde ik nogmaals mijn huisarts, maar hij vertelde mij dat ik moest afwachten. Dat deed ik, en na 57 dagen werd ik alsnog ongesteld. Na die cyclus was ik het beu om elke keer afgescheept te worden, dus eiste ik een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Hier werd ik 2 maanden later volledig onderzocht. Daar waar ik bang voor was werd gelukkig uitgesloten, ik had geen PCOS. Ik had wel meer blaasjes, maar dat voldeed niet aan het beeld van PCOS. Dat was een opluchting, maar leverde ook vragen op. Waarom had ik van die lange cyclussen en lukte zwanger worden niet? Om die vraag te kunnen beantwoorden werden we doorverwezen naar het centrum voor voortplantingsgeneeskunde.
Een erfelijke oorzaak?
We waren ontzettend zenuwachtig voor wat er komen ging. Zwanger raken zou toch niet zo moeilijk moeten gaan? Voor onze afspraak in het ziekenhuis moesten mijn man en ik een lange vragenlijst invullen. Waren er erfelijke ziektes bekend in onze familie? Was er vaker een vruchtbaarheidsprobleem vastgesteld in de familie? Vragen die ik niet zomaar kon beantwoorden zonder navraag te doen bij mijn moeder. Eigenlijk was ik er nog helemaal niet klaar voor om aan te kondigen dat we bezig waren voor een kind, maar ik moest wel. Ze reageerde zowel blij als bezorgd. Want in onze familie waren geen vruchtbaarheidsproblemen. Bij mijn schoonfamilie evenmin.
Centrum voor voorplantingsgeneeskunde
In augustus 2019 was het zo ver. Onze eerste afspraak met de fertiliteitsarts bij het centrum voor voortplantingsgeneeskunde Brabant (CVB). Deze afdeling van het ziekenhuis bevindt zich helemaal achterin. De gang er naartoe voelde telkens weer als de walk of shame. In de wachtruimte heerste een ongemakkelijke sfeer en het wachten tot we geroepen werden leek een eeuwigheid te duren. Allerlei doemscenario’s schoten door mijn hoofd. Stel nou dat we helemaal geen kinderen kunnen krijgen en dat een van ons onvruchtbaar blijkt te zijn. Eenmaal bij de fertiliteitsarts bespraken we de ingevulde vragenlijsten en kreeg ik gelijk een inwendige echo. Eerder werd al vastgesteld dat ik geen PCOS zou hebben en ook tijdens deze echo werd dat bevestigd.
‘Superzaad’
Ook mijn man werd onderzocht. Hij moest later die week een potje sperma langsbrengen zodat zijn zaadcellen gecontroleerd konden worden. Ook bij hem schoten er allemaal doemscenario’s door zijn hoofd. Toen de uitslag van zijn onderzoek bekend was moesten we weer terugkomen. De zaadcellen waren perfect. Het was zelf zó goed, dat de arts het ‘superzaad’ noemde. Dit was een enorme opluchting, maar het betekende voor mij wel dat het probleem bij mij lag. Aan het eind van de afspraak moest ik op de weegschaal gaan staan en uiteindelijk kwam het hoge woord eruit; ik moest maar gaan afvallen. Het werd me medegedeeld alsof dit zo gepiept was. 6 weken later mochten we terugkomen en moest ik weer op de weegschaal.
Schuldgevoel en jaloezie
Ik was te zwaar, en dat een te hoog gewicht zwanger raken moeilijker kon maken wist ik. Maar er waren genoeg andere vrouwen die even zwaar of zwaarder waren dan mij die wél zwanger raakten. Ik werd jaloers op iedereen met een kinderwagen of een zwangere buik. Op social media zag ik de ene na de andere zwangerschapsaankondiging en ik voelde me alleen maar slechter. Ik verdronk in een schuldgevoel richting mijn man. We wisten dat er niks mis was met zijn zaad, dus het lag aan mij. Vaak ben ik bang geweest dat hij bij me weg zou gaan als ik niet zwanger zou raken. Voor mijn gevoel kon ik hem geen kind geven. In deze periode heb ik veel steun van mijn man gehad. Hij heeft mij altijd gezegd en duidelijk gemaakt dat ik het absoluut niet alleen hoefde te doen en dat we samen overal doorheen zouden komen. Desnoods werd het adoptie, het maakte hem niks uit.
Depressieve gevoelens
Om het kort te houden; het afvallen lukte niet zoals ik het wilde. Ik heb altijd al een rare relatie gehad met eten en dat was niet zomaar even opgelost. Ik liep wel al bij een diëtist, maar dit heeft me eigenlijk helemaal niet geholpen. Eind september waren we weer terug in het ziekenhuis en stond ik op de weegschaal. Mijn gewicht was een paar kilo gezakt. Daar was ik ontzettend trots op, maar de nadruk lag er vooral op dat het nog lang niet genoeg was. Ik moest nog meer afvallen. In november mochten we weer terugkomen. Mijn gewicht was niks veranderd en de arts vroeg zich af hoe graag ik dit wilde. Ik barstte in tranen uit en ik vertelde hem hoe depressief ik me voelde en wat dit voor verband had met eten. Het enige dat de arts zei was dat ik me niet zo hoefde te voelen als ik er 100% voor ging. Ik voelde me totaal niet gehoord en was gebroken. We hoefden dan ook niet meer terug te komen totdat ik genoeg was afgevallen.
Een belafspraak met de fertiliteitsarts
Onze volgende afspraak was in maart 2020, maar deze werd afgezegd in verband met corona. Wanneer de afspraak wel kon plaatsvinden was nog niet duidelijk. Vanaf maart tot en met mei gebeurde er eigenlijk niets en hoorden we ook niks van het ziekenhuis. Thuis probeerden we het wel, maar een agenda naast je bed houden heeft uiteindelijk zo zijn uitwerking op je relatie. Toen de maatregelen iets versoepeld werden regelde ik een belafspraak met onze fertiliteitsarts. Ik eiste dat er verder onderzoek bij mij gedaan zou worden. Uiteindelijk ging hij akkoord, mits ik nog zou afvallen en een door de arts bepaald gewicht zou bereiken.
Toch zwanger?!
De volgende afspraak stond gepland voor 31 juli en dan zouden we een radiologisch onderzoek gaan bespreken. Ik viel de afgesproken kilo’s af en bereikte het door de arts gestelde gewicht. De afspraak in het ziekenhuis was drie dagen voor mijn verwachte menstruatie en ik dacht; laat ik voor de zekerheid een zwangerschapstest doen. Mijn man stond te douchen en ik deed een test, ervan uitgaande dat deze toch wel weer negatief zou zijn. Vijf minuten later bekeek ik de test en zag ik niet één, maar twee lijnen. Ik was zwanger!
