In verwachting

Nadat ik de hoop op zwangerschap opgegeven had, kwam ik er na 2 weken overtijd zijn, achter dat ik allaaaaang ongesteld had moeten worden.
Ik kocht een test en legde deze weg, ergens op een kastje dat ik verder niet gebruik. Toen ik later op de dag weer langs liep zag ik opeens dat er 2 streepjes stonden, ‘huh? twee streepjes?!’ dacht ik en ik appte mijn zus en een vriendin of zij ook twee streepjes zagen of dat het een indroogstreep was. Al snel werd ik voor gek verklaard want het waren echt twee mooie, roze streepje: ik was zwanger! Voor de zekerheid deed ik er een clearblue tegenaan en jawel, die was duidelijk: 2-3 WEKEN ZWANGER!

Een clearbluetest geeft bij veel (aanstaande) moeders een bevestiging maar bij mij bleef het ‘niet pluis’ gevoel dus ik testte elke dag opnieuw om te kijken of het streepje wel een streepje bleef en niet minder werd. Waarom in godsnaam na zo’n mooie test? Ik denk omdat je als zwangere al een moedergevoel hebt over je kindje. Ik ben dit blijven doen tot ik 8 weken zwanger was en ineens… Was daar het lichtere streepje….

Ik belde de verloskundige en al snel kregen wij een echo. De verloskundige was niet perse negatief maar positief was ze ook niet. Wat we zagen was een lege vruchtzak.. Dat betekende dat mijn zwangerschap toch achter liep of dat ik ons ‘kindje’ ging verliezen.

Hoewel ik hoopte op een zwangerschap die toch iets minder ver was, verloor ik al gauw oud bloed. En dat oude bloed veranderde naar steeds lichter en roder tot ik een mooie vrucht verloor. Ik heb mijn ozo kleine kindje zien liggen en moeten doorspoelen en dat deed pijn, veel pijn.

Ik vertelde de mensen die het wisten dat ik een miskraam had gehad en kreeg reacties die ik al verwachtte; ”gelukkig was het nog geen écht kindje” ”Oh, een miskraam, ja dat hebben zoveel mensen gehad!” ”Je had het ook niet zo vroeg met mensen moeten delen!!”
Die laatste sloeg in als een bom. Mag je voordat je 3 maanden zwanger bent dan niet trots zijn als mama? Mag je niet blij zijn dat je in verwachting bent omdat ”het allemaal nog fout kan gaan”? Wauw, wat kunnen mensen hard zijn. Één ding wist ik na deze miskraam zeker; ‘ooit ga ik iets met taboes als deze doen!’ (en hier zijn we dan, op ons fantastische anti-taboe plekje op het internet!!! I MADE IT!)

Na de miskraam bleek ik mega vruchtbaar te zijn en waar mijn verdriet nog steeds op de voorgrond stond, stond blijdschap en trots voor de deur. 4 weken na onze miskraam (Ja, I hear you, stomme mensen die ‘we’ in een zwangerschap idioot vinden, maar Bas verloor OOK zijn mini-kindje)
Ik deed weer een test, eigenlijk om gewoon zeker te zijn dat ik niet zwanger was, en ik testte weer positief!! Blij, onzeker en toch gelukkig deelde ik dit nieuws met Bas. We waren weer zwanger!

Deze zwangerschap voelde vanaf het begin anders aan, hoewel ik door mijn miskraam onzeker was, voelde dit toch goed. Of beter, hoe je het ook maar wil noemen. Ik was trots op het feit dat ik weer een kindje mocht dragen en deze keer groeide mijn buik al heel snel. Wat waren wij gelukkig!

Deze zwangerschap ging alles behalve voorspoedig, in totaal had ik 30 blaasontstekingen en 3 nierbekkenontstekingen. Ik ben in totaal 10 keer opgenomen geweest en had al-tijd pijn. Met 20 weken had ik al zoveel last van bekkeninstabiliteit dat ik al snel in een rolstoel naar school moest (ja, ik studeerde nog) en met 25 weken had ik al ontsluiting waardoor ik heel erg rustig aan moest doen. Een zwangerschap waar ik een boek over zou kunnen schrijven maar uiteindelijk hebben we toch de (bijna) 39 weken aangetikt! Uiteindelijk was ze daar, ons zo gewenste 2e kind, Suuz Aimée!

Wat was (en ben) ik trots dat ik de hele zwangerschap voldragen heb, maar toch doet de miskraam me nog steeds pijn. Ik zal ons mini sterretje nooit vergeten en ben elke dag weer extra dankbaar dat ik mama mag zijn van 2 mooie kinderen.