De vorige keer dat ik schreef over het IVF traject, was ik nog volop de hormonen aan het spuiten voor het IVF traject én was het nog maar de vraag of de punctie onder narcose kon. Corona zou mogelijk roet in het eten gooien, maar ik was van plan om het traject af te maken, Wat er ook zou gebeuren. Je leest in deze blog hoe het mij na de vorige blog is vergaan.
Echo
Na negen dagen stimulerende hormonen te hebben gespoten, mocht ik op vrijdag voor het eerst naar de kliniek komen voor een echo. Megaspannend! Echo’s vind ik normaal al spannend, omdat ze door de endometriose behoorlijk pijnlijk zijn, maar nu was ik ook nog bang dat er misschien toch geen follikels waren gegroeid. Óf juist veel te veel, aangezien mijn onderbuik behoorlijk pijn deed en ik het gevoel had dat het in mijn buik helemaal in de knel kwam te zitten. Gelukkig kwam tijdens de echo al snel het verlossende woord. Het zag er super goed uit. Er groeiden zeven follikels in beide eierstokken, waarvan een aantal al mooi groot waren en een aantal nog wat verder mochten groeien. Én de echo was helemaal niet pijnlijk. Ik mocht om een pauze vragen als het te veel pijn ging doen, maar dat was helemaal niet nodig. Door alle eitjes, was de eierstok iets omgevallen richting de baarmoedermond, waardoor de arts de eierstok zonder duwen in beeld kon brengen. Wat een verademing! Op maandag mocht ik nog een keer terug komen om te kijken hoe de rest van de follikels gegroeid waren. Het goede nieuws was dat de punctie ingepland kon worden op woensdag, want alle follikels hadden een mooie grootte gekregen. De echo was aan de linkerkant wel weer iets pijnlijker, maar het was gelukkig nog te doen.
Geen narcose
Door coronadrukte in het ziekenhuis kon de punctie van deze ivf poging helaas toch niet onder narcose. Maar met alle voorwaarden die ik had gesteld, lukte het mij om de punctie te ondergaan met alleen morfine en dormicum. De avond ervoor kreeg ik nog wel een rustgevend tabletje, zodat ik in elk geval lekker zou slapen. En ik kreeg, zoals afgesproken, de arts nog te spreken die de punctie zou uitvoeren. Dit bleek mijn vorige gynaecoloog te zijn en dat vond ik best spannend. Ik kwam al bij haar vanaf mijn veertiende en al die jaren nam ze mijn klachten niet echt serieus, bij haar zijn de traumatische echo’s begonnen. Bij de verpleging had ik dit aangegeven en dit werd ook besproken in ons gesprek. Ze gaf mij de keuze voor een andere arts, maar ik ben mijn angst aangegaan en heb haar de punctie laten doen (als je dan je angsten aangaat, dan maar in één keer goed 😉). Ik sta nu immers ook een stuk steviger in mijn schoenen, dus als ze mij niet serieus neemt of zich niet aan de afspraken houdt, durf ik daar nu ook wat van te zeggen.
Dag van de punctie voor ivf traject
Toen was daar de dag van de punctie van het IVF traject. Ik was ontzettend zenuwachtig en dus blij toen het tijd was om naar de kliniek te gaan. Ik dacht, als ik eenmaal bij de kliniek ben, dan trekt de spanning vast snel weg. Dat viel toch even tegen. Ik had verwacht dat ik direct met de verpleging mee ging om klaar gemaakt te worden voor de punctie. Maar in werkelijkheid moest ik nog een half uur in de wachtkamer wachten en in verband met corona mocht vriendlief mij alleen afleveren en moest daarna direct vertrekken. Met de minuut werd ik zenuwachtiger en ik deed mijn best om mijn tranen te bedwingen. Wat was ik blij dat ik eindelijk opgehaald werd. De verpleging was gelukkig heel lief en ze probeerden me, zo goed als kon, rustig te krijgen. Ik trilde bijna het bed uit van de spanning, dus dat was nogal een uitdaging. Ik moet zeggen, ik werd pas iets rustiger toen ik in de punctiekamer de dormicum kreeg toegediend.
Eicellen prikken
Tijdens de punctie ging de arts eerst mijn vagina van binnen schoonspoelen met water. Gelukkig viel dit erg mee en was dat zo gebeurd. Daarna ging ze een echo maken om te kijken hoe de eierstokken ervoor lagen en hoe de follikels in de eierstok lagen. De rechterkant lag er gelukkig nog goed bij, maar helaas had de linker eierstok toch bedacht moeilijk te gaan doen, dus die kant was behoorlijk pijnlijk. Daarom vroeg ik of ze eerst de rechterkant wilde aanprikken, zodat ik in elk geval die eicellen al had. Als ik namelijk eenmaal in de kramp schiet door pijn en angst, kom ik daar niet meer makkelijk uit. Ik was bang dat ze dan helemaal geen eicellen konden aanprikken.
Aanprikken viel me mee
Zo gezegd, zo gedaan. Eerst werd de rechterkant aangeprikt. Dit doen ze door een lange holle naald die aan het echoapparaat vastzit, door de vaginawand te steken en dan in de eierstok. Als de follikels goed bij elkaar liggen, is één keer aanprikken per eierstok voldoende om alle follikels aan te prikken. Gemiddeld duurt dit één minuut per kant. Op het moment dat de arts de eierstok wilde aanprikken, moest ik diep inademen en op het moment van prikken hard en snel uitzuchten. Ik voelde een klein scherp prikje, maar het aanprikken viel mij honderd procent mee. En toen kon het aftellen beginnen. Ik kon meekijken op het scherm, wat wel even fijn was voor de afleiding. Bij de eerste zes follikels voelde ik eigenlijk geen pijn. Het voelde een beetje irritant, maar niet hinderlijk. De laatste follikel was wat kleiner en lag een beetje in een hoek. Ze had er daardoor een beetje moeite mee om die te pakken. Maar net toen ik dacht “en nu is het klaar met deze kant”, was het ook al klaar.
Stoppen of doorgaan met aanprikken?
We hielden heel even een minuutje pauze, zodat ik weer iets kon ontspannen en toen was het tijd voor de andere kant. Ze probeerde de eierstok in beeld te brengen, zodat ze hem goed kon aanprikken. Maar dit deed hartstikke pijn. Ze probeerde op mijn buik te duwen, pauzeerde weer even, maar wat we ook deden, de pijn was niet te doen. De pijn en spanning daarvan waren zo erg, dat extra morfine of dormicum niet voldoende zou helpen. Daarom gaf ik aan dat ik wilde stoppen. Maar ze wilde toch nog iets proberen: ik moest zelf gaan duwen. De verpleging gaf aan dat ik het niet direct moest opgeven en ik raakte in pure paniek. Ik gaf toch aan dat ik wilde stoppen? We hadden toch afgesproken dat we dan zouden stoppen? Gelukkig zag de arts mijn paniek en zei toen direct: ‘Nee, we stoppen nu. Afgesproken is afgesproken.’ Ik kon weer opgelucht ademhalen.
Nadat ik was bijgekomen, kreeg ik mijn ondergoed en broek aan en mocht ik in een rolstoel gaan zitten, zodat ik naar de uitslaapkamer kon. Toen begonnen de weken van wachten. Eerst hoeveel eicellen er waren gevonden. Dit kreeg ik gelukkig op de uitslaapkamer, na ongeveer een halfuur, al te horen. In de zeven follikels, zaten vijf eicellen. Na anderhalf uur en wat te hebben gegeten, mocht ik vriendlief opbellen om naar huis te gaan.
IVF traject – Hoe gaat het verder?
Een dag later belde het laboratorium op dat er van de vijf eicellen, drie bevrucht waren. En nog een dag later werd ik weer gebeld om te horen of ze goed gedeeld waren. Gelukkig waren alle drie de embryo’s goed gedeeld en konden we zaterdag, als we niet gebeld werden, terug naar de kliniek voor een terugplaatsing van een drie dagen oud embryo.
Ik houd jullie graag op de hoogte van mijn ivf traject. In de volgende blog lezen jullie hoe het verder gaat.
