Mijn laatste blog over het IVF-traject is al weer een jaar geleden. Ondanks dat het hier stil is geweest, heb ik zeker niet stil gezeten. Er is veel gebeurd én veel veranderd. In deze blog neem ik je mee door het afgelopen jaar met de ontknoping van ons IVF-traject.
Als alle zekerheid na een eerste IVF-traject wegvalt
Helaas bracht de derde terugplaatsing van ons eerste IVF-traject niet het ‘driemaal is scheepsrecht’ geluk. Het eerste traject was niet gelukt en daar ben ik echt een tijdje van ondersteboven geweest. Al onze hoop was hierop gevestigd. De artsen wisten het zeker; met deze drie geweldige embryo’s zou ik zwanger worden. We hadden nog twee trajecten, maar had het wel zin om nog door te gaan? We zouden immers met deze drie toch echt zwanger worden? Waardoor was het niet gelukt? Wat konden we nog meer doen om onze kansen te vergroten? Was het misschien domme pech? Of is het gewoon niet mijn doel in het leven om moeder te worden? Allemaal vragen die door ons, maar vooral mijn, hoofd gingen.
Zoladex voor een vergrote slagingskans
Na een gesprek met mijn gynaecoloog hebben we besloten om toch weer een traject te starten. Waarschijnlijk zat de endometriose toch te veel in de weg, waardoor mijn lichaam niet bezig was met zwanger worden. Een operatie was geen optie. Dit vergrootte niet de kans op zwanger worden, maar wel op complicaties. Een goede optie was om drie maand kunstmatig in de overgang (Zoladex medicatie) te gaan en van daaruit het tweede traject te beginnen. Ondanks dat dat ik nooit meer aan de Zoladex wou, ging ik toch overstag. Als dit mijn kans was om moeder te worden, had ik dat er voorover. Maar wel op mijn manier! Het meest bang was ik voor weer een zware depressie, dus dat wilde ik kostte wat het kost voorkomen. Ik stelde dus voor om er antidepressiva bij te gebruiken. Na wat overleg tussen mijn huisarts en gynaecoloog bleek dit een goede optie.
Endometriose dieet tijdens IVF
En naast de Zoladex startte ik ook weer met het endometriose dieet (In deze blog van mij lees je hier meer over). Het is een zwaar dieet, wat flink wat aanpassings- en doorzettingsvermogen kost, maar ik heb er veel baat bij. Doordat mijn klachten dusdanig minder worden, kan het ook zijn dat dit er voor zorgt dat er minder ontstekingen van de endometriose in mijn lichaam komen en daardoor uit de overlevingsstand gaat. Het proberen waard dus!
Wel of niet een tweede IVF-traject
Tijdens de drie maand Zoladex heb ik veel getwijfeld over het traject. Wilde ik dit nog wel? Kan ik het nog aan? Kan mijn lichaam het nog aan? Kunnen we niet beter stoppen of krijgen we daar spijt van? Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat ik eigenlijk niet verder wilde met het traject, maar ja…dan was ik voor niks in de overgang gegaan. En ondanks dat ik weinig last had van de bijwerkingen, was dat ook weer niet wat ik wilde. Met vriendlief besprak ik dat we nog één traject zouden doen. Hij wilde het wel graag nog één keer proberen en dan konden we in elk geval wel zeggen dat we alles hebben gedaan wat voor ons mogelijk was.
Toch een tweede traject
Vol goede moed begon ik aan het tweede traject. Maar ondanks dat, merkte ik dat ik er anders in stond. Het deed me minder en moest m’n best doen om mijn medicatie niet vergeten te zetten of in te nemen. Heel anders dan het eerste traject, waar ik een half uur voor de tijd al klaar zat met mijn medicatie. En waar we vol goede moed aan het tweede traject begonnen, zakte die moed elke afspraak meer in onze schoenen. Er groeiden minder eitjes en ze groeiden minder goed.
De punctie
De punctie mocht onder narcose, maar een dag voor de tijd toch weer niet, tot ze uiteindelijk een plekje vrij wisten te maken en de punctie toch onder narcose kon. Wat een geluk dachten wij! Maar na de punctie was dat geluk al snel weer een klein beetje verdwenen. Ook onder narcose hadden ze op geen mogelijkheid bij mijn linker eierstok gekund en weer was dus alleen rechts aangeprikt. Het goede nieuws was dat ze er onverwacht toch acht hadden kunnen vinden. En vanaf dat moment begon de grootte afvalrace, zoals veel deze periode in het traject noemen. Lang verhaal, kort…uiteindelijk waren er, van de acht eicellen, drie embryo’s ontstaan die goed genoeg waren om teruggeplaatst of ingevroren te worden.
De eerste terugplaatsing tijdens het tweede IVF-traject
De eerste terugplaatsing was een verse terugplaatsing. Dit houd in dat het embryo niet eerst ingevroren is, maar direct na bevruchting en deling teruggeplaatst wordt in de baarmoeder. Dit gebeurd drie, vier of vijf dagen na de punctie. Aangezien we bij het eerste IVF-traject driedaagse embryo’s hadden en dat geen geluk had gebracht, gingen we nu als dat mogelijk was voor vijfdaagse embryo’s. Gelukkig waren de embryo’s goed gegroeid en werd het dus één vijfdaagse embryo. Na de terugplaatsing had ik weinig last van de endometriose en vriendlief begon zwangerschapssymptomen te zien. De hoop kwam weer even terug, maar helaas mocht het niet zo zijn.
Zou het dan toch?
Op naar terugplaatsing twee en dit keer in mijn eigen cyclus, dachten wij. Zes weken later was er nog geen menstruatie te bekennen…het zal toch niet? Toch maar even een testje doen, maar nee hoor zwanger was ik niet. Dan maar naar de kliniek. Kijken wat er aan de hand is… Na een echo bij de kliniek waren we er al snel uit. De medicatie werkte na vijf maand nog…ik was gewoon nog in de overgang! Dan toch maar een terugplaatsing met medicatie, want op wachten had ik geen zin. Het was inmiddels al oktober en ik wilde dit jaar het IVF-traject afgerond hebben. Niet weer een open einde, maar echt het jaar kunnen afsluiten met een nieuw begin, hoe dat begin er ook uit zou zien.
Terugplaatsing twee
Na een aantal weken medicatie, kon dan eindelijk de tweede terugplaatsing ingepland worden. In de dagen na de terugplaatsing kreeg ik steeds meer zwangerschapssymptomen en de endometriose pijn bleef ook uit, waar het normaal al wel begon op te spelen. Zou het dan toch? Stiekem toch maar eerder testen, want ik hield het echt niet meer…Wat zie ik daar nu? Twee streepjes? Het is heel licht, maar staat er toch echt…toch? Na wat versterking van een vriendin op de app en wat dames in de facebookgroepen te hebben gevraagd, raakte ik toch overtuigd. Er stonden twee strepen, nu moest die ene nog oplopen! Yes, het zou dan echt gebeuren. Wij worden mama en papa! Nog een paar weken wachten en dan konden we het iedereen vertellen.
Maar een dag voor de officiële testdatum zakten de symptomen al af. De vreugde was van korte duur en de test bevestigde dit…Hoe kon ik zo dom zijn om te vroeg te testen, nu was ik voor niks blij geweest! Op de testdag zelf was de test weer helemaal wit en mocht ik stoppen met de medicatie. Mijn menstruatie kwam een paar dagen later door en we besloten maar direct weer met de medicatie te beginnen voor de laatste terugplaatsing. Dan zouden we begin december weten waar we aan toe zijn. Of mijn natuurlijke menstruatie al weer opgang zou komen, wist ik niet. En als dat wel zo was, dan zouden we misschien met de feestdagen in spanning zitten en dat wilde ik niet! Afgelopen terugplaatsing had ik ook geen last van de medicatie, dus het zou deze keer ook vast goed gaan.
De laatste terugplaatsing met een abrupt einde van het IVF-traject
Gelukkig kwam ook het laatste embryo goed uit de vriezer. Maar al een dag na de terugplaatsing ging het mis. Het begon ‘s ochtends met een beetje buikpijn, die gedurende de dag steeds erger werd. Ondanks de volledige pijnstilling én nog meer kon ik amper ademen van de pijn. Begin van de avond vond ik het genoeg geweest en belde ik de huisartsenpost op. Gezien de erge pijn vertrouwden ze het niet en wilden ze eerst dat het ambulancepersoneel bij mij kwam kijken of ik überhaupt zelfstandig (met vriendlief achter het stuur) naar de huisartsenpost mocht komen. Gelukkig mochten we zelfstandig naar de huisartsenpost, maar het zou nog een lange nacht worden.
De huisarts stuurde mij door naar het ziekenhuis waar ik onder behandeling sta voor endometriose. En na heel wat onderzoeken en artsen gezien te hebben, mochten we om drie uur ’s nachts naar huis met een doos Oxycodon. De pijn was onder controle, maar ik wist zeker…het IVF-traject is klaar. De endometriose was door alle medicatie ontzettend op gaan spelen en mijn lichaam kon niet meer. Ik had de handdoek al in de ring gegooid en wist zeker dat deze laatste terugplaatsing niet gelukt was. Met zo veel pijn kan mijn lichaam toch helemaal niet bezig zijn met zwanger worden?
Mijn arts dacht daar anders over en smeekte bijna of ik het niet nog een paar dagen wilde proberen (met andere medicatie, want van de Oxycodon werd ik erg ziek en kon ik helemaal niks meer). Ik kon vervroegd een bloedtest krijgen en dan wisten we of het nut had om door te zetten. Dat deden we dus, nog vier dagen volhouden. Maar in die vier dagen brak mijn menstruatie al door en dat terwijl ik medicatie gebruikte. Ik had geen zwangerschapssymptomen gehad, dus het telefoontje van de arts kwam niet als een verrassing. Niet zwanger…het was klaar…wij gingen nooit papa en mama worden.
Een nieuw begin…een zonnige toekomst
Waar ik na IVF1 behoorlijk ondersteboven was, heb ik nu een soort rust gevonden. Het is goed zo. En waar mijn leven vijf en een half jaar stil stond, begint het nu weer langzaam te draaien. Ik maak weer toekomstplannen en bedenk hoe ik mijn leven in wil richten. Ik maak doelen, waar ik zelf het hef in handen van kan nemen. En voor het eerst in jaren heb ik weer een fijne kerst en oud en nieuw gehad. Ik zag dit keer niet op tegen het einde van het jaar, waarin weer van alles niet gelukt was. Maar ik kon wat afsluiten. En dat gaf ruimte…in mijn hoofd en in mijn hart. Ik kan weer genieten en zie de toekomst zonnig te gemoed!
Wil jij meer informatie over het proces na een uitbehandeld fertiliteitstraject? Neem eens een kijkje op deze pagina van Freya!
