In de laatste blog over het IVF-traject heb ik jullie in spanning gehouden of de terugplaatsing van het embryo door kon gaan. Gelukkig kan ik jullie vertellen, dat alle drie de embryo’s goed waren door gedeeld en zaterdags kon er één embryo teruggeplaatst worden. Als je jonger dan 38 jaar bent of nog niet in je derde IVF-poging zit mogen ze maar één embryo per keer terugplaatsen. Dit is zo in de wet geregeld, omdat ze liever niet hebben dat er een meerlingzwangerschap ontstaat in verband met de risico’s daarvan.
Naar de kliniek
Zaterdag moest ik mij begin van de middag melden bij de kliniek. Ik was behoorlijk zenuwachtig, want ik had natuurlijk al het een en ander gehoord en gelezen over hoe het in zijn werk gaat. Op zich fijn dat ik wist dat ze met een eendenbek mijn baarmoedermond open gingen houden, om vervolgens met een dun slangetje (katheter) mijn baarmoeder in te gaan om het embryo daar een warm nestje te geven. Maar ik had daardoor ook de wildste verhalen in m’n hoofd gevormd. Mijn ervaring met echo’s en eendenbekken is al niet zo goed en dat ze dan ook nog mijn baarmoeder ingingen leek me heel erg eng.
Eenmaal bij de kliniek moest vriendlief weer buiten blijven wachten. Normaal gesproken mag de partner hierbij aanwezig zijn, maar door corona mocht dat helaas niet. Binnen kwam ik gelukkig direct de verpleegster van de punctie tegen, dus ik voelde me al iets meer op mijn gemak. Ze gaf aan dat ik naar boven mocht gaan en dan in de wachtkamer mocht gaan zitten. Eenmaal in de wachtkamer was ik vrijwel direct aan de beurt. En gelukkig zag ik daar mijn eigen arts. Ik kon wel een gat in de lucht springen. Ik was natuurlijk trots dat ik de punctie zonder narcose had gedaan en wilde haar dat graag vertellen. Maar ik vond het ook fijn dat zij de terugplaatsing ging doen, omdat ik in haar toch het meeste vertrouwen heb als het gaat om gynaecologische behandelingen. Ze weet van mijn angsten, van de pijn, waardoor het komt én ze neemt me serieus.
Foto van het embryo
Ze hadden een foto voor ons gemaakt van het embryo dat teruggeplaatst werd. Dat was even tranen met tuiten en ik geloof dat alle dames in de ruimte bijna met me meededen. Alle spanning van de afgelopen tijd kwam eruit en ik was zo blij dat het gelukt was. Ik had het maar mooi even geflikt, dat prikken en de punctie. Er waren drie mooie embryo’s van superkwaliteit en één daarvan had ik nu op de foto in mijn handen. Ik was stukken dichter bij het verwezenlijken van onze droom. Eenmaal een beetje bijgekomen was het tijd om in de stoel te gaan liggen, zodat dat kleine hummeltje in mijn baarmoeder geplaatst kon worden. Via een buikecho kon ik meekijken op het echoapparaat. Gelukkig viel het reuze mee en voelde ik er weinig van en van het slangetje zelf voelde ik gelukkig helemaal niks. Ik mocht weer opstaan, aankleden en naar huis.
En toen begon het wachten…
Die wachtweken tussen de terugplaatsing en testdag waren behoorlijk zenuwslopend. Elk krampje, elk mogelijk symptoompje analyseerde ik. Elke keer als ik naar de wc ging was ik bang een beginnende menstruatie te ontdekken. Helaas brak een week voor de testdatum mijn menstruatie al door en mocht het hummeltje niet bij ons blijven. Een behoorlijk domper want ik hoopte, of eigenlijk verwachtte, dat het direct raak zou zijn. Achteraf gezien vond ik deze tijd het moeilijkste van het hele traject. Niet het spuiten, niet de punctie, maar continu tussen hoop en vrees leven. Maar het heeft me wel weer met beide beentjes op de grond gezet. Ook al lijkt mijn arts er behoorlijk van overtuigd dat het met de overige twee embryo’s gaat lukken. Ik moet dat eerst maar eens zien. Ik houd hoop, maar verwachten doe ik niet meer.
De volgende terugplaatsing hebben we binnenkort, na een pauze van twee maanden. Hopelijk hebben we dan meer geluk. Duimen jullie met ons mee?
