IVF | En toen was daar corona…

In mijn vorige blog vertelde ik dat we nu toch echt gingen beginnen met IVF. En dat ik, ondanks mijn naaldenfobie, toch wel erg veel zin had om te leren spuiten, om de beginnen aan het traject. Mijn vechtlust was terug, maar als ik er nu op terugkijk, denk ik vooral mijn zelfvertrouwen.

Trillende benen

In de afgelopen maanden is er veel gebeurd en is het traject heel anders verlopen dan ik had verwacht. Donderdags ging ik vol goede moed naar de spuitinstructie. Eerst kreeg ik een heleboel informatie over de medicatie en hoe en wanneer ik welke medicatie moest gaan zetten. Over de echo’s, maar vooral niet over de punctie om de spanning niet te veel op te laten lopen. Nadat ik alle informatie had gehad, was het tijd om te oefenen met spuiten, zodat ik bij het echte werk zondag een beetje zou weten hoe het voelt en hoe het moet.

Daar liep ik met trillende benen en een brok in mijn keel naar de ruimte waar een ligstoel was. En waar ik dacht dat het een eeuwigheid ging duren, voordat ik mijzelf zou durven prikken, deed ik iedereen inclusief mijzelf versteld staan. Binnen drie minuten zat de naald namelijk in mijn buik en bleek het allemaal hartstikke mee te vallen. En ik viel niet eens flauw, terwijl ik normaal alleen al bij het zien van een naald licht in mijn hoofd word. Vol trots verliet ik de kliniek met alle medicatie bij me om zondags aan het echte werk te beginnen.

Hormonen spuiten

De dagen erna begon het aftellen en zondag mocht ik dan eindelijk ’s avonds de eerste spuit zetten. Hoewel ik het toch wel weer even eng vond, kon ik me er vrij snel overheen zetten en had ik de eerste spuit zo gezet. Vriendlief zat er bij, moedigde mij aan waar nodig, zorgde voor tissues om te deppen en gooide de lege spuiten weg, zodat ik nog even kon bijkomen. Ik merkte namelijk dat ik door het inspuiten van de medicatie toch wel een beetje licht in mijn hoofd werd. En zo ging het elke avond weer. Sommige dagen gingen wat beter dan andere dagen. Bijvoorbeeld toen ik de dag ervoor verkeerd had geprikt en een ader raakte, maar ik wist mijzelf weer te herpakken. En anders bood vriendlief aan de spuit voor mij te zetten, ondanks zijn afkeer (noem het vooral geen angst 😉) voor naalden. Maar met het doel voor ogen, wist ik het toch elke dag weer zelf te doen.

Controle-echo

Na acht dagen moest ik voor controle naar de kliniek. Ik zag behoorlijk tegen de echo op, want die is door de endometriose altijd behoorlijk pijnlijk en doordat ik het inmiddels als traumatisch ervaar, verkramp ik op het moment dat ik ook maar iets voel. Ook deze echo was weer behoorlijk pijnlijk en biggelden de tranen over mijn wangen, maar het goede nieuws was dat er (voor zover ze dat kon zien) niks geks te zien was en dus kregen we groen licht om te beginnen met stimuleren. Ik was zo blij dat ik de pijn van de echo al weer vergeten was, maar daar kwam de mededeling waar ik al dagen een beetje bang voor was…

Corona…

Corona was inmiddels ook in Nederland al flink om zich heen aan het grijpen. Ik hield het nieuws en de website van de kliniek al dagen nauwlettend in de gaten. Het kon namelijk zomaar zijn dat de fertiliteitszorg gestopt moest worden, zodat alle zorg volledig gericht kon worden op de coronapatiënten en natuurlijk voor de veiligheid van de medewerkers en patiënten van de kliniek. En waar ik bang voor was gebeurde. We zouden ‘s middags gebeld worden of we mochten starten met stimuleren of de poging moesten afbreken.

’s Middags kregen we inderdaad de mededeling dat de IVF-poging gestaakt moest worden. En achteraf, maar goed ook, want al snel werd reguliere zorg stopgezet en operaties gecanceld. Ik had er niet aan moeten denken dat ik met een buik vol eitjes zat en de punctie niet door kon gaan, omdat het toch onder narcose moest.

Onduidelijkheid

De dagen erna waren wat onwennig. Ik mocht stoppen met de onderdrukkende medicatie en in plaats daarvan weer aan de pil, maar iets zat me niet lekker. Het duurde een paar weken voordat ik besefte wat het was. Ons leven stond stil en het enige wat we konden doen was wachten. Hoelang? We hadden geen idee…

Na een goed gesprek met vriendlief, waarbij alle voors en tegens zijn afgewogen, besloten we dat ik weer zou starten met het endometriosedieet en dan zou stoppen met de pil, mits ik niet alsnog te veel pijn krijg. De kans is klein, noem het maar minimaal of eigenlijk een mega wonder, dat het lukt. Maar elke kans is er één en ons leven staat in elk geval niet meer stil.

Gelukkig reageer ik goed op het dieet, zijn de menstruaties te doen en heb ik de andere dagen eigenlijk geen klachten meer. Dit gaan we tot september volhouden en dan zullen we bekijken (als het nog nodig is) of corona zich rustig houdt om weer te starten aan IVF. Duimen jullie met ons mee?