Ineens weet ik het niet meer. Ik zit zo gigantisch slecht in mijn vel en haal nergens meer plezier uit. Ik vraag me bij alles af of ik het wel goed doe. Waar ik normaal erg veel plezier in mijn werk heb en weet dat ik het echt wel goed doe met die kids, twijfel ik nu over alles. Ik ben bang dat ik niet geschikt ben als gastouder en als ik dat als gastouder al niet ben, laat staan dat ik dan voor mijn eigen kind kan zorgen. En zo ontstaat het bizarre idee dat ik helemaal geen kindje wil.
Ik loop er al weken mee in mijn hoofd en heb een nare knoop in mijn maag, want waar deze gedachtes wegkomen dat weet ik niet. Denk ik echt zo? Wilde ik alleen maar een kindje, omdat de maatschappij dat van je verwacht? Heb ik echt niet voldoende vaardigheden en liefde in mij om voor mijn kindje te zorgen? Of is alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd, gewoon even te veel? Ben ik te bang voor het traject of kan ik de onzekerheid niet meer aan en is dit gewoon een vlucht? Zijn het misschien de hormonen van de Zoladex, zoals mijn gynaecoloog mij zei?
We hebben in elk geval besloten om het traject nog even uit te stellen. In februari komen we weer bij een. Hopelijk heb ik dan wat meer rust, is dit nare gevoel weg en heb ik duidelijk wat ik wil, zodat we verder kunnen werken aan de toekomst…hoe die er ook uit komt te zien.
2 Comments
Al die hormonen kunnen heel veel met je doen. Het zou volgens mij goed zijn als er ook psychische begeleiding zou zijn in zo’n heel traject. Het is nogal wat, namelijk…
En dan hadden ze nu “alleen maar” al m’n hormonen plat gelegd door me in de overgang te zetten. Ik houd m’n hart vast, wat de hormonen met me doen als we het traject in zouden gaan.😱
Gelukkig krijg ik dat ook en ze helpt me heel goed!