IVF | Here we go again…

In mijn vorige blog schreef ik dat ons IVF-traject helaas geannuleerd was door corona, maar gewoon wachten tot we weer konden beginnen… dat voelde niet goed. We wilden het, misschien tegen beter weten in, op een natuurlijke manier proberen. Het afgelopen half jaar heb ik dus het endometriosedieet gevolgd (daarover kun je hier lezen) maar helaas kan ik jullie niet het mooie nieuws brengen dat ik zwanger ben. En toch is dit geen verdrietige blog, want zoals de titel al zegt… we zijn weer gestart met het IVF-traject. Eindelijk… want dat had wel wat voeten in aarde en heeft mij vooral veel verdriet opgeleverd.

Starten met het traject

Eind augustus nam ik contact op met de kliniek om te vragen of wij alweer konden starten met het traject. Ook wilde ik weten of vriendlief bij de punctie aanwezig kon zijn en of de punctie alweer onder narcose zou kunnen als dat nodig was. We konden beginnen, maar veel meer goed nieuws konden ze niet brengen. Door het coronavirus mocht vriendlief niet bij de punctie aanwezig zijn. Dit was de voorwaarde om de punctie zonder narcose te ondergaan. Hij zou mijn steun én mijn stem zijn, die ervoor zou zorgen dat mijn grenzen bewaakt zouden worden. Hij kon er dus niet bij zijn. Dit was al vervelend nieuws, maar ik had de optie narcose nog, dus ik maakte me nog niet al te druk. Toen bleek, na overleg, dat ze vonden dat ik de punctie wel gewoon in mijn eentje kon doen, zonder narcose. En als ik toch de narcose wilde, we alles zelf moesten betalen (bij onze buurlanden ga je standaard onder narcose en wordt dit wel vergoed door de zorgverzekeraar). Dit was nieuw voor mij en ze konden ook niet precies vertellen hoeveel dit dan zou kosten, maar ik moest rekening houden met zo’n 1500 euro…of meer. Of ze daar akkoord mee zouden gaan, was niet zeker. Ik was in totale paniek en belde overstuur vriendlief en mijn moeder op, maar eigenlijk kon niemand mij echt kalmeren. Ook de zorgverzekeraar kon mij geen duidelijkheid geven.

Slapeloze nachten

Het leverde slapeloze nachten op, buikpijn en een heleboel stress. Stress wat ik echt niet kon gebruiken en wat we juist probeerden te minimaliseren rondom het traject, in verband met mijn traumatische ervaringen en het uitstellen van onze wens daardoor. In de tussentijd wachtte ik op antwoord van mijn behandelend arts. Gelukkig werd ik weer wat rustiger naarmate de tijd vorderde en hielp een gesprek met de psycholoog en haar bevestiging dat ze mijn geestelijke gezondheid zal beschermen, om weer wat vertrouwen in de toekomst te krijgen.

En toen belde mijn behandelend arts…ik had gevraagd te mailen, maar uiteindelijk was ik blij dat ik haar gewoon even sprak. Er was verkeerde informatie aan mij gegeven. Want ik heb wel degelijk een medische indicatie voor narcose en ik hoef dat helemaal niet zelf te betalen. Ze was totaal niet te spreken over wat er naar mij gecommuniceerd was en heeft wel twintig keer haar excuses aangeboden. En in plaats van dat we tijdens het traject kijken of narcose nodig is, staat dit nu al vast. En dus kon ik nu eindelijk een schema ontvangen, zodat we konden starten met het traject.

Hormonen

Op het moment dat ik deze blog schrijf, ben ik al tien dagen hormonen aan het spuiten en staan we aan de start van het echte werk. Vanavond, woensdagavond 14 oktober, mag ik eindelijk starten met het spuiten van stimulerende hormonen, zodat er hopelijk meerdere mooie eitjes kunnen gaan groeien.

Eigenlijk is deze titel ook een beetje dubbel en dat is ook de reden dat ik nu pas mijn blog durf te schrijven, want op het moment dat wij mochten starten met het traject had ik toch wel een erg déjà vu-moment. Want net als de vorige keer stak corona de kop op en was het maar de vraag of ons traject door kon gaan. Afgelopen week kregen we al het bericht dat het niet zeker is of de punctie onder narcose kan, aangezien de ziekenhuizen de zorg al aan het afschalen zijn.

Een tegenvaller… maar ik heb besloten dat ik de punctie ondanks mijn angst door wil laten gaan, maar wel op mijn voorwaarden (binnen de gestelde coronaregels). Zo heb ik overlegd welke medicatie ik dan ga krijgen, dat er nog een beetje bij te geven is als het nog te pijnlijk is en dat de arts stopt als het uiteindelijk toch niet gaat, ook als ze niet alle eicellen hebben. Ook krijg ik voor de tijd de arts nog te spreken, zodat ik mijn angsten en mijn grenzen kan bespreken. In plaats van in de stress te schieten, heb ik deze keer gekeken wat voor mij de voorwaarden zijn om een angstige situatie aan te kunnen gaan zonder dat het weer een traumatische ervaring oplevert, namelijk zelf de regie houden en zorgen dat duidelijk is wat er gaat gebeuren.

Angsten onder ogen komen

Dit is iets wat ik heb bereikt door een opmerking van mijn psycholoog. Ze gaf mij namelijk aan dat ik moet onderzoeken wanneer ik mijzelf een extra zetje moet geven om mijn angsten onder ogen te komen en wanneer ik een stapje terug moet doen, zodat ik mijzelf geen schade toebreng geestelijk. Voor nu is dit nog een plan B, want ik heb nog geen negatief nieuws gehoord en ik ga er vanuit dat ze over twee á drie weken de punctie onder narcose kunnen uitvoeren. En zo niet dan gaan we het via plan B doen, want ik wil dit traject zo graag afmaken deze keer!