Hoe opmerkingen een onvervulde kinderwens extra pijnlijk maken.

Ik volg op Instagram al een tijdje een van de dames van Married at first sight USA. Zij en haar man proberen al een tijd een kindje te krijgen. Haar eerste zwangerschap eindigde in een doodgeboren zoontje. Daarna hebben ze nog een dochter gekregen, maar willen dus graag nog een kindje. Ze is altijd heel open over haar kinderwens en zo deelde ze dit keer ook haar gedachtes en gevoelens over het niet uitkomen van haar kinderwens. Hier kreeg ze een reactie op die mijn naar mijn keel greep. Kort gezegd kwam het er op neer dat ze zich niet zo druk moest maken en blij moest zijn met wat ze had.

Wat heb ik het de afgelopen drie jaar vaak gehoord. Opmerkingen als  ‘Je bent er te veel mee bezig’  en ‘Maak je niet zo druk, het komt vanzelf’.  Maar ook ‘Je moet het gewoon loslaten’. En wat deden die opmerkingen mij pijn. Het voelde voor mij alsof ik het voor mijzelf verpestte dat het niet lukte. Dat het allemaal mijn eigen schuld was.

Maar er niet mee bezig zijn…het los laten. Ik had geen idee hoe het moest. Ik probeerde met andere dingen bezig te zijn, maar toch elke maand kwam de spanning terug.

HOE LAAT JE EEN WENS LOS…
ALS HET ZOIETS GROOTS IS…
DAT HET WEL OF NIET UITKOMEN…
JE HELE TOEKOMST BEPAALT?

Ongeveer een week voor mijn menstruatie moest komen begon bij mij de spanning te groeien. Die kleine krampjes in mijn onderbuik, is dat van een innesteling? Mijn borsten lijken anders…zal ik dan toch zwanger zijn? Een kleine bloeding…is dit een innestelingsbloeding?  ’S ochtends misselijk…zal het dan toch? Eén dag overtijd…zal ik een test doen of toch maar niet? En dan bij elke menstruatie een gevoel van teleurstelling en verdriet, want het mocht weer niet zo zijn.

Om mij heen werden mensen zwanger en kregen kinderen. En begrijp me niet verkeerd. Ik ben telkens ontzettend blij voor ze en blij dat hen het leed bespaard bleef, wat ik wel mee maakte op dat moment. En je hoeft het ook echt niet te verzwijgen voor mij. Maar ik zette wel een masker op. Lachte en deed vrolijk, maar mijn hart huilde. Ik was op dat moment bang, heel bang dat ik dit nooit zou mee maken. Dat ik nooit zal zien hoe mijn vriend op ons kleine hummeltje zal reageren. Bang dat ik nooit aan mijn ouders kan vertellen dat ze weer opa en oma worden. Bang dat ik nooit een zwangerschap zal mee maken. Bang dat ik nooit een kleintje van ons zie opgroeien en liefde kan geven. Bang voor nog veel meer ervaringen die ik zal missen. Allemaal dingen die ik hoop ooit mee te mogen maken. Die angst dringt door tot elke vezel van je lichaam en laat je niet meer los. Die angst was op een gegeven moment zo groot dat ik bang was voor elk berichtje of gesprek wat begon met ‘ik heb een nieuwtje’ of  ‘ik moest je wat vertellen’. Zelfs wanneer dit kwam van iemand die helemaal geen kinderen wil.

Dus ik wil je een ding vragen…  Mocht iemand in je omgeving al een tijdje bezig zijn met een kinderwens. Maak geen opmerkingen als ‘laat het los’ of ‘je bent er te veel mee bezig’, want we kunnen er niks mee en het doet alleen maar pijn. Hoe moet ik mijn grootste wens loslaten, als angst en spanning mijn lichaam overneemt? Als alles mij doet denken aan mijn onvervulde kinderwens? Is het mijn eigenschuld dat het niet lukt? Heb ik dan geen recht om bezig te zijn met iets wat ik graag wil?

Stel jezelf eens voor dat je iets heel graag wilt, dan doe je er toch ook alles voor om het voor elkaar te krijgen?  Dan denk je er toch ook veel aan en ben je er toch ook veel mee bezig? Laat staan wanneer het zo iets onzekers en groots is als een kinderwens, waarbij het wel of niet uitkomen van die wens je hele toekomst bepaald.

Deze blog heb ik in verleden tijd geschreven, maar eigenlijk speelt dit nog steeds. Tijdens het schrijven voelde ik mijn hart stukje bij beetje weer breken, de angst weer naar de voorgrond komen en het verdriet uitte zich toch weer in tranen. Ik hoop dat in het nieuwe jaar die angst en verdriet verdwenen is, omdat de IVF zijn werk heeft gedaan en ik een klein hummeltje van mij en mijn vriend in mijn armen mag houden.