Zoals ik in mijn laatste blog over het IVF-traject schreef, kregen we na een pauze van twee maanden weer een terugplaatsing.
Verschillende mogelijkheden
Voor een cryo (een ingevroren embryo) terugplaatsing zijn er twee mogelijkheden; in een kunstmatige cyclus met hormoonmedicatie of in de natuurlijke eigen cyclus. Wanneer je geen eigen cyclus hebt of een erg onregelmatige cyclus, kiezen ze meestal voor de eerste methode. Je slikt dan eerst een hormoon om je baarmoederslijmvlies alvast te laten groeien en om te voorkomen dat er een follikel groeit. Nadat dit allemaal goed is gekeurd door middel van een echo, mag je er op een gegeven moment nog een medicijn bij gaan gebruiken. Dit medicijn zorgt ervoor dat je lichaam denkt dat er toch een eisprong is geweest en er dus eventueel een zwangerschap kan ontstaan. Na een aantal dagen kom je weer naar de kliniek voor de terugplaatsing.
De hormonen blijf je gebruiken tot acht weken zwangerschap of totdat je negatief test op de testdatum. Bij ons in de kliniek hebben ze de voorkeur om een terugplaatsing te doen in een kunstmatige cyclus, omdat de terugplaatsing dan beter te timen is. Ze kunnen het dan zo timen dat de terugplaatsing op een geschikte dag is en niet op de zondag als de kliniek gesloten is.
Ondanks dat ik een beetje huiverig was voor alle hormonen, begon ik toch vol goede moed met de medicatie om de terugplaatsing te kunnen laten plaatsvinden. Dit soort hormonen en ik gaan niet zo goed samen… Op mentaal vlak raak ik meestal helemaal uit mijn doen en op lichamelijk vlak krijg ik vaak veel buikpijn. Deze hormoonmedicatie laat ook de endometriose groeien en het werkt mijn schildklier tegen (die het ook al jaren niet meer doet). Er was dus een grote kans dat ik nogal wat klachten van de endometriose zou krijgen en dat mijn schildklier ontregeld zou raken (voor een goede zwangerschap is het van belang dat de waarden van mijn schildklier goed ingesteld zijn).
Vertrouwen
Een aantal weken heb ik de medicatie geslikt en eigenlijk ging dit heel prima. De echo zag er goed uit en ik kreeg er steeds meer vertrouwen in dat dit goed zou gaan. Ook tijdens de terugplaatsing had ik nog geen last van de hormonen. Ik kreeg steeds meer vertrouwen dat het deze keer goed zou gaan. Geen pijn was een heel goed teken, want waarschijnlijk is het daardoor de vorige keer niet gelukt. En ondanks dat ik mij zo had voorgenomen dat ik niet meer zou verwachten dat het zou lukken, gebeurde dit toch. Mijn menstruatie bleef dit keer weg. Ik leek een innestelingsbloeding te hebben en kreeg steeds meer zwangerschapssymptomen. Ook vriendlief viel het op.
Endometrioseklachten
Zo’n vijf dagen voor de testdatum kreeg ik toch klachten van de endometriose. Ik hield hoop, maar ik dacht ook ‘Hoe ga ik dit nog volhouden tot en met acht weken zwangerschap?’. Ik heb alles voor zo’n kleintje over, maar inmiddels deed een stukje lopen naar de winkel al behoorlijk pijn en ik wist gewoon echt niet hoe ik dit vol moest houden. Ondanks de pijn, kwam het absoluut niet in mij op dat het deze keer niet gelukt was. De domper was dus extra groot toen ik op de testdatum negatief testte. Ik was er weer ingetuind, mijn lichaam had me weer voor de gek gehouden, of in dit geval de hormonen. En mijn lichaam had weer niet gedaan wat het moest doen. Zal ik dan ooit wel zwanger worden?
De rest van het weekend liep ik met mijn ziel onder mijn arm. Ik moest door, de kinderen van vriendlief waren er, dus me verstoppen in bed onder de deken… dat kon niet. De momenten dat niemand mij zag, huilde ik en vroeg ik me af of ik dit nog wel kon… of ik dit nog wel wilde. Telkens hoop hebben en dan weer keihard onderuit getrapt worden. Voor mij is de zekerheid dat het nooit lukt een stuk makkelijker, dan leven tussen hoop en vrees. Het enige positieve was dat ik mocht stoppen met de hormonen, waardoor de pijn ook al snel wegtrok.
Na het weekend ging ik gewoon weer aan het werk. Ik had afleiding van de kinderen in de opvang. En ’s avonds nam ik veel rust en zorgde extra goed voor mijzelf. Emotioneel was ik op en dit had ook zijn weerslag op hoe ik mij lichamelijk voelde. Maar beetje bij beetje ging ik me weer wat beter voelen.
Het laatste embryo
Er werd een afspraak gemaakt voor een volgende terugplaatsing. Deze terugplaatsing is extra spannend, want dit is het laatste embryo van IVF 1. Als deze terugplaatsing niet lukt, moet ik weer hormonen spuiten en een punctie ondergaan. Dan hebben we nog maar twee IVF-pogingen die vergoed worden en wordt de kans dat het lukt dus steeds kleiner.
Ik merk dat ik op dit moment erg heen en weer wordt geslingerd met mijn gevoelens en gedachtes. Het ene moment heb ik hoop, want deze keer mag ik de terugplaatsing in mijn eigen cyclus. En heb ik ook een eisprong, dus extra kans dat ik deze keer zwanger word. Zelfs kans op een tweeling. Het andere moment ben ik bang dat het weer niet lukt en dat ik zo’n tegenslag niet aan kan. Ik ben in staat de echo-afspraak af te bellen en met het hele traject te stoppen. Maar het idee dat er nog een embryo in de vriezer ligt, wat dan gewoon vernietigd zal worden, dat kan ik ook niet aan. En… wat als drie keer nou wel scheepsrecht is? Ik wil over twintig jaar in elk geval geen spijt hebben, omdat ik er voor mijn gevoel niet alles aan gedaan zou hebben. Dat ik mij weer heb laten leiden door angst, dus ik zet door… en hopelijk is drie keer scheepsrecht.
