Wij van maarjezieternietsvan.nl geven fertiliteit een gezicht. Zwanger worden en/of een kindje gezond op de wereld zetten is niet vanzelfsprekend. Dit beseffen we ons meer en meer. We vroegen Dewi om een gastblog te schrijven over wat haar fertiliteitstraject mentaal met haar gedaan heeft. Ze was mentaal gebroken na het fertiliteitstraject.
Miskraam
Ik had nooit verwacht dat onze eerste zwangerschap de start zou zijn van een jarenlang fertiliteitstraject. In 2014 zaten we euforisch (en een tikkeltje ongeduldig) in de wachtkamer van de verloskundige, klaar om kennis te maken met onze droom. Een droom waar we al twee jaar op hadden gewacht. De maanden voor de afspraak met de verloskundige werd het moeilijker om twijfels en onzekerheden te onderdrukken, maar de positieve zwangerschapstest wuifde dit in één keer weg. Echter vertrokken we met gebroken harten. De zwangerschap was al in een vroeg stadium afgebroken. Wellicht erg naïef, maar het was nooit bij ons opgekomen dat een miskraam ons kon overkomen. Of dat miskramen überhaupt best vaak voorkomen. Laat staan dat een natuurlijke zwangerschap ons niet meer gegund werd en we in plaats daarvan overgeleverd waren aan een medisch traject.
Mentaal gebroken na fertiliteitstraject
Ik zeg je eerlijk, het traject heeft mij mentaal gebroken. De opeenstapeling aan teleurstellingen en tegelijkertijd (proberen) te blijven werken, je vrienden te zien, te sporten en meer. Gooi daar bovenop de cocktail aan hormonen waar ik heel erg gevoelig voor ben. Of de goedbedoelde adviezen die eerder voelden als zout in een diepe wond. Van “je moet er niet te veel aan denken” tot “stress is echt niet voor goed voor je” en misplaatste grappen als “zullen wij het samen proberen?” en “anders neem je toch een hond?” Alsof je een marathon rent en de toeschouwers langs de zijlijn staan te joelen. Ik geloof dat de meesten het goed bedoelen, maar persoonlijk heb ik meer aan de woorden “dit is echt klote, kan ik iets voor je doen?”. Het is een marathon waarvan je niet weet wanneer hij stopt en of het je brengt waar je met heel je hart zo naar verlangt. Het was soms moeilijk om hoopvol te zijn en om mezelf tijd te gunnen om te herstellen. Een maand overslaan voelde als het verspillen van kostbare tijd, dus ik bleef rennen, rennen en rennen. Ik maakte tussendoor snelle pitstoppen bij een therapeute, maar zie achteraf dat ik pas gestopt ben met rennen na de geboorte van ons eerste kind. Ik had mijn doel bereikt, kon rusten en vervolgens haalden alle onverwerkte emoties me in. Als toetje kreeg ik nog een postnatale depressie. Ook daar was ik totaal niet op voorbereid, ik was compleet op. Ik kon niet meer.
Het fertiliteitstraject heeft mij mentaal gebroken
Hoe gaat het nu?
Inmiddels sta ik weer positief in het leven. Ik ben erg dankbaar voor de geboorte van mijn dochter, na 6 keer IUI en 3 keer IVF. Ze is mijn alles. Inmiddels ben ik zelfs zwanger van een tweede kindje, wederom dankzij IVF. Voor mij is het heel simpel, zonder IVF hadden we nooit kinderen kunnen krijgen. Ook heeft het traject ons huwelijk sterker gemaakt. We waren (en zijn) er onvoorwaardelijk voor elkaar. Niets is ons te gek. Tegelijkertijd heeft het traject diepe sporen achtergelaten. Soms voel ik nog bij een zwangerschapsaankondiging een steek van jaloezie, zeker als het makkelijk is gegaan. Daar ben ik niet trots op. Helemaal niet trots op, maar het is wat het is. Ik geef mezelf de ruimte om te voelen wat ik voel, eet een stuk chocola en kijk wat ik inmiddels heb. En dat is veel.
Wil je meer info of lotgenotencontact rondom vruchtbaarheidsproblemen of ongewild kinderloosheid? We sturen je met liefde door naar Freya.
