Toch een andere weg naar een kindje…

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, zag ik erg tegen IVF op door de punctie. Gelukkig hadden we daar een oplossing voor gevonden. Maar toch zat het een en ander mij niet lekker. Een mooi moment om dit te bespreken tijdens mijn controle voor de endometriose. Een controle waar ik ook erg tegenop zag.

Dit keer kon vriendlief niet mee naar het ziekenhuis en eigenlijk heb ik ook gewoon te laat aan de bel getrokken. Ik dacht namelijk dat ik het wel zelf aankon, maar de avond ervoor schoot ik toch wel erg in de stress. De vorige echo deed zo’n pijn en het nieuws dat er een cyste op mijn eierstok zat veegde de grond onder mijn voeten weg. Ik ben er een paar dagen helemaal van slag van geweest. Gelukkig kon mam mee naar de controle. Zo was ik toch niet alleen als het weer erg pijn zou doen of ik weer vervelend nieuws zou krijgen.

Ik had in middels een stuk minder pijn, maar ook dagen dat het helemaal niet ging en ik geen strakke kleding aan kon, dus ik had geen idee wat ik kon verwachten.

Dit keer kon mijn arts gelukkig de echo afmaken, ook al moest ze heel voorzichtig doen om mij niet te veel pijn te doen. Dit keer geen tranen en een ademhaling die ik goed onder controle had. Wel één paniekmomentje, maar gelukkig werd ik snel weer rustig door er op te focussen dat ze zo klaar zou zijn. Gelukkig was de cyste weg, maar helaas was nu mijn linker eierstok slecht bereikbaar. Hopelijk zit die niet weer verkleefd…

Na de echo heb ik nog wat vragen gesteld over het fertiliteitstraject. Ze gaf mij de vorige keer al aan dat ze pas achteraf kunnen zeggen of IVF de enige mogelijkheid was, maar daar leek het wel sterk op.

Op de facebookgroepen voor endometriose en de IVF-groepen zag ik al verscheidene berichten dat vrouwen met ernstige endometriose toch met IUI eventueel in een gestimuleerde cyclus (dus met hormoonspuiten) toch zwanger zijn geworden. En vrouwen die eerst drie pogingen IVF hebben ondergaan en vervolgens toch naar IUI over konden stappen om dat te proberen en dan met IUI wel zwanger werden. En dan is het maar de vraag of IUI nog vergoed word.

Dit gaf mij allemaal het gevoel dat we een stap oversloegen en we beginnen bij het eindstation in plaats van aan het begin. En dus hebben we besloten dat ik eerst IUI mag proberen, mits de endometriose tijdens het traject niet te veel klachten geeft. Eind oktober is mijn Zoladex-medicatie uitgewerkt en mogen we op gesprek komen voor een evaluatiegesprek voor IUI. Misschien kunnen we dan dit jaar nog wel een poging (of twee) wagen en wordt met een beetje geluk, het onstuimige, 2019 toch nog positief afgesloten!