Wanneer niet alleen endometriose, maar ook angst je kinderwens in de weg zit.

Afgelopen maanden is duidelijk geworden dat een spontane zwangerschap door de endometriose nihil is.  Helaas heeft mijn arts alleen vertrouwen in IVF in mijn situatie. Iets wat ik de afgelopen jaren telkens heb uitgesteld of eigenlijk elke fertiliteitsbehandeling. Ik ben als de dood voor naalden en medische behandelingen, maar vooral voor gynaecologische handelingen. En dat dat niet voor niks is, bleek tijdens mijn vorige afspraak wel…

Eén augustus mochten mijn vriend en ik voor de zoveelste keer bij de fertiliteitskliniek komen. Gelukkig dit keer niet voor de nodige onderzoeken, want inmiddels weten we precies waarom het na meer dan drie jaar nog niet is gelukt. Deze keer zouden we van mijn gynaecoloog (ja dat is handig, ze is ook mijn arts voor de endometriose) informatie krijgen over IVF.

Ik hoopte vooral te horen te krijgen dat de eicel punctie onder narcose gedaan werd. Dit is namelijk waar ik het meest tegenop zie…helaas bleek dit niet het geval. Ik zou wel een roesje krijgen. Toen ik dat hoorde, deed ik me nog stoer voor, dat zou mij wel lukken dan.
Maar vervolgens vroeg ze wanneer ik voor het laatst een echo had gehad. Omdat het bij de laatste controle op het ziekenhuis nog uitstekend ging, was de laatste keer voor de operatie geweest. Tijd voor weer een echo dus. Ik begon hem bij de vraag al te knijpen, want deze echo’s doen mij altijd behoorlijk pijn. V
anaf mijn 14^e heb ik er al verscheidene gehad en tegenwoordig slaap ik al een paar nachten voor de tijd slecht als ik weet dat ik weer een echo moest. Ik voelde direct mijn keel dichtknijpen en was klaar om de ruimte uit te vluchten, maar helaas dat kan natuurlijk niet en dus ik moest de echo gewoon ondergaan.

Vriendlief was bij mij en probeerde mij te troosten tijdens de echo, maar de tranen biggelden over mijn wangen en de controle over mijn ademhaling was ik ook allang kwijt van de pijn. Na een minuutje of twee moest ze de echo staken, omdat het niet meer vol te houden was. Maar wat ze had gezien in combinatie met de pijn van de echo was niet veelbelovend. Er zat een cyste op mijn rechtereierstok, iets wat ik nooit had gehad en de endometriose is in alle hevigheid terug en dat terwijl ik na twee maand al aan de medicatie ben gegaan om de endometriose te onderdrukken. Dit deed duidelijk niet genoeg en dus werd een nieuw plan bedacht om die cyste weg te krijgen en de endometriose beter te onderdrukken.

Het werd een onderhuids hormoonstaafje, genaamd Zoladex, om mij in de overgang te brengen. Hopelijk zou dit helpen en dan konden we, op eigen verzoek, in januari starten met IVF.  Maar deze zeer pijnlijke echo deed mij in alle hevigheid beseffen dat ik die punctie niet ga volhouden…ook niet met een roesje.

Ik sliep al een aantal weken onrustig, sinds ik het bericht had gehad dat IVF de enige oplossing was, maar na dit gesprek heb ik twee weken lang amper geslapen door de angst. En als ik sliep had in nachtmerries van de punctie. Ik durfde gewoon weg niet meer te gaan slapen.
Op de twee facebookgroepen probeerden ze mij gerust te stellen, maar ook dat hielp niet. En zo was ik uiteindelijk zo bang, dat ik met pijn in mijn hart besloot te accepteren dat, als dit de enige mogelijkheid was, ik biologisch gezien geen mama zou worden.

Eerst bekeek ik of adoptie een optie was, maar dat bleek al snel niet mogelijk te zijn, gezien het financiële plaatje en de leeftijd van vriendlief en ze bedonderen door te zeggen dat ik alleenstaand ben, zodat er nog wat jaren waren om te sparen, wilde ik ook niet. Dus ik besloot deze optie ook niet aan vriendlief voor te leggen.

Doordat ik inmiddels een beetje accepteerde dat mijn leven ook goed kon zijn zonder een kindje van ons samen, kreeg ik ook wat heldere momenten om mijn probleem op te lossen. En zo ging ik opzoek naar de vraag of de punctie nergens onder narcose werd gedaan. En zo kwam ik, na wat zoeken en advies vragen op facebookgroepen, erachter dat het best mogelijk is om een punctie onder narcose te krijgen. We moeten er alleen wat langer voor rijden, maar in Nederland blijkt er zelfs een ziekenhuis te zijn die het standaard onder narcose doet bij endometriose.

Toen ik dit wist heb ik pas mijn angsten aan vriendlief voorgelegd en ook aangegeven dat het wel onder narcose kan, alleen wat verder weg. Gelukkig begreep hij mij volkomen en hebben we besloten dat de punctie alleen onder narcose gebeurd, desnoods ga we er wat verder voor op pad.