Warm lig in bed. Ik draai nog een keer om en besluit dan uit bed te stappen. Strompelend loop ik naar de woonkamer waar ik Vos vrijlaat en een fijn kop koffie voor mezelf zet. Als ik tussendoor een blik in de spiegel werp, zie ik allemaal rode vlekken in mijn gezicht. Lijkend op brandvlekken. Ik schrik, schiet in actie en laat voor dat moment alles voor wat het is.
Op dag twee zijn de brandvlekken nog niet verdwenen en alleen maar heftiger geworden. Ik app hierover met een vriendin en maak als grap dat het boek van Max Lucado hier heel mooi bij aan zou kunnen sluiten. Met dat in mijn hoofd zoek ik op internet het boek, lees ik de woorden zorgvuldig en rollen er tranen over mijn wangen. Als kind las ik dit boek zo ongeveer wekelijks. En iedere keer deed het me niets. Terwijl ik nu dat boek las, letter voor letter, vielen er stilletjes tranen over mijn wangen.
Korte uitleg voor als je het boek niet kent:
In het boek delen Nerflanders stippen en sterren aan elkaar uit. Stippen aan hen die niet goed zijn, niks kunnen en niets waard zijn. Sterren aan hen die alles waard zijn, geweldig zijn en de mooiste kunstjes kunnen. Er is een Nerflander Wout die letterlijk helemaal volgeplakt wordt. Zelfs zonder reden. ( De Nerflanders zijn allemaal gemaakt door Eli een houtbewerker.)
Ik wil je meenemen naar een klein stukje uit het boek, waarom het mij raakte:
Eli: “Het gaat erom wat ik van jou vindt. En ik vind jou heel bijzonder.” Wout moest lachen. “Ik bijzonder? Waarom? Ik kan niet hardlopen. Ik kan niet hoogspringen. Mijn verf is afgebladderd. Waarom vindt u mij bijzonder?” Eli keek hem aan. Legde zijn handen op de kleine houten schoudertjes en zei met nadruk: “Omdat je bij mij hoort. Daarom vind ik jou zo bijzonder. Ik houd van jou. “Wout had nog nooit meegemaakt dat iemand zo naar hem keek. En dit was niet zomaar iemand, nee, dit was zijn maker.
Het raakte, omdat hoe je ook bent, wat je ook kunt en waar je ook staat in je leven, het okay is. Iets wat ik zelf nu heel moeilijk vind. Ik sta zo diep, leeg en totaal niet daar waar ik sta. Maar voor God is dat zo ontzettend geen probleem.
Ik twijfelde
De afgelopen tijd heb ik geroepen naar God. Ik heb zoveel tranen gelaten. Ik twijfelde over alles. Over het leven, over wie ik ben. Over mijn kunnen. Ik liep rond in de wereld en elke stap die ik maakte, was naar mijn idee een stap in de verkeerde richting. Ik wist niet hoe ik moest leven, hoe ik moest zijn en voelde me letterlijk Wout uit het boek. Ik kreeg dan niet letterlijk die stippen op mijn gezicht voor iets wat ik verkeerd deed – wat ik dan dacht.
Daarnaast was ik misschien ook wel ontzettend bang voor alle confrontratie met God. Bang voor als ik Zijn hand zou pakken. Bang voor welke weg ik in zou slaan, waarvan ik die weg helemaal niet in durfde te slaan. Ik twijfelde letterlijk aan alles.
Maar toen ik wakker werd met die stippen op mijn gezicht en later pas besefte dat hier ook een betekenis achter kan zitten, besef ik dat ik alleen maar keer op keer weer naar God hoef te gaan. Ik mag aangeven dat ik het soms niet weet. Ik mag aangeven dat ik de wegen soms helemaal niet zie en dat ik het leven ontzettend moeilijk vind. Ik hoef alleen maar keer op keer bij Hem te komen. En in dat alles ben ik goed genoeg, ik hoef daarvoor niet de beste kunstjes te kunnen. Niet de mooiste wedstrijden te winnen, ik hoef niet de langste uithoudingsvermogens te hebben.
Ik mag in alles gewoon heel even laten voor wat het is, want God is er, en Hij zal meegaan in de weg die ik ga. Ik hoef alleen maar te komen. Met alle twijfels die ik heb. Met de dingen die ik graag zou willen kunnen, maar niet kan. Met datgene wat ik kan, en nog beter in wil worden. Maar we hoeven er geen stickers op te plakken. Want God geeft er geen oordeel aan. En zo hoeven wij er ook geen oordeel aan te geven.
3 Comments
Wat mooi en liefdevol! Inderdaad, je Maker kent je. Alleen al omdat Hij je maakte, ben je waardevol en bijzonder.
Wow prachtig Bernice! God houdt onvoorwaardelijk van je! Kom zoals je bent, al je zorgen , al je pijn is bij Hem bekend! Goede moed kanjer💕
Ik heb ooit via instagram een paar berichten met je gedeeld, vanuit de link met de Hezenberg en de zoektocht naar een vervolgtraject. Ik heb ondertussen al een tijdje geen instagram meer, maar las gister heel wat berichten/blogs van jou. Ik weet niet meerhoe ik er op kwam en waarom ik het deed, maar ik zocht daarna op de betekenis van jouw naam. Ik gok dat je die al weet. Toch wil ik hem even ‘highlighten’ 😉 Bernice: drager van (de)overwinning (‘zegebrengster’, ‘overwinnaar’). Je bent de drager van overwinning! God heeft alles al overwonnen en er komt een dag dat hij aan iedereen laat zien dat de overwinning altijd al op Zijn naam stond. Tot die tijd mogen wij – in dit leven, dat soms onmetelijk zwaar kan zijn – al aanspraak doen op die overwinning. Je mag in Zijn overwinning staan. Ga maar in Zijn overwinning staan. Je naam heb je niet zomaar gekregen. Je bent de drager van overwinning!!! Ik hoop dat dat besef je hart binnen mag komen. Op de plekjes waar het donker, leeg en stil (of chaos juist) is. Daarmee zal de zwaarte niet ineens weg zijn, heb je je pad alsnog te lopen en mag je daar de tijd en ruimte voor nemen. En daarin mag je de overwinning meedragen en in gaan staan, hopelijk als lichtpuntje op je pad, als ankertje in de storm. Je mag zijn wie je bent! Drager van overwinning 🙂 Liefdevolle groet!