In deel 1 heb ik beschreven hoe de diagnose ‘angststoornis’ tot stand kwam. Mocht je dit deel nog niet gelezen hebben kun je hier klikken voor deel 1. In deel 2 neem ik jullie mee in de behandeling voor mijn angststoornis die redelijk abrupt ten einde kwam.
De gekozen behandeling: cognitieve gedragstherapie
Na een relatief korte wachttijd kon mijn behandeling starten. Ik zou cognitieve gedragstherapie krijgen. Dit is een actieve en doelgerichte vorm van therapie. Je gaat je eigen gedrag en gedachten onderzoeken en aanpassen. Dit doe je door oefeningen en opdrachten uit te voeren waardoor je anders gaat denken en doen. Ook geeft deze vorm van therapie je handvaten waarmee je problemen in de toekomst beter aankan. Voor meer informatie over cognitieve gedragstherapie kun je hier klikken.
Toen kon de behandeling écht beginnen..
In het begin vond ik het spannend. Ik had immers veel last van paniekaanvallen en het was eng dat ik hier mee aan de slag zou gaan. Gelukkig had ik een hele fijne psycholoog. Ik ervaarde gelukkig meteen een klik. Voor mij was dit erg belangrijk: ik ging me kwetsbaar opstellen en dat gaat makkelijker bij een persoon waar je, je prettig voelt. Ik moest tijdens dit traject veel opdrachten en oefeningen doen. Sommige deed ik tijdens de sessie, samen met mijn psycholoog. Andere moest ik thuis mee aan de slag, waarna ik mijn ervaringen besprak bij een volgende afspraak. Ik moest bijvoorbeeld na een paniekaanval opschrijven hoe mijn gedachtes van extreem naar mega-extreem schoten. Daarnaast moest ik dan helpende, relativerende gedachtes opschrijven. Ook heb ik toen onder andere een stappenplan gemaakt, hoe te handelen tijdens een paniekaanval. Tijdens een paniekaanval kon ik namelijk niet meer helder denken of relativeren, dit stappenplan bood op zo’n moment houvast om weer een beetje tot mezelf te komen.
Stapje voor stapje ging ik vooruit
Stapje voor stapje ging ik vooruit en kreeg ik mijn leven langzaam terug. Het traject ging met vallen en opstaan, maar gelukkig ben ik niet weer terug de afgrond ingekletterd. Op een gegeven moment ging het zo goed, dat ik samen met mijn psycholoog besloot naar mijn vakantie toe werken. Hier zag ik namelijk van tevoren ontzettend tegenop: ik zou met mijn ex-vriend naar Zuid-Frankrijk gaan. Vanuit daar is controleren natuurlijk erg lastig, dus was ik heel bang dat mijn vakantie verpest zou worden door mijn angsten. Gelukkig zag ik alles rooskleuriger in en had ik met mezelf afgesproken dat ik ervoor zou gaan. Stappenplan mee, handvaten voor mijn ex-vriend mee en gaan met die banaan. Na de vakantie zouden we wel weer verder gaan werken aan mijn herstel én ik schreef me opnieuw in bij mijn droomopleiding. Mijn doel was om in september weer te starten met school.
Hoopvol de toekomst tegemoet?
Tijdens de laatste afspraak voor mijn vakantie vroeg mijn psycholoog aan mij: “maar als je moeder nu overlijdt, wat dan?”. “Dan kan ik niet meer verder. Dan weet ik echt niet meer wat ik zou moeten”, was mijn antwoord toen. Twee dagen voordat ik op vakantie ging heb ik mijn moeder nog mee uit eten genomen, hier hebben we toen samen onwijs van genoten. Ik heb met mijn moeder ‘afspraken’ gemaakt over het contact, om te zorgen dat mijn paniek zo goed als getemperd was. Toen was ik er écht klaar voor om te gaan genieten van de zon. En wonder boven wonder is me dat goed gelukt. Ik heb een heerlijke vakantie gehad, waarbij ik maar één keer tegen een paniekaanval aanzat. Ik was ontzettend trots op mezelf, net als mijn moeder en ex-vriend. Dit gaf me hoop. Misschien zou ik toch ooit van die angststoornis afkomen!
Mijn grootste angst werd werkelijkheid
Maar nog geen week na mijn vakantie gebeurde er iets waardoor mijn leven compleet op zijn kop werd gezet. Mijn moeder kreeg een ontsteking aan een wondje in haar been, en door verschillende complicaties en onderliggende problemen door haar spierziekte, overleed mijn moeder aan een hartstilstand. Mijn grootste angst werd werkelijkheid. En ik kon er niks aan doen, ik kon er niks aan veranderen en had er nul controle over. Ik was gebroken en vond het zo ontzettend oneerlijk (nog steeds trouwens). Gelukkig werden mijn broertje en ik ontzettend liefdevol opgevangen bij mijn oom en tante, waar ik uiteindelijk 7 jaar heb gewoond.
Met lood in mijn schoenen terug naar mijn psycholoog
Ik schreef me tóch maar weer uit bij mijn opleiding, en na de uitvaart en een korte periode van rust ging ik met lood in mijn schoenen weer naar mijn psycholoog. Mijn ex-vriend ging met mij mee. Want dat waar ik al die jaren zo ontzettend bang voor ben geweest was gebeurd. En dat kon ik haar echt niet alleen vertellen..
In deel 3 vertel ik hoe mijn behandeling veranderde, en hoe mijn leven toch weer kleur leek te krijgen.
