In dit laatste deel van mijn verhaal deel ik hoe mijn huidige therapie eruit ziet en hoe ik deze manier van therapie heb ervaren. Ook vertel ik hoe het nu met mij gaat en wat ik er, samen met mijn behandelaren, aan heb gedaan om een terugval in de toekomst te voorkomen. Ik leer de controle los te laten. Mocht je de vorige delen gemist hebben, deze zijn te lezen door te klikken op de volgende links: deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5.
Een interdisciplinaire aanpak: de juiste vorm van hulp?
Nadat ik van een vriendin een tip kreeg over een GGZ-instelling waar zij goede ervaringen mee had, besloot ik de huisarts opnieuw te bellen. Ik werd doorverwezen en al snel nam deze instelling contact met mij op. De intakes voor het intake-traject werden gepland en dit gaf mij houvast. Met een beetje geluk zou ik nu de juiste hulp krijgen, na zolang elke dag vechten met mijn paniek en angst. Omdat deze instelling werkt met een interdisciplinaire aanpak, had ik 5 intakegesprekken. Deze instelling is met deze aanpak vrij uniek in deze sector. Ik had een gesprek voor elke discipline, én een gesprek met de regiebehandelaar. Voor dit laatste gesprek was ik ontzettend zenuwachtig: wat nou als ze mij niet zouden kunnen helpen? Voor meer informatie over deze instelling & de aanpak kun je hier klikken.
Disclaimer: Elke ervaring met een instelling, therapie, behandeling en behandelaar is persoonlijk. Omdat ik hier bij deze instelling op de juiste plek terecht ben gekomen, wil niet zeggen dat dit voor jou ook de juiste plek is. Het gaat om je eigen gevoel en ervaring, als dit niet prettig is dan is het oké om verder te zoeken naar de, voor jou, juiste plek.
De confronterende diagnose: een gegeneraliseerde angststoornis
Op het moment dat ik de drempel hier overstapte ervaarde ik meteen een fijn gevoel. De sfeer was prettig, de intakegesprekken met de behandelaren verliepen soepel en ik voelde me echt een persoon in plaats van een nummertje. Ik was dan ook ontzettend opgelucht toen ik tijdens het gesprek met de regiebehandelaar te horen kreeg dat ik mocht gaan starten met het traject. De diagnose werd al snel gesteld: een gegeneraliseerde angststoornis met als specificatie paniekaanval. Zo, die kwam even binnen. Ondanks dat ik wist dat dit eruit zou komen, was het confronterend om het op papier te zien staan. Zwart op wit. Het viel dus toch niet mee, zoals ik zelf stiekem ergens hoopte. Aan de andere kant zorgde dit label ook voor rust en erkenning. Ik stelde me dus toch niet aan. Heerlijk hoe gedachtes kunnen werken. Ik zou nog zo’n vijf weken moeten wachten voor mijn traject ging starten. En hoewel het aftellen naar die datum soms zwaar was omdat het nog zo lang leek, wist ik ook dat elk nachtje slapen weer een nachtje dichter bij het terugkrijgen van mijn leven zou zijn.
Conditionering
Op maandag 2 augustus startte mijn traject. Elke week zo’n twee à drie afspraken met de verschillende disciplines. Tijdens dit traject kwam naar boven dat het fundament van mijn angsten waarschijnlijk al veel eerder gelegd is, toen ik net elf jaar was. Op mijn negende vond ik mijn oma, overleden aan een hartstilstand, op de badkamer. Omdat hier hulpdiensten met sirene en zwaailicht naartoe kwamen om te kijken of ze nog iets konden doen, heeft mijn hoofd sirenes gekoppeld aan een ernstige gebeurtenis. Dit noemen ze conditionering: door een bepaalde prikkel koppel je automatisch zaken aan elkaar. Alleen is in mijn geval de manier van conditioneren niet rationeel. Maar omdat ik dit al, onbewust, vanaf mijn elfde deed was, en is, het moeilijk om deze koppeling te doorbreken. Daarnaast heb ik door het overlijden van oma ervaren dat mensen ‘zomaar’ dood kunnen gaan. Mijn opa is ongeveer een half jaar voor mijn oma overleden, maar omdat hij ziek was kon ik dit als kind beter begrijpen.
De hele dag controle proberen uit te oefenen
Omdat ik ervaren had dat mensen zomaar dood kunnen gaan, was ik na het overlijden van mijn oom weer extreem bang om dierbaren te verliezen. Hierdoor ontwikkelde ik controle gedrag. Als mensen niet reageerden op Whatsapp of de telefoon niet opnamen kreeg ik een paniekaanval. Bij het horen van sirenes moest ik weten of het met mijn dierbaren goed ging. Dan ging ik bellen of appen, en bij geen reactie kreeg ik een paniekaanval. Wanneer iemand voor mijn gevoel lang niet online was geweest, kreeg ik een paniekaanval. Op een gegeven moment had ik het de hele dag door zo druk met proberen controle uit te oefenen, bellen en appen, dat ik niet meer ontspannen op de bank kon zitten. Mijn dagelijkse bezigheid bestond uit controleren, en daar werd ik tijdens mijn traject keihard mee geconfronteerd.
De controle leren loslaten
Samen met mijn behandelaren probeerden we stapje voor stapje die controle meer los te laten en het leven weer terug toe te laten. Dat ik zelf weer de regie over mijn leven kreeg in plaats van mijn angsten. Ik kreeg, net als ruim 7 jaar geleden, oefeningen van mijn behandelaar cognitieve gedragstherapie (CGT) mee naar huis. Ik moest mijn gedachten tijdens een paniekaanval gaan opschrijven, en mezelf uitdagen om minder te controleren. In plaats van elke vijf minuten elke tien minuten. Elke 20 minuten, elk half uur. Zo heb ik dit af kunnen bouwen tot eigenlijk niet meer controleren. Dit geeft voor me al zoveel meer rust. Ik kan weer ontspannen op de bank zitten en een film kijken in plaats van continu bezig zijn met controleren. En dat had ik 4 maanden geleden echt niet durven dromen.
EMDR
Wat betreft mijn paniek door sirenes ben ik met een andere behandelaar bezig met EMDR. EMDR is een behandelmethode die vaak ingezet wordt bij traumatische gebeurtenissen. Tijdens deze behandelingen ga je als het ware terug naar het moment van dit trauma, maar dan met een afleidende stimulus. Hierdoor zwakken de traumatische herinneringen af. Voor meer informatie over EMDR kun je hier klikken. Omdat je constant terug gaat naar de heftige gebeurtenis, zijn dit vrij intensieve sessies. Ik heb aan het einde van de afspraak vaak hoofdpijn en ben ontzettend moe. Hoe vervelend dit ook is, het is een goed teken. Het betekent dat mijn hersenen druk bezig zijn geweest.
Een signaleringsplan
Ondertussen zit ik in het laatste deel van mijn traject bij deze instelling. Mijn afspraken bij CGT staan in het teken van het maken van een signaleringsplan met onder andere helpende gedachten. Hierin leggen we vast welk gedrag en welke symptomen kunnen duiden op een mindere periode of een terugval. Hiermee hoop ik in de toekomst een grote terugval te kunnen voorkomen, waardoor ik niet weer een lange periode in therapie moet. Ik heb geleerd dat mijn verdriet er mag zijn, en dat ik dit mag toelaten. Dat ik niet sterk hoef te zijn voor de buitenwereld, en dat ik daarin liever voor mezelf mag zijn. Ook heb ik geleerd om beter mijn grenzen te herkennen en deze te erkennen. Te handelen naar mijn grenzen en deze aan te geven. Dit lukt het ene moment beter dan het andere moment, maar hey, Rome is ook niet in één dag gebouwd. Stap voor stap.
Op naar de toekomst! (en minder controle uitoefenen)
Ik kijk tegenwoordig een stuk optimistischer naar de toekomst. Het vertrouwen dat ik mijn angsten de baas kan zijn en me niet meer laat leiden door paniek is weer terug. Wel denk ik dat het niet realistisch is om te hopen dat ik ooit helemaal angst-vrij zal leven. Door alles wat ik heb meegemaakt is die angst een deel van mij geworden, alleen is dit deel door mijn therapie een heel stuk kleiner. En dat is voor mij nu oké. In 2022 hoop ik eindelijk mijn diploma te halen zodat ik eindelijk weer mag doen waar ik zo intens gelukkig van word: juf zijn. Maar ik heb er vertrouwen in dat me dat gaat lukken: ik ben weer zo goed als mezelf en daar heb ik hard voor gewerkt. Dat diploma komt nu, oké niet helemaal, vanzelf!
Dankjewel
Met dit deel komt er een einde aan mijn zesdelige serie waarin ik mijn verhaal heb verteld. Ik heb het als heel prettig ervaren dat ik mijn verhaal hier kon en mocht delen. Het was heel fijn om zoveel lieve, persoonlijke reacties te krijgen op mijn blogs. Ik ben dankbaar voor mijn lieve vriend, mijn familie en mijn vriendinnen dat ze me altijd gesteund hebben in mijn roerige leven en dat ze er voor me waren op de goede én slechte dagen. Daarnaast een extra dankjewel voor de vriendin die mij heeft verteld over de instelling waar ik nu hulp krijg, want dankzij haar tip heb ik nu mijn leven weer terug. En ik ben er klaar voor om daar weer alles uit te halen!
