In het vorige deel van mijn verhaal kon je lezen hoe onze wereld opnieuw instortte, door de diagnose die mijn oom kreeg. Mijn oom had prostaatkanker. Terminale prostaatkanker. In dit deel vertel ik over de laatste periode van het leven van mijn oom en hoe ik deze periode beleefd heb. Ook deel ik hoe ik ervaren heb dat ik opnieuw te maken kreeg met verlies. Mocht je de rest van mijn verhaal gemist hebben? Klik voor de vorige blogs op het juiste deel voor een directe link: deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4.
Opnieuw had ik te maken met verlies – we gingen mijn oom verliezen
“En nu? Wat nu dan?”, vroeg ik aan mijn tante. Het belangrijkste was dat, uiteraard, mijn oom, neefje, nichtje en broertje ingelicht werden. Iedereen was ontzettend verdrietig. We wisten dat we mijn oom gingen verliezen. Vervolgens heeft mijn tante de familie van mijn oom ingelicht. Op dat moment hebben we de maatregelen redelijk losgelaten. Als in: we hebben onze bubbel uitgebreid. Familie mocht ieder moment langskomen en mijn vriend kwam naar ons toe. Mijn oom was op dat moment al heel verward. Kreeg vooral tijdens gesprekken niet alles mee, liep naar de verkeerde ruimte, kraamde wartaal uit. Ook ging het traplopen steeds moeilijker. Toch bleef hij zijn eigen, grappige zelf. Het is achteraf vooral voor ons heel fijn dat hij op dat moment niet veranderde in een vervelend persoon, zoals je dat ook wel eens hoort. Want ondanks dat het een hele verdrietige periode was, zorgen de grapjes die mijn oom maakte er wel voor dat de lading er met regelmaat even wat minder was.
JHDL
Nadat de eerste klap een beetje gedaald was, besloten we er maar het beste van te maken. We waren allemaal eigenlijk constant thuis, waardoor we allemaal heel erg close waren in de laatste periode van zijn leven. Dat vind ik achteraf een fijne bijkomstigheid door corona: ik had de mogelijkheid om 24/7 thuis te zijn en de laatste, kostbare momenten mee te maken. Maar ook de grapjes die hij nog wist te maken. We noemden hem thuis altijd JHDL: een afkorting van de eerste letters van zijn voor- en achternaam, gecombineerd met ‘de lolbroek’. Een van deze momenten: op een bepaald moment lag ik in bad, en mijn oom wilde niet uit bed komen. Ineens ging de badkamerdeur open, mijn oom kwam naar de wc. Ik dacht dat hij mij niet had gezien, dus ik liet hem zijn gang gaan. Vervolgens liep hij weer terug naar de slaapkamer. Ik app mijn tante om te vertellen dat er zojuist gebeurd is, dat hij toch uit bed was gekomen. Die middag zitten we aan tafel en ineens zegt mijn oom vanuit het niets: “ik heb Loes vanmorgen trouwens gezien in bad.” Blijkbaar had hij me tóch gezien, waarop mijn tante en ik in de lach schoten. “Tot het laatste moment was hij JHDL”, zeggen we nog wel eens thuis. Vandaar ook mijn tattoo-keuze.
Palliatieve sedatie
De dagen gingen met redelijk wat bezoek voorbij. Familie en vrienden die mijn oom nog één keer wilden zien en afscheid wilden nemen. Ondertussen ging het met mijn oom snel slechter. Hij sliep bijna de hele dag en had meer pijn. Zaterdagavond hebben we nog een spelletjesavond gehad, waar mijn oom even bij heeft gezeten. Spellen lukte niet meer, maar hij wilde er per se bij zijn. Dat was een heel dierbaar moment. Op zondag kwam de huisarts langs en er werd besloten dat het goed was zo. Mijn oom was op, en het voelde egoïstisch om hem nog langer met medicatie bij ons te houden. De ochtend erna kwam de huisarts terug, mijn oom werd in slaap gebracht, palliatieve sedatie. Palliatieve sedatie is het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van een patiënt in de laatste levensfase. Doel hiervan is het lijden te verlichten. Voor meer informatie over palliatieve sedatie kun je hier klikken.
Het grote verlies – 2 april 2020, 11:11
De eerste dag waren we allemaal erg gefocust op mijn oom. Bij elk geluid of beweging waren we alert. Constant keken we of hij nog ademde. Dit werd in de 2 dagen die daarop volgde steeds minder. We waren ons er uiteraard nog wel van bewust van dat hij er was, alleen waren we er ook een soort van aan gewend. En toch, elke avond voordat ik ging slapen nam ik afscheid. Donderdagochtend, een week nadat mijn tante gebeld werd door het ziekenhuis, werden we wakker van voetstappen op de trap. Het is zo ver, ik voelde het aan alles. Van tevoren had mijn tante gevraagd wie er op het moment dat het zou gebeuren bij wilde zijn. Ik koos ervoor dat niet te willen. Andere mensen binnen ons gezin wilden dat wel. Boven zaten mijn vriend en ik te wachten. En toen we vervolgens weer voetstappen hoorden, wisten we dat mijn oom was overleden. Op 2 april 2020, om, hoe typisch, 11:11.
Een huis vol bloemen
Binnen de kortste keren veranderde onze woonkamer en keuken in een bloemenzee. Ons huis was net een bloemenwinkel, zoveel boeketten werden er bezorgd. De bloemisten stonden meerdere keren per dag aan de deur. Dit gaf een heel warm gevoel. Mijn oom kreeg een hele mooie, bijzondere uitvaart. Binnen de regels die er op dat moment waren hebben we er een heel waardig afscheid van gemaakt. En toen kwam het gat, de klap. Ineens was alles voorbij en ging het leven ‘verder’. De bubbel waarin we zo’n 2,5 week zaten met z’n allen knapte.
Chaos in mijn hoofd
Na een korte periode van thuis zitten pakte ik na 1,5 week mijn werk weer op. Eerst online, en na de meivakantie gelukkig weer op school. Mijn afstudeerscriptie was naar de achtergrond geschoven, en om heel eerlijk te zijn stond mijn hoofd daar op dat moment ook niet naar. Toen er binnen 1,5 maand nog een aantal privé-dingen gebeurde, knapte ik. Ik kon niet meer. In mijn hoofd was het een complete chaos. Ik had het gevoel alsof alle laatjes open stonden, de documenten eruit waren gewaaid en op een berg in het midden lagen. En het lukte me niet om deze documenten op de juiste plek op te ruimen. Ik werd doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Hiermee heb ik 3 afspraken gehad toen ze concludeerde dat zij me niet kon helpen. Ik werd doorverwezen naar een psychotherapeut. Ondertussen werkte ik door en probeerde ik zoveel mogelijk ballen hoog te houden na het verlies van mijn oom.
Opnieuw paniekaanvallen na het verlies van mijn oom
Totdat mijn lichaam er wel even zelf voor zorgde dat ik rust nam. Ik verstapte me op de laatste traptrede en scheurde mijn enkelbanden. Ineens moest ik wel rust nemen. Ik kon niet meer werken. Ik lag de hele dag op de bank, Animal Crossing te spelen en afhankelijk te zijn van anderen. Hierdoor kreeg ik veel tijd om te piekeren en na te denken. Mijn angsten kwamen terug en ik kreeg opnieuw last van paniekaanvallen. Mijn alarmbellen gingen af, maar gelukkig kon ik beginnen bij mijn nieuwe psychotherapeut. Helaas had ik niet direct een klik met haar, en na 3 maanden proberen en hopen dat die klik er wel kwam, besloot ik dat we gewoon echt geen match waren. Ik moest verder zoeken.
In het zesde, en tevens laatste, deel vertel ik over mijn huidige therapie. Ook deel ik daar welke inzichten ze mij hebben gebracht en hoe het op dit moment met mij gaat.
