In deel 1 heb ik beschreven hoe de diagnose ‘angststoornis’ tot stand kwam. In deel 2 heb ik jullie meegenomen in mijn behandeling en het abrupte einde ervan. Mocht je deze delen gemist hebben kun je klikken voor deel 1 en deel 2. In dit verhaal deel ik over de vervolgbehandeling en hoe ik mijn leven weer oppakte.
Op naar mijn psycholoog
Met zwetende handen en trillende benen stapten mijn ex-vriend en ik het kamertje van mijn psycholoog in. Ik had haar nog niks verteld, ook niet via de mail. Achteraf snap ik niet helemaal waarom niet, maar goed. We gingen zitten, en met een brok in mijn keel gooide ik het er in één keer uit. Mam is overleden. In de zomervakantie, op 21 augustus 2014. Mijn psycholoog schrok, en met ondersteuning van mijn ex deelde ik het verhaal. Wat er was gebeurd, hoe ik me erbij voelde, waar ik nu woonde. De rollercoaster van de weken daarvoor kwam eruit. Uiteraard kwamen daar de nodige emoties bij kijken, maar het feit dat er iemand naar mijn verhaal luisterde die mijn moeder niet had gekend was ontzettend fijn.
We gingen verder met een vervolgbehandeling – de behandeling kreeg een ander doel
Samen besloten we dat er een vervolgbehandeling moest komen. Ik had weliswaar zo goed als helemaal geen last meer van mijn paniek, maar toch leek het ons allemaal het beste als ik toch in behandeling zou blijven, een vervolgbehandeling. Het doel van mijn sessies veranderde alleen. Waar ik voorheen ging om van mijn angsten af te komen, kreeg ik nu hulp in het proberen een plekje te geven van het overlijden van mijn moeder. Ik was in een keer wees geworden, en laat daar nou net amper wat over te vinden zijn online. Om te voorkomen dat ik niet in het donker gat zou vallen waarvan ik dacht in te komen als er iets met mijn moeder zou gebeuren, kreeg ik begeleiding in mijn rouwproces. Het stuk angststoornis kwam eigenlijk totaal niet meer aan de orde. Hoe raar het ook klinkt: mijn paniekaanvallen waren weg, mijn angsten waren weg. Want dat waar mijn paniek en angst door kwam, kon niet meer gebeuren.
Tijdens mijn vervolgbehandeling wilde ik ook mijn leven weer oppakken
In dit traject ben ik begonnen aan het maken van een herinneringsboek. Hierin heb ik foto’s geplakt van mijn moeder en later ook van mijn moeder en mij samen. Ik heb het levensverhaal van mijn moeder tastbaar gemaakt, door haar leven te beschrijven. Ondanks dat mijn moeder overleden was, pakte ik mijn leven op. Zo’n 4 maanden na haar overlijden haalde ik mijn rijbewijs (ik werkte parttime en ging niet naar school dus had tijd genoeg), kocht mijn eigen autootje en schreef me opnieuw in bij mijn studie. Ik was er voor de volle 100% van overtuigd dat het mij nu wel zou lukken om mijn diploma te halen. Wel had ik nog steeds om de week therapie, maar dat zou goed te combineren zijn.
Een nieuw, liefdevol thuis
Ondertussen hadden we bij mijn oom en tante thuis ook onze weg gevonden. Het huis was verbouwd om extra slaapkamers te maken en mijn neefje en nichtje pasten zich goed aan. We hebben samen geïnvesteerd in een fijne plek, een thuis. Dat is ons ook zeker gelukt. Het was lang niet altijd makkelijk en er waren ook wel eens wat irritaties, maar die heeft volgens mij elk huishouden. Ik ben er dan ook nog elke dag dankbaar voor dat ik op zo’n warme, liefdevolle plek terecht ben gekomen. Het voelt daar dan ook nog steeds als thuis.
Bijna juf?
Enfin. Vol goede moed begon ik in september 2015 wederom aan de pabo. Ik stopte met werken, omdat ik mij volledig wilde focussen op mijn studie én therapie. Dit kon, omdat ik een wezenuitkering kreeg. Dit is een uitkering die je, toentertijd, maandelijks krijgt als allebei je ouders overleden zijn en je volledig onderwijs volgt. Die goede moed wierp zijn vruchten af. Daarnaast had ik een hele fijne plek bij mijn oom en tante. Het voelde, en nog steeds, daar echt als een thuis. Ik haalde mijn propedeuse, kreeg goede beoordelingen op mijn stages, had ontzettend veel plezier in het zijn van een juf en kwam erachter dat ik kinderen in het S(B)O stiekem nog net iets leuker vind. Wat kan er nu nog misgaan, zou je denken? Wat zou mij nu nog in de weg kunnen staan om mijn laatste jaar in te gaan en mijn diploma te behalen?
In deel 4 vertel ik wat er gebeurde waardoor mijn angststoornis weer terugkwam en waarom ik ondertussen nog steeds niet afgestudeerd ben. Ook deel ik over mijn nieuwe behandelingstraject, waar ik nog steeds mee bezig ben en hoe daar puzzelstukjes uit het verleden eindelijk op zijn plaats vielen.
