Doorbreek de stilte #1: Het verhaal van Finn

Zoals veel van jullie konden lezen in één van de eerste blogs, zijn wij afgelopen Februari ons neefje verloren. Mijn zus verloor haar kleine ventje, een klein hummeltje dat zo ontzettend welkom was maar het helaas niet gehaald heeft. Ik kwam er in die tijd achter dat er een soort taboe heerst over praten over je verloren kindje, vooral als je ‘al een kind hebt’ of nog een wens voor een volgende hebt.

Ik wil vlinder-mama’s graag een plek geven om wél te schrijven, praten en delen over hun kleine hummeltjes, ik wil ze helpen de stilte te doorbreken.
Vandaag geef ik het eerste woord aan mijn zus (@liefmoeder op Instagram)
Zij deelt haar verhaal in delen op Instagram en vandaag mag ik met jullie de eerste 4 delen van Finn zijn verhaal op onze site delen..

SAMENGESTELD GEZIN, SAMENGESTELDE LIEFDE

2017 was een veelbewogen jaar. Een scheiding, co-ouderschap, een nieuwe relatie en het ontstaan van een samengesteld gezin. Dit laatste maakte ons “van de ene op de andere dag” bonusouder. In mijn geval een bonusmoeder, stiefmoeder, liefmoeder. Een rol waar ik nog nooit over nagedacht had, maar een titel die ik gewoon kreeg. Hoe dit nieuw gevormde gezin zou gaan draaien was toen nog uiterst spannend. Nu bijna 2 jaar later kan ik zeggen dat de weg die we hebben bewandeld hobbelig was maar wat ben ik dankbaar voor daar waar we nu staan! We zijn écht een gezin geworden, ja samengesteld, maar (ik denk) niet minder hecht, warm en liefdevol.

18 juli 2018

Ik voel me een beetje raar. Ik kan er niet echt een vinger op leggen maar ik ben moe, misselijk en “voel me anders”. In de auto op weg naar de supermarkt grappen we nog wat over een mogelijke zwangerschap. Zwanger?! Wel nee! Dat lijkt me stug. Ik ben in mijn eerdere twee zwangerschappen ook niet spontaan zwanger geraakt hiervoor had ik destijds 3 keer een hormonenkuur nodig. Een afspraak bij de gynaecoloog hadden we hier in augustus al voor staan want we wilde samen ook erg graag een kindje. Een kindje van ons die ons samengestelde samen gezin voor de volle 100% zou verbinden…

Op de terugweg voor de zekerheid toch maar een goedkope kruitvat test meegenomen die ik bij thuiskomst gelijk gedaan heb. We hadden er beide 0.0 verwachtingen van dus ik deed de test ook gewoon direct op het toilet. Binnen enkele seconden verschenen er niet 1 maar 2 prachtige roze streepjes. WAT?!? Ik sloeg bijna stijl achterover en kwam met een grote glimlach van het toilet. “Mic, dit geloof je niet! KIJK”. Samen kwamen we in een slappe lach terecht omdat we gewoon niet wisten hoe we moesten reageren. Hoe dan?! Daarna kwamen er weken van extreme misselijkheid en vermoeidheid. Ja ik was écht zwanger. Zulke klachten had ik bij de 2 jongens eigenlijk nooit gehad dus dacht ik dat je een meisje zou zijn.

Met 7 weken hadden we de eerste echo, en oh, wat was je al mooi. Je hartje klopte stevig en je deed het keurig. Wat waren we blij. Een paar weken later hebben we het je broers en zus verteld die alle 3 stonden te stuiteren! Maar natuurlijk moesten ze nog heel erg lang wachten. Elke week vroegen ze ons hoe groot je was. Dat zijn ze eigenlijk de hele zwangerschap blijven doen. Mijn buik werd flink geknuffeld, want tja, alles wat liefde krijgt groeit! Ze konden (net als wij) niet wachten om écht met je te knuffelen. Zo klein als je nog was, je was al zo gewenst…

GEEN VUILTJE AAN DE LUCHT?

Buiten de bekkenklachten had ik weinig te klagen. Jij groeide goed, deed het keurig en kwam door alle “keuringen” heen. We besloten een NIPT test te doen omdat we beide in de gehandicaptenzorg werken. We wilde voorbereid zijn als er in die zin iets mis zou zijn met je. Een week of 2 later kregen we de uitslag dat je (zover ze konden zien) een gezond kindje was! Ook de 20 weken echo bevestigde dit. En; Je was geen meisje, je was een jongen!
Je was in de buik heel bewegelijk en we genoten van je trapjes, de hik en alle bewegingen.

Rond 30 weken heb ik mijn suikerwaarden laten checken omdat er suikerziekte in de familie zit. De uitkomst was dat mijn waarden verhoogd waren en daarom ging direct het zwangerschapssuiker- protocol in. Ook bleek mijn ijzergehalte aan de lage kant dus wekelijks suikercurve prikken en kregen we groei echo’s. En ach de ijzerwaarden zouden we voor de bevalling nog wel een keer laten checken.  De eerste groei echo was goed, ja je liep wel wat voor maar niet zorgwekkend. Met 32 weken was de echo wel wat zorgwekkender, je buikomvang liep 3 weken voor maar niemand die zich écht zorgen maakte. Gezien je grootte zou je bijtijds gehaald worden. Daar keken we al naar uit, het zou nu niet meer zo lang duren…

VOLG JE HART, WANT DAT KLOPT… 

Op de koelkast hebben we met je broers en zus een aftelkalender geplakt. We konden nu immers wel beginnen met aftellen. De kinderen vonden het fantastisch om een kruisje te mogen zetten en wisten in welke vakjes je geboren zou kunnen worden. We bleven gewoon onder controle bij de gynaecoloog. Met 33 weken voelde ik je steeds minder en begon ik me toch wel zorgen te maken. Ik kreeg een CTG en wederom een echo. De CTG was keurig en kreeg een 10 van de verloskundige. Wat wel gek was dat je in stuit bleek te liggen.
Dat voelde raar en gek want je had eigenlijk de hele zwangerschap goed gelegen met je hoofdje naar beneden. Waarom lag je opeens in stuit? We lieten ons enigszins geruststellen omdat de CTG goed was maar we bleven er beide een onderbuik- gevoel aan over houden. Er klopte iets niet.

VOLG ALTIJD JE GEVOEL
WANNEER JE TUSSEN TWIJFELS ZWEEFT
WANT MET JE HART ZIE JE DINGEN
WAAR JE VERSTAND GEEN OOG VOOR HEEFT

Met 34 en 4 dagen zat er ineens heel erg veel bloed in mijn urine. Ik heb gelijk de huisarts gebeld en de assistente die mijn urine bij het inleveren zag wilde het gelijk nakijken. Ik kreeg antibiotica mee naar huis en de boodschap dat de urine op de kweek gezet werd. Gezien de antibiotica gingen we er stilzwijgend vanuit dat ik dus een blaasontsteking zou hebben. Die dag had ik veel harde buiken en voelde ik je weinig. Dit voelde toch niet helemaal fijn. Maar ja moest ik me zorgen maken? Ik had je vorige week ook weinig gevoeld en toen was er ook niets aan de hand. En ja met al die harde buiken was dat ook niet zo gek dacht ik. Dat hoort nu eenmaal bij een blaasontsteking. Toch?! Mijn verstand en mijn gevoel lagen duidelijk niet op 1 lijn. Achteraf heb ik me zo schuldig gevoeld dat ik toen niet gewoon mijn gevoel gevolgd heb….