Doorbreek de stilte #2: Het verhaal van Finn

Zoals veel van jullie konden lezen in één van de eerste blogs, heeft Shirl afgelopen Februari haar neefje verloren. Haar zus verloor haar kleine ventje, een klein hummeltje dat zo ontzettend welkom was maar het helaas niet gehaald heeft.

We kwamen er in die tijd achter dat er een soort taboe heerst over praten over je verloren kindje, vooral als je ‘al een kind hebt’ of nog een wens voor een volgende hebt.

We willen vlinder-mama’s graag een plek geven om wél te schrijven, praten en delen over hun kleine hummeltjes, we willen ze helpen de stilte te doorbreken.
Vandaag geven we het woord aan Shirl haar zus (@liefmoeder op Instagram)
Zij deelt haar verhaal in delen op Instagram en vandaag mogen we het tweede deel van Finn zijn verhaal op onze site delen.. Het eerste deel vind je hier: https://www.maarjezieternietsvan.nl/taboes/doorbreek-de-stilte-1-het-verhaal-van-finn/

EN TOEN GING ALLES HEEL VEEL SNELLER

De dag erna voelde ik je nog steeds weinig en het “er klopt iets niet” – gevoel bleef knagen. Aan het eind van de dag appte ik met mijn vriendin (die ook verpleegkundige is op de kraamafdeling) met mijn zorgen en met de vraag of ik nu moest bellen. Ik dacht “ze zullen wel denken, heb je haar ook weer!”. Ik had twee dagen later een echo, kon ik niet gewoon beter afwachten?
Uiteindelijk heeft Marije me overgehaald en heb ik toch maar naar het ziekenhuis gebeld. Ik mocht direct langskomen.

Aan de CTG bleek direct dat jouw hartslag laag was. Ze konden jouw hartslag slecht vinden omdat het bijna gelijk was aan die van mij. Papa was ondertussen onderweg terug vanuit Nijmegen (die was bij een vriend op bezoek). Hij had er geen goed gevoel bij en kwam met hoge snelheid terug rijden.
Toen hij binnen kwam bleek dat gevoel al snel juist te zijn want op dat moment ging jouw hartslag omlaag. Heel abrupt ging jouw hartje van 100 naar 90… 80, 70, 60… Ik dacht heel even dat ik je op dat moment kwijt zou raken maar je hartslag schoot gelukkig weer naar 120.

De gynaecoloog kwam binnen en zag het gelijk: het gaat niet goed met de baby. Spoedkeizersnee! Daarna ging alles in een waas aan mij voorbij… voor ik het wist kreeg ik een ruggenprik en enkele minuten later ben je geboren. Onze mooie lieve Finn Olivier.
2990 gram en bijna 46 prachtige centimeters lang. Groot genoeg voor het leven. Ik kon je niet zien want ze moesten jou meteen behandelen.
Je bent stil geboren, je leefde wel maar je huilde niet. Voor ik het wist hoorde ik ze je reanimeren. 1, 2, 3…. dat geluid zal ik nooit vergeten. Echt helemaal nooit, al zal ik het willen dan nog staat het in mijn geheugen gegrift.

18 MINUTEN

Je lichaampje was al zo zwak. Papa stond tussen jou en mij in en probeerde zijn aandacht te verdelen. Ik zag de paniek in zijn ogen waardoor ik wist dat het niet goed was. Het reanimeren ging eindeloos door en ik hoorde de kinderarts stressen. Ik zag je nog steeds niet maar zag wel allemaal mensen die aan het vechten waren voor jouw leven.
Ik zag de artsen die met mij bezig waren zorgelijk richting jou kijken. Aan hun blik zag ik dat ook zij wisten dat het niet meer goed zou komen. Maar ze wilden jou zo graag een kans geven dus gaven ze nog niet op.
Je kreeg geen lucht, je zat helemaal vol met vocht. Ze kregen de tube (beademingsbuis) daarom ook niet zo makkelijk naar binnen. Dit heeft uiteindelijk 18 minuten geduurd. 18 minuten heb je geen zuurstof gehad. Ik denk vaak over hoe vreselijk die 18 minuten voor jou moeten zijn geweest.

Toen mijn buik gehecht was hebben ze mij en papa weg gebracht. Jij bleef achter in de operatiekamer. De strijdvaardige artsen vochten door en jij, sterke kleine man, ook jij bleef vechten want inmiddels had je alweer een iets hogere hartslag.
We probeerden hoop te houden maar we wisten toen beide, dit is niet goed. Compleet verdoofd hebben we afgewacht tot we naar jou toe mochten. Een minuut of 20 later kwamen ze ons ophalen; We gaan naar Finn toe zei de verpleegkundige. Ik durfde niet te vragen hoe het met je ging, ik was zo bang.
Daar lag je dan, ons kleine mooie ventje. Je ademde via de beademing en je zuurstof was inmiddels goed. Je deed zo hard je best om te leven… Je was zó sterk… Je wilde leven!

DAG KLEINE STER

De kinderarts verbrak de ijzige stilte en zei “we kunnen niets meer voor Finn doen, 
Finn heeft te lang geen zuurstof gehad en de kans op neurologische schade is gelijk aan 100%”. Het is dat ik al op bed lag, want ik voelde letterlijk de grond onder mijn voeten wegzakken. 
Hoe kan dit nou?! Je was toch gezond?! Alle echo’s en onderzoeken hadden dat uitgewezen! 
Verdwaasd riep ik naar de kinderarts “ik wil niet dat Finn een kasplantje wordt” waarop de kinderarts zei “als het al een kasplantje mag worden”. Daarop volgde de moeilijkste en meest pijnlijke beslissing die we ooit hebben moeten nemen.

Je was zo perfect, mooi en klein. 35 weken was je bij me, heb ik je in mijn buik zien groeien, je gevoeld en waren we altijd samen. Lieve Finn, ik deed echt mijn best voor je. Je was een deel van mij en al echt een deel van ons gezin. We keken allemaal zo naar je uit…. en nu moesten we je loslaten.
Op het moment dat we deze beslissing maakte schoot jouw hartslag omhoog. 
Je wilde laten zien hoe sterk je was. Je wilde leven. 
Je had je zo sterk gehouden in dat ruime uur dat de artsen aan jou hebben lopen trekken. De wetenschap dat een kasplantje het hoogst haalbare toekomstbeeld voor jou zou zijn, nee.. zo’n leven konden we jou toch niet aan doen?

Ze hebben je losgekoppeld en wilde je bij mij neerleggen maar dat wilde ik niet. Ik vond dat papa het recht had om het laatste stukje te doen. Ik heb je 8 maanden gedragen, in mij is jouw leven begonnen en bij papa moest het eindigen. Bij papa in de armen deed je nog even je oogjes open alsof je wilde zeggen, het is goed zo, laat me maar gaan. Daarna blies je je laatste adem uit. Verdrietig, lamgeslagen en leeg zijn we terug gebracht naar onze kamer. Jij bent daarna bij ons gebracht en we hebben geknuffeld en geroepen hoe mooi je was en vreselijk gehuild. Waarom?!? Je was al helemaal af en alles stond al voor je klaar! Hoe moesten we dit vertellen aan je trotse grote broers en zus? De aftelkalender op de koelkast was immers bijna vol. Het verdriet en de leegte die jij in ons achterliet is onbeschrijfelijk.

SCHITTER MAAR KLEINE STER

Je lag niet thuis opgebaard, dat kon ik emotioneel niet aan. Jouw levenloze lichaampje vond ik heel zwaar om te zien en te verzorgen. Je was prachtig hoor! Maar het brak mijn hart telkens weer in 10.000 kleine stukjes. Papa heeft je van begin tot het eind verzorgt en liet jou bijna geen moment alleen. Je hebt echt een buitengewoon lieve vader die alles, echt alles voor je heeft gedaan wat hij maar kon. Je kreeg een kamertje bij Steenbrugge waar we 24 uur per dag in konden. Zo konden we altijd bij je zijn en met je knuffelen.

Het afscheid daarna was klein, intens en mooi. Precies zoals jij bent. Eline heeft hier prachtige foto’s van weten te maken zodat we alle herinneringen aan jou kunnen blijven vasthouden. Ik heb je tijdens het afscheid nog een boekje voor gelezen net zoals we dit altijd bij je grote broers en zus doen voor het slapen gaan. “Raad eens hoeveel ik van je hou”…. Je ligt hemelsbreed 400 meter vanaf ons huis begraven tussen school en de kinderopvang in. Je bent dus in alle opzichten altijd dichtbij ons en bij je broers en zus. Ook al is dat veelste ver.

ALLEEN MAAR LIEFDE

De weken kruipen nu voorbij. We missen je enorm en het verlies valt ons zwaar. We vinden gelukkig veel kracht en liefde bij elkaar, je broers en zus en bij alle liefdevolle mensen om ons heen. 
Ook de crowdfunding die opgezet is voor jouw steentje heeft ons veel kracht en warmte gegeven. Hierdoor hebben we een prachtige steen voor je kunnen laten ontwerpen die in juli geleverd zal worden. Een steen die gedragen is door je hele omgeving en alle mensen die ons dierbaar zijn. Hoe bijzonder is dat?!! We komen bijna dagelijks bij jouw grafje waar altijd een kaarsje voor je brand. We zullen er voor zorgen dat jouw lichtje zo lang als wij leven zal blijven branden. Zowel op het grafje als in ons hart.

De leegte die je achter liet is niet te beschrijven. Een overweldigend gevoel, in de negatieve zin.
We proberen samen het mooiste uit jouw bestaan te halen. Jij bent meer waard dan een donkere zwarte bladzijde te zijn in ons leven. Jij bent voor ons nu de mooiste ster in de hemel, het lichtje in de duisternis die eeuwig zal stralen. Want duisternis kan geen duisternis verdrijven, enkel het licht is daar toe in staat. ⭐

Wij willen Daphne en Michael heel veel knuffels geven, want wat is dit dapper om te delen! Ik weet dat jullie op dit moment op vakantie zijn en hoop oprecht dat jullie dat weer een beetje rust kan geven. Ik ben trots op jullie, ongelooflijk trots!.

Wil jij het verhaal van jouw lieverd ook delen? Dat mag met alle liefde! Stuur je ons dan een berichtje op insta of een mailtje naar shirley@maarjezieternietsvan.nl?

Liefs, Suus en Shirl