Lieve Finn.. (alweer een brief van je tante)

Lieve Finn,

Alweer een brief van je tante, zou het dan een gewoonte worden? Ik weet het niet, misschien wel.
Afgelopen week stond ik bij je monument, je hebt nu echt een grafje, een met jouw naam er op. Een monument met jouw datum en jouw sterren. Terwijl ik er naar keek kon ik zien en voelen met hoeveel liefde je ouders dit uitgezocht hebben.
In de afgelopen maanden ben ik vaker in Deventer geweest dan in de afgelopen twee jaren bij elkaar en hoe ontzettend verdrietig jouw verlies ook is, toch wil ik jou bedanken.

Je mama en ik waren elkaar een tijdje een beetje uit het zicht verloren, jouw mama maakte veel mee en tegelijkertijd overviel mijn lichaam en geest mij met een heleboel ellende.
Je moet weten; jouw lieve mama is vroeger ook vaak en veel een moederfiguur voor mij geweest. Niet omdat ik geen moeder heb, maar omdat de omstandigheden niet altijd optimaal waren. Daardoor was en is het voor mij erg lastig om te zien, horen en ervaren dat zij nu óók haar eigen leven heeft.

Tot het moment dat jij in ons leven kwam lief neefje. Het moment dat ik te horen kreeg dat het wel eens niet zo goed kon gaan aflopen met jou bevroor mijn leven even. Ik voelde me schuldig, heb ik dan niet genoeg naar jou verlangt als tante? Is dit mijn schuld? Waarom jij?
Natuurlijk weet ik dat niemand jouw begin of jouw einde in handen had, maar het schuldgevoel zou vast nog even blijven.

Goed, waar wil ik je dan voor bedanken?
Lieve Finn, jij hebt mij en iedereen om je ouders heen laten zien, voelen en ervaren wat (familie)liefde is én dat ik dankbaarder dan ooit mag zijn dat ik jouw mama en je trotse oom nog in mijn leven heb.
Door jou ben ik meer dan ooit gaan inzien dat de band tussen mijn grote zus, kleine broertje en mij het vechten waard is.
Door jou is er een knopje in mijn hoofd omgegaan en heb ik (inmiddels) minder antidepressivum nodig. Jij bent liefde en ik zal als trotse tante alles doen om die liefde door te geven aan iedereen die ik lief heb.

Lieve Finn, jij bent mijn held.

Liefs, je tante