Ik wist het heel zeker: de relatie tussen mijn zus en mij zou nooit meer worden zoals het was. We hebben elkaar al minstens een jaar niet meer écht gesproken en ik werd niet uitgenodigd voor haar babyshower. Ik ben inmiddels wel bekend met het vervreemden van familieleden dus voor mij waren de signalen herkenbaar. Door DNA verbonden maar geestelijk? Nee, dat was er niet (meer). Tot die ene dag…
Naar gevoel
Het was 13 februari. Mijn moeder stuurde mij een bericht over de zwangerschap van mijn zus en ik voelde het gelijk: dit komt niet meer goed. Ineens ontstond er vanuit elke porie een naar, angstig gevoel en ik besloot Whatsapp een avondje te verwijderen met de hoop dat dit gevoel over zou gaan.
Na een vervelende nacht waarbij niets ging zoals het moet en weinig slaap besloot ik Whatsapp weer te installeren, verwijderen hielp deze keer niet, er was iets. Terwijl Whatsapp zichzelf weer aan het installeren was keek ik via de babyfoon naar Suuz, die lag zich vrolijk te vermaken met Elmo. Ik wist niet eens dat we die knuffel nog hadden, maar oké, het zag er wel schattig uit.
Ik keek of Whatsapp het al deed en zag nieuwe berichten. Van mijn vader. Dat kan twee dingen betekenen: 1. Hij heeft een vraag, 2. Er is iets ergs gebeurd. Ik opende het gesprek en daar stond het. Mijn kersverse neefje was geboren en een uur later is hij overleden.
Paniek
Met paniek in mijn hoofd probeer ik mensen die dicht bij mij staan te informeren. Dood? Mijn neefje? Nee toch? Ik had zo in mijn hoofd dat ik ongemakkelijk langs zou komen tijdens het kraamschudden, dat we elkaar zouden zien en toch ook niet zouden zien. En nu? Nu was ik twee uur later onderweg naar Deventer met mijn ouders. Finn Olivier, zo mag hij heten, een eerste en laatste keer kusjes geven, aaien en een soort van knuffelen.
Overlevingsstand
Eenmaal in het ziekenhuis stond ik in overlevingsstand. Toen we de kamer van mijn lieve neefje, zus en zwager binnenkwamen kon ik niets anders dan in tranen uitbarsten en mijn zus (voor het eerst in jaren) knuffelen en na mijn zus ook mijn zwager. Hoeveel we ook vervreemd waren, voelde ik haar hartstikke goed aan. In de kamer hing een sfeer van pijn en toch ook trots. Mijn zwager en zus praatten over Finn vol liefde en trots, trots op dat ene uurtje dat hij mocht leven en trots op hem in het algemeen. Na een uurtje werd hij de kamer ingereden. Daar was hij: Finn! En wat is hij mooi. Wauw. Het is lang geleden dat ik een pasgeboren baby zo knap vond.
De dagen erna
De dagen gingen voorbij en zo ook foto’s van Finn en mijn neefjes en nichtje, foto’s vol liefde. Ik kon en kan alleen maar huilen als ik over Finn praat, is het niet van buiten dan wel van binnen. Ik hou me sterk maar ben het niet. Ik wil gillen, schreeuwen, stampen. Ik wil dat de wereld ophoudt met oneerlijk zijn. Maar de momenten dat de stem in mijn hoofd wil schreeuwen dat ik wil dat mijn leven ophoudt met bestaan is er een stop. “Ho, zo gaan we niet denken, we maken er het beste van met elkaar, voor Finn” zei een andere, nieuwe stem in mijn hoofd.
“Ik hou van je lieve Finn en ik beloof dat ik je mama weer terug ga vinden. We zitten in een oerwoud van liefde, trots en heel veel verdriet maar ik ga een weg terug vinden. Ik zorg ervoor dat deze afstand kleiner wordt en we ons eigen pad in het oerwoud maken. Dat ben jij waard!” zei ik in mijn hoofd terwijl ik naar hem (en zijn Elmo(!)) keek.
Begrafenis
Inmiddels is het maandagochtend, morgen gaan we jou begraven. Dit weekend was pijnlijk maar we gaan door, voor ons, voor jou, voor elkaar. Morgen nemen we afscheid van jou, maar niet van jouw leven. Jouw leven heeft betekenis, jouw leven heeft mensen weer bij elkaar gebracht al waren ze vervreemd. Jouw leven is, was en blijft altijd mooi en bijzonder en jouw leven is het leven waard.
Liefs, je tante ❤️
