Worden wat je wil: 20 jaar geleden was het al een issue op school: weten waar je over droomt voor als je later groot bent. Ik weet nog dat mijn meester het aan mij vroeg en dat ik vol trots zei: “Mama! Ik wil moeder worden, dat is mijn grootste wens!” En dat hij vervolgens antwoordde met: “Nee, iets wat je écht kunt worden, iets waarvoor je een diploma nodig hebt. Moeder worden is geen ambitie, dat kan iedereen” en daarna viel ik stil. Ik wou niets anders dan moeder worden, waarom mocht ik daar niet van dromen? Wat is er verkeerd aan iets anders wensen dan een diploma?
Worden wat je wil: verwachtingen vs keuze maken
Na de tweede moesten we op het VMBO kiezen welke kant we op wouden en ik hoefde daar geen seconde over na te denken. Ik koos de kant die het dichtst bij het begrip ‘moeder worden’ lag en koos voor zorg en welzijn. Als ik dan toch een diploma moest halen voor iets, dan maar voor het feit dat ik zorgzaam ben. Na 2 jaar haalde ik vol trots mijn diploma en stond ik voor een nieuw dilemma; wat ga ik nu doen? Welke opleiding kies ik nu? “Nu moet ik iets gaan kiezen wat ik de rest van mijn leven ga blijven doen zeggen ze” dacht ik en zo volgde er 10 jaar aan studies die ik niet kon volhouden, na een jaar volgde er bij elke studie een zwarte deken der depressie en vreselijk schreeuwde stemmen in mijn hoofd. Steeds weer raakte ik delen van mezelf kwijt en steeds weer was ik nóg meer teleurgesteld in mezelf dan wie dan ook.
Shirl belandde in een psychose
In juli 2018 was daar de druppel; ik belandde in een psychose, kon niet meer lopen en zakte continue weg in een dissociatie. Ik wou jaren lang niet luisteren naar mijn lichaam en hoofd en dit was het gevolg. 2 jaar lang moest ik thuis wat aan modderen samen met ambulante begeleiding want geen enkele instantie wist hoe zij mij konden helpen. Onbehandelbaar noemen ze je dan, ik was te ingewikkeld want mijn hoofd én lichaam hebben problemen en daar is geen kant en klare behandeling voor. Eind 2019 vroeg ik een PAAZ opname aan om daar weer stukjes van mezelf terug te vinden en af te kicken van al mijn medicatie en dat lukte. Na 6 weken mocht ik weer naar huis en toen ik eenmaal opnieuw gewend was aan het thuis zijn ging het al gauw in een rap tempo veel beter met mij en daarmee ons hele gezin.
Nu weet ik wie ik ben
We leven nu met één teen in 2022 en inmiddels durf ik te stellen dat ik mezelf heb gevonden. Ik weet wie ik ben, ik weet wat ik wil, ik weet welke diagnose mij tekent (ik ben nu nog niet klaar om hier openlijk over te schrijven, wellicht in de toekomst), waar ik op moet letten en ik weet wat ik aankan. Een opleiding en/of werken voor een werkgever gaan wij niet meer riskeren. We gaan niet weer ons hele gezinsleven op het spel zetten, we weten hoe snel de simpelste dingen bij mij een crisis opleveren en dat is het niet waard.
Worden wat je wil: mijn boodschap aan jou
Laatst was het thema van de Kinderboekenweek “worden wat je wil” en vroeg onze dochter aan mij wat ik nou eigenlijk ben. “Mama” antwoordde ik vol trots. “Maar wat ben je écht?” En weer was ik stil, net zoals 20 jaar geleden wist ik even niet meer wat ik moest zeggen. Hoe ging ik mijn dochter nou duidelijk maken dat niets of niemand (en zéker geen papiertje) je ooit kan vertellen wie of wat jij echt bent? En terwijl ik stil was brak onze oudste zoon de stilte met “mama is de liefste mama én is de baas van een site samen met heel veel stoere mensen die samen schrijven over alles wat je niet ziet, maar er wel is. Daar heb je geen diploma voor nodig, alleen heel veel moed” en ik liet een traan. Mijn wijze, grote (bijna) tiener legde woorden op tafel van een les die ik hen zó graag mee wil geven; je kunt alles wensen en worden wat je wil, laat niemand je ooit zeggen dat je iets niet kunt. Niet iedereen is weggelegd voor een diploma waar op staat wie jij bent en al heb je die wel; niet iedereen doet uiteindelijk iets met dat papiertje. Volg je hart, je dromen en je ambities maar blijf altijd bij jezelf.
Misschien voelde ik vroeger al aan dat ik een geboren moeder ben en dat ik het niet te ingewikkeld moest maken voor mezelf of misschien is het gewoon toeval dat ik door nare omstandigheden geen student of werknemer ben en dat ik geen vervolg diploma heb. Hoe dan ook ben ik geworden wat ik altijd wou; mama. En daar ben ik trots op.
