Ik was vrij jong, toen ik al een soort van ‘volwassen’ problemen had. Gebeurtenissen – en daardoor klachten – die ik als tiener niet begreep. Het overkwam me, ik moest overleven in een wereld die niet veilig voelde. Het zorgde er voor dat ik vastliep en niet meer naar school kon. Althans, niet meer op een reguliere manier. Steeds vaker kwam het voor dat ik opgenomen werd in een jeugdkliniek, omdat ik ontzettend struggelde met alles wat me overkwam en wat ik voelde diep vanbinnen.
Jarenlang heb ik gestruggeld en van alles geprobeerd. Véél later kwam ik er, dankzij een fijne hulpverlener, achter dat ik last had van PTSS.
Meer en meer kwam ik weer in de maatschappij staan. Ik ging op mezelf wonen, kreeg een relatie (met mijn huidige man) en we gingen samenwonen. Op dat punt lijkt alles toch dikke prima? Waarom voelde ik me toch zo eenzaam en alleen? Het bleek dat schaamte een grote rol had in mijn leven. Pas later durfde ik het om te zetten in kracht.
Achteraf weet ik heel goed waarom ik me zo eenzaam en alleen voelde. Ik schaamde me voor mezelf. Voor alles wat er in het verleden gebeurd was. Ik schaamde me voor “mijn weg” en dat deze enorm afweek van anderen. Ik had een hectisch leven. Ik schaamde me voor het feit dat ik vaak hulp nodig had en dat ik een strijd voerde.
Toneelspel
Ik leefde in verschillende werelden. Aan de ene kant had ik hulp, aan de andere kant deed ik alsof alles goed ging. Toen mijn man en ik gingen verhuizen naar een koopwoning en we in een heel fijn hofje kwamen te wonen en ik me voorstelde aan verschillende buren, stelde ik mezelf voor als ‘werkzoekende’ als ze vroegen wat voor werk ik deed.
Achteraf krankzinnig, want ik bleef wel een tijdje buiten de maatschappij staan en dus ‘werkzoekende’ en dus vroeg men ook geregeld hoe het was met mijn zoektocht naar werk. Sommige mensen kwamen zelfs met vacatures aanzetten. Vacatures die ik niet kon vervullen op dat moment, toen PTSS mijn hele functioneren en leven overnam.
Zoals je leest werd het toneelspelen een steeds ingewikkelder spel en wist ik niet meer hoe ik mezelf er uit moest praten.
Schaamte proberen om te zetten in kracht
Op het moment dat ik ‘veel plezier – appjes’ kreeg toen ik een weekend weg zou gaan met mijn man, besloot ik tegen sommige mensen om open te zijn. Ik werd namelijk opgenomen voor crisis in de psychiatrie en wist niet meer hoe ik mijn toneelspel moest bolwerken. Ik had er geen energie meer voor.
Stap voor stap pelde ik een ui. Stap voor stap maakte ik aan een select groepje kenbaar dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging en dat ik dringend traumabehandeling nodig had.
Het werd eigenlijk super goed ontvangen en daardoor voelde ik meer verbinding met mensen. Ik kreeg door dat de enige persoon die mij afkeurde, ik zelf was. Ik schaamde me voor mezelf. De andere mensen waardeerden mijn openheid, boden hulp, een luisterend oor. Ik kreeg bloemen, kaartjes, appjes en kaarsjes met steunbetuigingen en ‘lichtjes in de duisternis’.
Ik schaamde me voor het feit dat ik hulp nodig had en geen reguliere weg bewandeld had. Maar ik kon 2 dingen doen. Ik kon mezelf schamen voor dit feit en mezelf volledig afkeuren. Of ik kon laten zien hoe ik mezelf er weer uit aan het vechten was. Dat laatste was super kwetsbaar en er zijn ook mensen geweest die het te lastig vonden en waar ik geen contact meer mee heb. Máár er zijn ook juist enorm waardevolle mensen voor in de plek gekomen.
Openheid over mijn weg
Een jaar later kreeg ik (interne) traumabehandeling voor 3 maanden lang. Meteen heb ik besloten om óók daar open over te zijn. Ik voelde me eigenlijk ook wel een dikke heldin, iedere dag mijn trauma’s recht in de ogen te zien. Iedere dag een druk programma van 07:00 tot minstens 19:00. Iedere dag exposure. Iedere dag een dikke confrontatie met mezelf en trauma’s en de patronen waar ik in verzeild was geraakt. Ik maakte wel eens grapjes naar de mensen om me heen. Ik noemde de behandeling de “wellness” en dat ik er goed uit zou komen, maar ik was ook eerlijk. Ik had geen energie meer om alsof te doen, ik had geen energie meer om toneel te spelen.
Als ik in het weekend thuis was, had ik geen energie voor feestjes en partijen. Vaak ook niet om sociaal te doen. Het meest sociale wat ik deed was eten aan tafel met mijn man of samen op de bank liggen, omdat ik compleet gevloerd was van een week intensieve traumabehandeling.
Ik maakte wel steeds meer mensen deel van mijn behandeling daar. Ook na de behandeling gaf ik aan dat ik een goede behandeling had gehad, maar ik gaf ook aan hoe het er op dat moment voorstond. En dat was geen euforisch en energiek gevoel. Ik had nog EMDR te doen en ik kreeg nazorg. Er werd een vinger aan de pols gehouden om te kijken hoe ik, wat ik geleerd had, in mijn leven ging implementeren.
Schaamte omzetten was een mooi cadeau aan mezelf
Wat ik ook deed, ik bleef eerlijk naar mezelf. Ik schaamde me niet meer voor mezelf. Ik kwam met een eerlijk verhaal. Ik vertelde gewoon letterlijk hoe het was voor me en hoe het er voorstond na de behandeling.
Het was het beste cadeau wat ik mezelf kon geven. Zowel de behandeling, als het ‘niet meer doen alsof’. Met de schaamte keurde ik mezelf totaal af, als mens.
Een mens die nogal wat te verstouwen had gehad in haar (vroege) leven. Een mens die om hulp vroeg, omdat ze die hulp nodig had en dat waard was.
Is het niet juist krachtig? Om na zoveel traumatische gebeurtenissen en niet weten hoe te leven, toch op te staan? Om toch hulp te zoeken en stapje voor stapje de trauma’s in de ogen te kijken?
Na het lezen van het boek ‘nooit meer doen alsof’ van Aukje Nauta, besefte ik me pas wat ik gedaan had. Ik had mezelf volledig afgekeurd, door me voor mezelf te schamen. Ik overwon die schaamte.
Heb jij last van schaamte?
Schaam jij je ergens voor? En durf je daardoor niet te doen wat je wilt? Je durft bijvoorbeeld niet te gaan sporten, omdat je vind dat je geen conditie hebt of ergens een extra vetje zit. Je schaamt je voor het feit dat je iets (nog) niet kan en belemmerd jezelf ergens in?
Ik raad je dan het boek ‘nooit meer doen alsof’ aan. Aukje komt niet alleen met voorbeelden en metaforen. Maar ze is hoogleraar en heeft wetenschappelijk onderzoek gedaan. Ze laat de schoonheid van schaamte zien en hoe je dat juist in kunt zetten naar iets wat je het liefste wilt. Met dit boek kun je in 3 stappen ‘nooit meer doen alsof’. Maak van je schaamte je kracht!
Kans maken op het winnen van het boek ‘nooit meer doen alsof’?
Wil je kans maken om dit boek te winnen? Check dan vooral even onze instagram. Daar kun je t/m 18 mei meedoen aan de winactie.
