Door complicaties een spoedoperatie

In mijn tweede blog over mijn zoektocht naar de diagnose vertelde ik al dat mijn herstelperiode na de operatie iets anders verliep dan verwacht. De verpleging vond het al heel wat dat ik na zo’n grote operatie dezelfde dag nog naar huis ging. Achteraf gezien had ik beter nog iets langer in het ziekenhuis kunnen blijven, maar ik wilde graag thuis herstellen, het mocht en we verwachtten geen complicaties en al helemaal geen spoedoperatie. Dus zo ging ik aan het eind van de middag weer naar huis.

Erg moe en veel pijn na de operatie

Eenmaal thuis was ik blij dat ik weer in bed lag. Ik kon nog geen drukte om me heen hebben, had veel pijn en was behoorlijk moe. Ik zocht er niet te veel achter, want het zou er vast bij horen. Ik had immers een behoorlijke operatie achter de rug en flink wat narcose gehad. Nadat ik wat gegeten had, ben ik maar gaan slapen, zo goed en zo kwaad als dat ging. Mijn hele buik voelde beurs, dus echt lekker liggen werd hem niet.

Een dag later; nog steeds flinke pijn en vermoeidheid

De volgende morgen moest vriendlief naar het werk en daarna de kinderen ophalen in Limburg. Een beste rit, dus hij zou de hele dag van huis zijn. Gelukkig kwam mam gezellig op mij passen en mij verzorgen. En als ik rustig op de bank bleef hangen en niet te veel bewoog, ging het met een goede dosis pijnstillers wel redelijk. Maar naar de wc lopen of zelf drinken pakken lukte amper. Mijn rechterbeen kon ik niet zelf optillen, maar moest ik helpen met mijn handen. Ook was ik nog veel moe, maar dat was niet zo gek.

Zaterdagochtend; het herstel lijkt te zijn begonnen

Zaterdagochtend voelde ik me wat beter. De spanning was van mijn buik af en lopen ging ook weer een stuk beter. Wel nog steeds met mate, maar het ging weer. Ik voelde me zelfs zo goed, dat ik dacht wel even zelf te kunnen gaan douchen. Dat was iets te voorbarig en zelfs zittend op het douchekrukje, terwijl vriendlief me waste was al te pijnlijk. Nog steeds dacht ik dat er niks aan de hand was en het er gewoon allemaal bij hoorde.

Koorts en onderzoeken; toch complicaties

Totdat ik ’s middags ineens koorts had. Dat is het moment dat je het ziekenhuis moet bellen, dus zo gezegd zo gedaan.  Ik mocht naar het ziekenhuis komen voor wat onderzoekjes. Er werd bloed geprikt, urine gecontroleerd en ze voelden aan mijn buik. Niks ernstigs dachten ze en met een doosje antibiotica stuurden ze me bijna naar huis om daar de bloed uitslagen af te wachten. Ik zeg bijna, want twee minuten later kwam ze al weer terug dat ik toch moest blijven, omdat de ontstekingswaarden toch veel te hoog waren.
Ik ging naar de acute opname afdeling en lag daar met een aantal andere mensen op de zaal. Het was er behoorlijk onrustig, dus ik vroeg snel of de gordijnen bij mij dicht mochten. Dit gaf iets meer rust, ondanks dat er geregeld een arts of verpleegster aan mijn bed stond. Er moest nog een buikecho gemaakt worden, maar hier was niks op te zien. En ook waren de artsen behoorlijk wispelturig wat betreft de antibiotica, maar ’s avonds om tien uur waren ze er eindelijk uit…Het werd een antibiotica-infuus.
De volgende ochtend voelde ik me nog niet beter en ook de ontstekingswaarden waren niet voldoende gezakt, dus mocht ik helaas niet naar huis. Eind van de ochtend werd er besloten dat er een CT-scan gemaakt moest worden van mijn buik. Gelukkig viel dit onderzoek mee en had ik er geen last van. De vloeistof die ze inspoten, geeft je een warm gevoel in je buik en dit was zelfs wel even verlichtend.

Complicaties met een spoedoperatie als gevolg

‘s Middags had ik niet echt veel eetlust, maar een appeltje en kopje thee ging er wel in. Ik wilde net aan mijn appel beginnen, toen de verpleegster een telefoontje kreeg dat ik tussen drie en vijf uur met spoed geopereerd moest worden. Ze hadden op de CT-scan vocht in mijn buik gezien. Dit moest schoongemaakt worden en er moest gekeken worden waar het vocht vandaan kwam.

Angstige momenten

Een spoedoperatie door complicaties, maar ik was er nog best rustig onder. Ze gingen me eindelijk van de pijn afhelpen. Een half uurtje later was dat wel anders. De artsen waren net aan mijn bed geweest en hadden verteld wat ze tegen konden komen (perforatie van de darmen of blaas of een infectie) en dat ik wakker kon worden met een stoma, katheter of openbuik operatie.
Ze liepen de kamer uit en ineens voelde ik pure paniek. Ik was zo ontzettend bang en was helemaal alleen. Vriendlief was inmiddels de kinderen naar Limburg terug aan het brengen en kon niet komen om me te steunen.
Gelukkig kon mam het redden om bij mij te komen en mij gerust te stellen voordat ik naar de OK moest. Gelukkig waren de verpleegsters, anesthesisten en artsen ook erg vriendelijk en wisten zij mij na de klapdeuren ook gerust te stellen.

Complicaties opgelost tijdens de spoedoperatie

Eenmaal wakker na de operatie bleek ik gelukkig alleen een drain te hebben voor het afvoeren van het vocht en als extra controle dat ze echt geen gaatje in de darmwand over het hoofd hadden gezien. Tijdens de operatie hadden ze een zak met vocht en pus gevonden onderin mijn buik, achter mijn baarmoeder. Een buikinfectie opgelopen tijdens de vorige operatie, maar gelukkig geen perforaties in mijn organen. Ook was de pijn een stuk minder en had ik niet meer het idee dat er iets in de weg zat in mijn buik.

Complicaties en een spoedoperatie; een zware psychische en lichamelijke last

Maandag op dinsdagnacht zat ik er helemaal doorheen. Sinds de operatie was ik niet meer uit bed geweest, want mijn lichaam moest veel rust hebben. Zelfs plassen moest ik op een po in bed doen. Gelukkig lagen m’n darmen nog stil van de operatie…
Ik kreeg  zo’n tien zakken met verschillende antibiotica op een dag, want ze wisten nog niet welke bacterie het was. Hier werd ik natuurlijk hartstikke beroerd van. Vooral doordat ik al niet echt eetlust had en mijn redelijk lege maag al die antibiotica, ondanks dat het via het infuus ging, niet echt prettig vond. En dan had ik ook nog ontzettend last van de drain. Lichamelijk en psychisch…bij elke kleine beweging deed de drain mijn namelijk zeer. En mijn hoofd kon er niet meer bij dat ik iets in mijn lijf had wat er niet hoorde.
Ik heb dus de hele nacht de zijkant van het bed vast gehouden om mezelf tegen te houden de drain er niet uit te trekken. ’s Ochtends hield ik het niet meer en heb ik mijn hart gelucht bij een verpleegster. In eerste instantie vond ik haar niet zo aardig, omdat ze niet zei dat ik inderdaad heel zielig was, maar mij eigenlijk een schop onder mijn kont gaf. Niks meer op de po in bed plassen, in beweging en na de wc lopen…maar die drain deed al zo zeer!

De drain mocht eruit

Achteraf ben ik haar dankbaar, anders had ik er waarschijnlijk nog 5 dagen extra gelegen. Nadat ik naar de wc was geweest, ging ze nog een keer de drain bekijken en zorgde ze ervoor dat hij eruit mocht. Er leek geen vocht meer in de zak te lopen en de huid begon al te ontsteken. Hier had ik in de dagen na de operatie ook erg tegen opgekeken…het moment dat die drain er weer uit moest.
In mijn omgeving probeerden ze mij gerust te stellen dat het wel mee viel. Helaas was dat niet het geval. Het voelde alsof ze mijn darmen en blaas van de plek aftrokken en dat zo’n tien minuten lang. De drain zat namelijk best diep. Maar wat was ik blij dat het ding er eindelijk uit was. Ik merkte direct dat ik een stuk mobieler was en psychisch voelde ik mij ook een stuk beter. Nu moest alleen het infuus er nog uit, maar helaas wisten ze dinsdag nog steeds niet zeker welke bacterie het was. Gelukkig mocht woensdag het infuus er ook uit, konden ze mij gewoon antibiotica tabletten geven en mocht ik woensdagmiddag eindelijk weer naar huis. De revalidatie zou nog wel even duren.

De weken na de operaties

Uiteindelijke voelde ik mij vier weken na de complicaties en spoedoperatie weer redelijk, maar dan moest ik wel rustig aan doen. Helemaal fit…ik ben bang dat, dat nooit meer gaat gebeuren. Niet perse door de operaties, maar het blijkt dat de endometriose behoorlijk agressief is en al weer helemaal zijn weg aan het terug vinden is. Helaas heb ik hier weer dagelijks klachten van, de ene dag wat meer dan de andere en zijn we opzoek naar de juiste medicatie. Hopelijk gaat dit snel allemaal wat beter, maar ook in deze zoektocht zal ik je meenemen. Hopelijk tot snel!