Winnen: Een boek over het leven met endometriose

(Een terugblik tijdens het lezen van het boek ‘Het gaat vanzelf weer over’… Aan het einde van de blog is te lezen hoe jij dit boek over het leven met endometriose kunt winnen!)
Daar lag ik dan op de uitslaapkamer. Ik had net mijn allereerste operatie voor endometriose achter de rug. Tranen vloeiden toen ik hoorde dat er inderdaad endometriose was gevonden. Eindelijk werd ik gelooft, eindelijk was er een antwoord én verklaring voor mijn klachten. Dit is het begin van mijn herstel dacht ik. Over verwerking van de afgelopen 16 jaar, (Ik zeg 16, maar in werkelijkheid waren het er bijna twintig), had ik nooit nagedacht. ‘Hoezo verwerken? Ik wist toch eindelijk wat ik had?!’

Vertrouwen kwijt

In de afgelopen drie jaar bleek dit toch hard nodig. Ik was het vertrouwen in mijn lijf kwijt. In de gezondheidszorg en in iedereen die dacht het normaal was wat ik meemaakte óf dat ik een lage pijngrens had. Ik had in de jaren meerdere traumatische ervaringen opgelopen tijdens mijn zoektocht naar een diagnose van mijn klachten. En dit kwam vooral naar buiten toen onze enige kans voor een kindje een IVF-traject bleek.

Met elke ‘Nee’, ‘Het hoort erbij’ of ‘Je bent gewoon te gespannen’ raakte ik meer van het vertrouwen in de gezondheidszorg kwijt en nog erger…ook in mezelf. Mijn eigenwaarde was tot een nulpunt gezakt en vechten voor wat ik wilde kon ik niet meer. Of ik wist niet meer hoe het moest, want de uitkomst wist ik toch al. En zo besloot ik uit angst, zonder dat we ook maar één traject hadden ondergaan, onze kinderwens door de wc te spoelen.

Eerste stap na verwerking

In het gesprek met de arts hierover, kwam er naar voren dat mijn gedachtegang misschien door mijn medicatie kwam. Toch was het een goed idee dat ik een doorverwijzing zou krijgen naar een medisch psycholoog. En zo startte de eerste stap naar verwerking van wat ik de afgelopen twintig jaar had meegemaakt.

Een traject wat uiteindelijk anderhalf jaar duurde. Waarin ik leerde weer voor mezelf op te komen, mijn grenzen aan te geven, maar ook mijn grenzen te leren kennen. Niet alleen in de gezondheidszorg, maar ook in het dagelijks leven. Ik moest weer leren mezelf op één te zetten, goed voor mezelf te zorgen, leren omgaan met mijn angsten én verdriet. Want verdriet, dat was er in overvloed én dat was niet alleen ontstaan door mijn medische geschiedenis, maar als kind van gescheiden ouders had ik ook genoeg meegemaakt.

Sterker in mijn schoenen

Na anderhalf jaar therapie ging het een stuk beter. Ik leek alles een plekje te hebben gegeven, wist mijn grenzen aan te geven en durfde zelf de regie te houden wat betreft mijn zorg. En zo durfde ik het IVF-traject te starten, mijn naaldenfobie te overwinnen én zelfs de punctie zonder narcose (maar op mijn voorwaarden) te ondergaan. Ik voelde me sterker dan ooit en dacht dat ik alles aankon. Tuurlijk werd ik nog geraakt door verhalen van anderen over hun weg naar antwoorden voor hun klachten, maar ik kon er mee omgaan…dacht ik…

Boek ‘Het gaat wel weer over’ van Mariel Den Engelsman

Niets bleek minder waar, kwam ik achter toen ik het boek ‘Het gaat wel weer over’ van Mariel Den Engelsman mocht lezen. Een mooi, emotioneel geschreven boek over haar zoektocht naar de diagnose endometriose én de periode daarna waarin steeds meer duidelijk wordt dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend gaat zijn. Én het hebben van de diagnose zeker niet de oplossing is voor de klachten van endometriose.  

Een vloedgolf van verdriet

Vanaf de eerste letter had ze me te pakken. Ik werd meegezogen in haar verhaal en kon niet meer loslaten. Maar daarmee kwam ook mijn onverwerkte verdriet als een vloedgolf naar boven. Verdriet waarvan ik dacht dat ik het allang een plekje had gegeven. Maar met elk beetje wanhoop, angst of verdriet in haar verhaal, kwam ook mijn wanhoop, angst en verdriet van toen naar boven.
Op pagina dertien stop ik voor de vierde keer met lezen. Ik kan domweg niet verder lezen door mijn tranen, maar één ding is mij duidelijk…de afgelopen twintig jaar en een beetje heb ik nog lang niet verwerkt én daar moet ik wat mee. Ik laat het boek even rusten. Kom zelf wat tot rust en merk dat het toch begint te kriebelen. En dus kan ik het niet laten om het boek in één ruk uit te lezen. Het boek blijkt al snel verder te gaan vanaf het moment dat ze de diagnose endometriose heeft, waardoor mijn verdriet niet zo naar de voorgrond komt en ik de mogelijkheid heb om te lezen zonder tranendal.

Het boek met endometriose-ervaringsverhaal ‘Het gaat wel weer over’ winnen?

Ben jij ook geïnteresseerd in het boek ‘Het gaat wel weer over’ van Mariel Den Engelsman? Een boek waarin ze in dagboekvorm openhartig schrijft over haar leven tijdens en na de zoektocht naar de diagnose endometriose. Waar de zorg steekt, maar ook juist over de situaties waarin ze veel aan een arts had, artsen die haar vertrouwen wisten te winnen, haar zagen als persoon en niet alleen de patiënt. Een boek waarin ze schrijft over haar wanhoop en angsten. Wanhoop of er ooit een oplossing komt voor haar klachten, wanhoop of ze ooit moeder gaat worden, wanhoop of ze zich ooit beter gaat voelen. Maar ook over de steun en liefde die ze ontvangt van familie, vrienden en haar partner. Alle aspecten van het leven worden meegenomen; kortom een boek wat je moet hebben gelezen als patiënt, hulpverlener en naaste! En het mooie is; dit boek kun je bij ons winnen! Hoe dan?

– Geef in de comments aan dat jij dit boek over het leven met endometriose zou willen winnen of voor wie jij hem zou willen winnen.
– Meedoen kan t/m zaterdag 19 maart 2022.
– Gebruik je echte emailadres in je reactie (deze is afgeschermd). Zo kunnen we contact met je opnemen en het boek naar je opsturen.

Kun je niet meer wachten en wil je het boek direct bestellen? Dat kan hier!