Rond de 30 weken zwangerschap bedacht ik het mij opeens; fuck mijn angsten voor borstvoeding, ik ga het gewoon weer proberen. En zo gezegd, zo gedaan! Want als ik ergens voor zeg te gaan, dan kun je er vanuit gaan dat ik alles op alles zet om dat daadwerkelijk te doen. Een uur na de bevalling ging de kleine aan de borst en zo begon ons avontuur. Ik dacht dat borstvoeding alleen maar mooi zou zijn, maar had nooit verwacht dat ik me soms zo eenzaam zou voelen.
Twee maanden na de start van ons borstvoeding avontuur
Nu, 2 maanden later, kan ik trots vertellen dat ons avontuur heel erg goed gaat. Althans, het borstvoeden zelf. Ons mannetje drinkt goed en hij groeit mooi op zijn eigen lijn. Ik had nooit durven dromen dat ik mijn kind zo lang zou kunnen voorzien van borstvoeding en dat is prachtig, maar het is óók ontzettend zwaar en daar hoor je nooit iemand over. Waarom eigenlijk niet? Waarom durf ik niet op social media te delen dat ik met regelmaat huilend op de bank zit, omdat ik me zo eenzaam voel terwijl ik nóóit alleen ben? Nooit, nog geen uur.
Mijn baby en ik; twee puzzelstukjes
Overal waar ik ga en sta, daar is mijn baby en overal waar hij ligt, daar ben ik. Soms ligt hij even een uurtje bij mijn man en soms lukt het mij om hem een uurtje in de box te leggen. Soms, want meestal lukt dat niet. En nee, niet alleen omdat hij dat niet wil, maar ook omdat alles in mij alleen maar aan hem denkt. En mijn hele lichaam ingesteld is op en voor hem. Ik geniet er onwijs van dat wij zo goed bij elkaar horen, dat ons hele zijn als 2 puzzelstukjes in elkaar lijken te vallen, we zijn onafscheidelijk. Wij horen bij elkaar, we kunnen niet zonder en dat is prachtig.
Schaduwzijde van borstvoeding
Maar de schaduwzijde begint inmiddels ook steeds zwaarder te wegen en dat breekt me vooral s’ avonds op. Eens in de paar dagen laat ik een paar tranen van geluk en verdriet door elkaar heen. Ik zou zo graag even willen opladen en even tijd willen nemen voor zelfzorg. Ik zou zo graag even een serie kijken en ongestoord willen tekenen, maar dat gaat niet. Dit is ons vierde kind, maar nog nooit had ik een baby die zo gesteld was op mij, op mijn geur, op mijn huid, op mijn aanwezigheid en mijn stem. Nog nooit had ik een baby die niet kon slapen zonder mij (en eerlijk, ik ook niet zonder hem). Misschien ook wel logisch, want ik hield de fulltime borstvoeding ook nog nooit zo lang vol. Ik ben zijn enige energiebron en ik doe dat met zoveel liefde en passie, dat ik mezelf volledig aan hem geef. Zoveel dat ik mezelf en mijn tijd voor mezelf er in verlies.
Gezegend, maar eenzaam
Ik ben gelukkig en voel me gezegend dat ik dit kan doen. Ik ben waanzinnig blij dat hij er is en dat wij, wij zijn. Maar ik ben ook eenzaam as fuck. Eenzaam… terwijl ik nooit alleen ben. Ik kan niet omschrijven hoe alleen het soms voelt, om de enige energiebron van mijn baby te zijn. En als ik erover wil praten, denken mensen dat ik ongelukkig ben of dat zij iets voor mij op moeten lossen en dat is niet zo. Ik ben wél gelukkig en je hoeft niets voor mij op te lossen. Soms wil ik gewoon even mijn hart luchten en horen dat je trots bent. Dat het goed komt en dat je er voor mij wil zijn als dat nodig is.
Borstvoeding is waanzinnig mooi, maar het is ook gewoon heel hard werken. Ik ben fulltime in dienst van mijn baby ,met een 24 uurs contract; per dag. De mooiste baan ooit, maar ook de zwaarste soms.
