Een bevalling die niet helemaal ging zoals we die in gedachten hadden. Eerder dan we ons hadden bedacht, inleiden wat we niet hadden verwacht en een spoedkeizersnede. Maar nadat de bevalling dus anders was verlopen, dan we op voorhand hadden bedacht, was daar ons kleine meisje. Helemaal gezond en wel ter wereld gekomen. (Later zal ik hier een aparte blog over schrijven.)
De eerste dagen thuis na de geboorte van onze dochter
En dan kom je thuis en merk je dat je al snel geleefd wordt door zo een klein meisje. Alles is nieuw, alles is zoeken. Hoe ga ik nu zorgen voor dit kleine meisje en voor mezelf? Hoe kan ik zelf een beetje slaap pakken en hoe kan ik zorgen dat we een lekkere maaltijd op tafel hebben staan straks? Goh wat komt er veel op je af als je net moeder bent. Behalve de net genoemde vragen durfde ik niet om hulp te vragen. Iedereen kan dit dus ik kan dit ook, dit was een veel terugkomende gedachte waar ik veel last van had.
Hulp vragen…dat is toch niet nodig? Of toch wel?
Een onwijs mooi meisje waar ik mega trots op was en natuurlijk nog ben. Helemaal afhankelijk van ons. Dit was erg overweldigend, geen idee hoe is hier mee om moest gaan. Vooral bezig met onze dochter en niet bezig met onszelf, gingen er dagen voorbij. Vrienden die aanboden te helpen als ze iets konden betekenen, maar het toch zelf willen doen en bezwaard voelen om het te accepteren. Hoe kan het toch zo zijn dat we die mensen om ons heen hebben en dat aanbieden? Hoe kan het dat je dan een berichtje krijgt van je vriendin en dat ze vraagt hoe het gaat? Mijn eerste gedachte was: ‘Oh nee, ze weet dat het niet gaat’. En och, ik had gelijk, ze merkte het. Wat onwijs fijn was het dat ze gewoon zei dat ze er was voor ons en dat ze gewoon even kwam, zodat wij rust konden pakken. Ze wou ons helpen, nadat ze het zelf zo moeilijk heeft en heeft gehad.
Spanning en zorgen
Ik stond al weken te springen om hun kleine meisje te bewonderen, maar gezien de bevalling, wist ik dat ik even geduld moest hebben. Ze moest herstellen en even wennen aan de nieuwe situatie. Met de dagen die verstreken, kreeg ik steeds meer het gevoel dat er iets niet klopte en begon ik me toch zorgen te maken. Er zal toch niks aan de hand zijn? Zal ze hulp nodig hebben, maar mij niet durven te vragen, omdat onze kinderwens maar niet in vervulling gaat? Voelt ze zich bezwaard? Ik wist; ik moet haar nu appen en me niet af laten schepen dat ze gewoon nog even tijd nodig heeft…nu moet ik doorvragen! Zo gedacht, zo gedaan.
De roze wolk was zoek
Mijn voorgevoel klopte. Het ging niet lekker en die roze wolk, waar andere ouders het over hadden, die was ver te zoeken. De bijkomende onzekerheid, slapeloosheid, spanning en verdriet, waren daar en tegen in overvloed aanwezig. Ik wilde maar één ding en dat was er voor haar en haar man zijn. Nu moest ik het nog voor elkaar krijgen dat ze mijn hulp zou accepteren. Gelukkig deed ze dat, ondanks dat ze het moeilijk vond. Ze voelde zich ontzettend bezwaard, maar dat hoefde zeker niet. Ik deed én doe het met liefde. Ik geef om hun en ik wist toen al dat ik ook onwijs veel om dit kleine meisje zou gaan geven…als ik dat niet eigenlijk al deed, voordat de allereerste ontmoeting er überhaupt was geweest.
It takes a village to raise a child
Hulp ontvangen
Wat voelde ik me bezwaard dat ze hier zat met ons meisje. ‘Ga maar lekker even slapen, ik red me wel!’ Jeetje wat was dat zwaar, tuurlijk wil ik slapen, tuurlijk wil ik rust, maar ik wil ook mijn meisje niet achterlaten, ik wil mijn vriendin niet ‘opzadelen’ met mijn meisje.
Het nut van hulp vragen
Ze is in deze periode vaker geweest om ons te ontzien, toen ik eenmaal zover was kon ik ook even rustig slapen en genieten van dat momentje. Dit was maar goed ook, ze kende ons meisje ondertussen en had het net als ons door als er iets niet klopte. Zoals die ene dag dat ze ziek was en ik met mijn vriendin had afgesproken. We zijn uiteindelijk naar de dokter gegaan en ze ging mee. Ze heeft gezorgd dat we hulp hebben gekregen en dat we nog steeds hulp hebben bij de opvoeding van ons kleine meisje. Het accepteren van de hulp is niet makkelijk geweest, maar wel hetgeen dat we nodig hadden. Het betekent dan ook heel veel voor mij dat ik een vriendin heb die, ondanks haar eigen zware en moeilijke tijd, zoveel voor ons heeft kunnen betekenen.
Tips
- Vraag om hulp! Alleen is maar alleen, samen kom je zoveel verder!
- Omdat een ander een onvervulde kinderwens heeft, hoef je die niet te ontzien, vragen om hulp mag ook daar!
- Praat met buitenstaanders over je gevoelens. Jouw verdriet, onzekerheid, enzovoorts is niet minder dan die van een ander. Ook niet als zij een onvervulde kinderwens hebben!
Meer tips lezen? Bekijk deze site eens!
