Het is 11 februari 2022 als ons vierde telg, Meez, wordt geboren. In de weken erna komen er verschillende mensen Meez bewonderen. Ik zorg dat de visite wat te drinken krijgt, wat lekkers, knuffel met mijn kinderen en geniet met volle teugen van ons gezin en het vaderschap. Alles gaat als vanzelf. Ik heb natuurlijk ook al even kunnen oefenen, want ik ben al ongeveer tien jaar vader én getrouwd. Je leest het goed…tien jaar…ik ben dus jong aan het vaderschap begonnen én jong getrouwd. En in die tien jaar heb ik al heel wat dingen meegemaakt, waaruit blijkt dat wat ik normaal vind en bij mij vanzelf gaat, niet zo vanzelfsprekend is voor de buitenwereld.
Moederschap, vaderschap of ouderschap
Vooral in de omgang met medewerkers van het consultatiebureau en andere artsen, valt het mij op dat het niet vanzelfsprekend is dat ik als vader alleen met mijn kind naar consulten ga óf dat ik er überhaupt bij ben. Niet gek, als ik kijk naar het percentage mannen in de wachtruimtes, want grotendeels zit ik tussen de moeders. Maar dit is wel iets wat ik niet goed begrijp…Ben ik als vader niet net zo belangrijk in het leven van mijn kind als de moeder? Horen ouders dit niet samen te doen? Naar mijn inziens wel! Waarom wordt het dan nog steeds van de moeder normaal gevonden als ze naar het consultatiebureau of een doktersafspraak met haar kind komt? Maar van mij als vader niet?
Wanneer ik met Luca, tien jaar geleden, alleen naar het consultatiebureau ging. Kreeg ik vaak al een blik waaruit bleek dat ze dachten ‘Huh, alleen een vader? Waar is de moeder?’ of ‘Wat leuk een keer een vader!’. En ondanks dat het in de afgelopen tien jaar al iets meer normaal begint te worden, is dat nog lang niet altijd het geval.
Zo merk ik in gesprekken, samen met mijn vrouw, met artsen over ons kind, dat ze het gesprek meestal met mijn vrouw voeren. Mijn vrouw wordt aangekeken, er wordt haar gevraagd naar haar bevindingen. En dat terwijl ik toch ook een goede aanvulling kan geven. Én wie zegt dat de moeder tegenwoordig de meeste uren bij de kinderen is. Misschien ben ík als vader dat wel!
Mijn tip voor artsen en andere zorgmedewerkers is dus… Betrek de vaders ook bij het gesprek, neem onze input mee en zie ons als volle ouder!
Vaderschap: verlof
Maar ook in andere situaties merk ik, dat mijn taak als man en vader minder vanzelfsprekend is dan ik zou willen. Waar het voor de vrouw vanzelfsprekend is dat ze zwangerschapsverlof heeft én zelfs eerder kan stoppen met werken wanneer het niet meer gaat, moet ik als vader doorwerken tot aan de bevalling. En ondanks dat ik zelf niet ons kind draag óf hoef te bevallen, wil ik mijn vrouw toch bij kunnen staan tijdens de laatste loodjes en de bevalling. Iets wat heel logisch klinkt, maar in de praktijk toch een stuk lastiger te realiseren is. Want precies aangeven wanneer die bevalling is, dat gaat meestal niet. En kreeg ik dus vaak te horen dat dit toch wel lastig is. Uiteindelijk hebben we dit kunnen oplossen door een week zorgverlof op te nemen tot de bevalling van mijn vrouw. Maar het mooiste zou natuurlijk zijn als de overheid hier een standaard regeling voor opstelt en dus in het geboorteverlof voor partners/vaderschapsverlof ook de periode vóór de bevalling meeneemt. Niet iedereen zal hier behoefte aan hebben, maar in mijn geval was dat wel een verademing geweest.
Team Samen!
Daarnaast kijken mensen ervan op dat ik naast mijn werk, ook mijn bijdrage lever aan het huishouden. Dat ik ook dingen doe met de kinderen én daarvan geniet. Dat ik dat niet doe, omdat het moet, maar omdat ik dat wil. Ik ben onderdeel van dit team en daarbij zijn we beiden verantwoordelijk voor het draaiende houden van het huishouden en ons gezin. En dus stofzuig ik, doe de was, kook, ga naar het consultatiebureau, tienminutengesprekken op school, enz. net zoals mijn vrouw. We zijn samen verantwoordelijk voor alle dingen die horen bij het ouderschap en het runnen van een huishouden. En uiteindelijk pluk je van zo’n goed “geoliede machine” samen de vruchten.
Welke tips heb ik voor (aanstaande) vaders?
Zorg dat je onderdeel bent en blijft van het team. Praat met je vrouw en bespreek waar jullie tegenaan lopen. Zoek oplossingen om het huishouden makkelijker te maken, door bijvoorbeeld een handzame stofzuiger of vaatwasser.
En vooral, laat je niet buitenspel zetten door instanties. Zorg dat je gezien en gehoord wordt. Ga mee naar afspraken omtrent de kinderen en zorg dat je betrokken wordt tijdens de gesprekken.
Bouw vanaf het aller eerste moment een band op met jullie kind. Ga zoveel mogelijk mee naar echo’s. Geef de baby alvast een naam, ook al is het maar een koosnaampje. Draag jullie kind in een draagdoek (hier kom ik in een andere blog nog een keer op terug), ook als vader zijnde. Lees je kinderen voor. Heb gesprekjes met ze, probeer je in hun te verplaatsen en leef met ze mee.
Vaderschap; mijn geluk!
Die trotse blik die mijn kinderen mij geven, omdat ík hun papa ben… De liefde die ik van ze ontvang… het is iets onbeschrijflijks. Samen met mijn vrouw zo’n liefdevol gezin hebben…dat is pas echt geluk! Geld en materiaal valt daarbij in het niet.
