GASTBLOG | Een lange avond

We deden een oproepje aan jou, als lezer om een gastblog te kunnen schrijven. Joy zal vaker een gastblog voor ons schrijven.

Triggerwarning: vanwege contact met iemand die je nauwelijks kent.

Ik zwaai mijn vrienden uit en sluit de deur achter hen. Altijd leuk om ze over de vloer te hebben, heerlijk kneuterig op zondagavond Heel Holland Bakt kijken. Ik loop naar boven om me klaar te maken om te gaan slapen, als ik mijn tranen al weer op voel komen. Ik besluit ze te negeren, omdat ik gewoon wil slapen.

Ik installeer me in bed, doe mijn oordoppen in, knip het licht uit en draai me om. Slapen lukt niet direct, maar ik vermoed dat m’n hoofd de avond nog even moet verwerken, dus vol goede moed blijf ik liggen. Er flitsen beelden door mijn hoofd van vroeger en ik probeer mezelf te vertellen dat ik daar nu niet meer bang voor hoef te zijn. Ik kruip weg in mijn deken en voel zijn veel te grote handen weer op mijn veel te jonge lichaam. Angst en verdriet overvallen me. Ik voel me weer een klein angstig meisje en het lukt me niet om die gevoelens te overmeesteren.

Ik ben bang, benauwd en ik weet dat slapen voorlopig niet lukt. Ik draai me om, pak m’n telefoon en kijk door m’n tranen heen of er iemand online is op what’s app. Het is half 1 ’s nachts. Zoals verwacht zijn de mensen die ik wil spreken, niet meer online. Ik weet dat ik ze kan bellen, maar ik durf het niet. Mensen die al dichtbij staan mogen niet te dichtbij komen. Dan licht mijn scherm op. Ik krijg een reactie op een appje dat ik eerder op de dag heb gestuurd. We appen wat heen en weer en al snel is het duidelijk dat ik niet kan slapen door de angst en het verdriet wat me weer eens overvalt.

Hij stelt voor dat we wel even kunnen bellen. En dat voelt raar, want zo goed ken ik hem helemaal niet. Sterker nog, ik heb hem pas 2 keer gezien. Hij belt. Snotterend neem ik de telefoon op. ‘Och meis’ klinkt het aan de andere kant wat alweer genoeg is om mijn hele kussen nat te huilen.

Door de tranen heen vertel ik dat het allemaal zo lang duurt en het zo angstig is. Liefdevol luistert hij naar m’n verhaal en uiteindelijk draait het gesprek en kunnen we weer lachen. Tegen eenen hang ik op, omdat ik merk dat ik doodmoe ben. En zo heeft iemand, die ik nauwelijks ken, ervoor gezorgd dat ik met minder angst en verdriet in mijn lijf de nacht in kon gaan. 

Lijkt het jou tof om ook een gastblog te schrijven? Je kunt mailen naar blog@maarjezieternietsvan.nl of via Instagram een berichtje sturen.