Gastblog| Hoop is sterker dan angst

We deden een oproepje aan jou, als lezer om een gastblog te kunnen schrijven. Deze keer kun je de blog lezen van Ilona.

Aangezien jullie mij hoogstwaarschijnlijk nog niet kennen, eerst even kort wat over mijzelf. Ik ben Ilona, een 21 jarige illustrator en animator. En daarnaast schrijf ik ook al een aantal jaren op mijn eigen blog, waar ik ook -onder andere- openheid rondom psychische problemen probeer te creëren. En daarnaast is het mijn eigen plekje op het wereldwijde web, waar ik mijn creativiteit kan delen en echt mijzelf kan zijn.

Zo’n drie jaar geleden kreeg ik de diagnose depressie. Iets wat niet geheel onverwachts kwam, ik voelde me eigenlijk al een aantal jaar steeds somberder en had een moeilijke middelbare schooltijd achter de rug.

Mijn depressie ging met flinke ups & downs. Op mijn dieptepunt ben ik 5 maanden opgenomen geweest in de acute psychiatrie. Maar hoe moeilijk het ook was, ook dat dal ben ik weer uit geklommen. En met de dag ben ik me meer gaan beseffen, dat opgeven voor mij geen optie is. Dat ik -inmiddels en half jaar- uit opname ben, betekent echter niet dat alles nu goed gaat. Ik deal nog steeds met ontzettend donkere dagen en tegenslagen, maar ik heb wel de motivatie mijn behandeling voort te zetten. Ik heb inmiddels verschillende behandelingen gehad en ben momenteel met onder andere EMDR bezig.

Ik geeft het eerlijk toe, soms is de verleiding groot. Voelt het alsof het allemaal geen zin meer heeft. Ben ik moe van het vechten en wil ik even rust. Rust in mijn kop. Rust in mijn lijf. Ik denk dat je het wel kent.
Maar ook op dat soort dagen, probeer ik me vast te houden aan mijn hoop. De hoop op herstel. De hoop op weer kunnen genieten van de kleine dingen. Leuke dingen kunnen doen met vrienden en hopelijk, op een dag de wereld kunnen ontdekken. Op een hondje wat we hopelijk gauw kunnen ontmoeten.

Op sommige dagen is de angst ontzettend groot. Grijpt het me bij de keel, trekt het me naar beneden en neemt het me over. Soms is de hoop ver te zoeken. Zit ik in het donker, helemaal alleen, niet wetend hoe ik er ooit nog uit kom.
Maar op dat soort momenten houd ik me vast aan de gedachte, dat het niet de eerste keer is dat ik op de bodem lig, vastgehouden door mijn donkere depressie. Ergens in de verte, brandt altijd een klein lichtje van hoop. Soms omgeven door zoveel duisternis dat ik ‘m niet meer zie, maar ik weet dat dat lichtje er altijd is.

Dus hoe donker je dagen ook zijn. Hoe oneindig het ook voelt en hoe wanhopig je je soms ook kan voelen. Vergeet dan niet, hope is the only thing stronger then fear.

Liefs,
Ilona (@ilonawielinga op insta)

Lijkt het jou tof om ook een gastblog te schrijven? Je kunt mailen naar blog@maarjezieternietsvan.nl of via Instagram een berichtje sturen.