Wij vroegen jullie als lezers een gastblog te schrijven. Deze keer kun je de gastblog van Sylvana lezen.
Al jaren voor ik in de wereld van psychiatrie terecht kwam, was ik met mezelf in gevecht.En ik denk dat juist door hier nu zonder papiertje en zonder mijn schooltas aan vlag te hangen zit, ik een stukje extra van dat gevecht heb gewonnen. Want school is waar het allemaal begon. Niet de oorzaak, maar wel de eerste uitingen en het aan knopje van mijn problematiek. Ik had mezelf in een volledige tunnelvisie gebracht.
Ik rende non stop in 1 richting. Zolang als ik kon, ik negeerde alle signalen die anderen en mijn eigen hoofd en lichaam mij gaven. Ik rende net zolang tot ik erbij neerviel. Tot ik volledig crashte en keihard op mijn bek ging.
Schoolwerk was die richting, die weg, die tunnelvisie waar ik in zat.
School was alles voor mij. Zoveel dat ik mijn zelfwaarde er aan af liet hangen.
School was mijn meetlat voor mijzelf. School is waar ik altijd mijn waarde vond, in cijfers, de snelheid waarin ik leerde, op een hoog niveau te kunnen presteren. Maar school was ook waar ik mijn waarde verloor. Juist door die prestatiedrang. Maar ook omdat ik 24/7 hyperbewust ben van mijzelf. Ik hoorde er niet helemaal bij en vroeg me constant af waarom.
Omdat school voor mij zo belangrijk was, bleef ik in die tunnelvisie. Ik moest wel goede cijfers halen, tegen alle adviezen in VWO blijven doen, want dat was hoe ik het kleine beetje zelfwaarde dat ik nog had ook hield.
Om het een beetje uit te leggen, is het misschien wel een beetje te vergelijken met een eetstoornis. Het is een probleem en niet iets wat zomaar weg gaat. Het is een probleem waar serieus naar gekeken moet worden. Maar de kern ligt ergens anders.
Bij mij uitte het zich in uren leren, leren en nog meer leren. En de gevolgen die daarop volgden. Ik was altijd gestrest, moe, snel geïrriteerd, wit, (gevoel van) flauwvallen etc. En ik sloot me steeds meer af voor vrienden, want ik moest leren. Ik had voor mijn gevoel echt geen tijd meer voor hobby’s, zo reed ik steeds minder paard, terwijl me dat toen nog zo goed kon doen. Maar dat verdiende ik niet, ik mocht niks anders doen als ik nog niet klaar was met leren. Maar ik was nooit klaar met leren, het was nooit goed genoeg, ik kon altijd nog meer leren. Als ik dan wel even iets anders ging doen voelde ik me mega schuldig. En zo werd leren, naar school gaan, lessen volgen en toetsen maken een obsessie. Zolang ik volledig opging in leren, was er ook weinig ruimte voor nare gedachten en moeilijke gevoelens. Zo drukte ik negatieve gevoelens weg, waarvan ik als kind heb geleerd dat deze er niet mogen zijn.
Daarnaast was het om nog ergens de controle in te kunnen vasthouden. Om nog een beetje waarde in mezelf te vinden; als ik goede cijfers haalde, kon ik tenminste nog iets.
Dat was denk ik het laatste zetje wat ik nodig had om in een diep, donker dal te vallen. Waarin ik door de jaren heen steeds verder in ben gevallen en hoe ik uiteindelijk keihard op de bodem terecht kwam.
Met mij is het de afgelopen 4 jaar steeds slechter gegaan en de ernst van mijn problematiek is nu fors toegenomen .Daardoor heb ik mijn schoolgang steeds een stukje verder los moeten laten. Dit wilde ik absoluut niet maar uiteindelijk werd er voor mij op de rem getrapt. Hoe moeilijk ik dat ook vond, achteraf denk ik dat het me heel veel heeft gebracht.
Waar school het aan knopje was voor mijn problematiek, werd mijn problematiek het uit knopje van mijn schoolgang.
Momenteel ga ik niet meer naar school. Maar dat geeft mij nu wel alle ruimte om zware behandeling aan te gaan en hopelijk stappen te zetten.
Ik hoop dat ik daarna de schoolgang weer op kan pakken en alsnog mijn havo en misschien wel VWO diploma te halen via het volwassenenonderwijs. Maar dat zal ik heel anders moeten aanpakken, oude patronen zullen zich waarschijnlijk opdringen maar ik hoop deze te kunnen onderdrukken met alles wat ik heb geleerd door ervaring en behandeling.
Het is eng om oude, ongezonde maar veilige patronen los te laten. Maar probeer te luisteren naar je hoofd, je lichaam en de mensen om je heen. En stel jezelf de vraag: ‘wat geeft mij dit en wat kost mij dit?’.
Ik ben van mening dat er uiteindelijk maar 1 ding echt belangrijk is:
G E L U K
Gelukkig worden, gelukkig zijn, mensen gelukkig maken, en zijn met mensen die jou gelukkig maken!
