Mamaandag | Mama is ziek

We deden een oproepje aan jou, als lezer om een gastblog te kunnen schrijven rondom het thema vader of moederschap. Deze keer kun je de blog lezen van @storminmijnhoofd

Mama ga je dood? Vraagt mijn zoontje van 5 jaar oud. Ik schrik een beetje van deze onverwachte vraag. Want ja, tijdens mijn paniekaanvallen voelt het vaak alsof ik dood ga. En dat is nou juist datgene wat ik niet wil. Ik wil leven. Ik vraag aan mijn zoontje: hoezo denk je dat lieverd? Mijn zoontje antwoord:omdat je al zo lang ziek bent. En je bent nog steeds niet beter.

Ik ben blij dat hij met deze vraag komt.  Hij stelt de vraag gelukkig gewoon.  Maar tegelijkertijd gaan bij mij de gedachten: hebben we hem wel genoeg uitleg gegeven? Maar hoe leg je een jongen van 5 jaar oud uit wat paniekaanvallen zijn? Wat een angststoornis is? En waarom mama burn-out is? Ik heb mijn best gedaan. Ik heb hem verteld dat mama veel te veel gewerkt heeft en dat ik dan ook nog thuis voor alles moest zorgen. En dat door zijn jongere broertje al twee jaar  weinig slaap was. Dat dit teveel was voor mama’s lichaam. Daardoor is mama heel erg moe. Moet ze rustig aan doen. En dat gaat nog een poos duren. Voorlopig gaat mama niet werken.  Daarnaast heb ik hem verteld dat ik me soms verdrietig voel en bang ben. Hiervoor ga ik naar de dokter en de therapeut. Die helpen mama om beter te worden.

Ik ben blij met mijn kinderen in deze situatie. Want ze geven structuur aan de dag. Als ik verdrietig ben krijg ik van de een zijn lievelingsknuffel. De ander maakt wat moois voor me. Ze voelen het zo goed aan wanneer ik niet lekker in mijn vel zit. Aan de andere kant zou ik willen dat ze dit niet mee hoefden te maken. Dat ik er voor 100% er voor ze kon zijn. Maar het is niet anders. We proberen er het beste van te maken. Ik vertel ze dan ook dat ze me mogen knuffelen als ik verdrietig ben, maar dat het niet hoeft.  Ze zijn niet verantwoordelijk voor hoe ik me voel.

Ik antwoord mijn zoontje dan ook: nee lieverd, door deze ziekte gaat mama niet dood. Hij verzucht: oh wat fijn! Want dat wil ik niet hoor. En hij gaat weer lekker verder spelen. Ik zeg hem nog dat hij er altijd over mag praten en vragen stellen. En dat hij dat met iedereen mag doen. En dat doet hij ook. Hij verteld het in de kring op school, tegen de buurman en waarschijnlijk nog wel tegen meer mensen. We kunnen nog wat leren van kinderen. Zo eerlijk en open. En ook de veerkracht van een kind is om jaloers op te zijn.

Lijkt het jou tof om ook een gastblog te schrijven? Je kunt mailen naar blog@maarjezieternietsvan.nl of via Instagram een berichtje sturen.