Alsjeblieft hoofd, haast niet zo!

Daar zit ik dan achter mijn laptopje: een bestelling plaatsen voor wasmiddel. Ja, want die was ver op -kwam ik net achter. Ik heb mijn man gevraagd of hij ook nog iets heeft wat besteld moet worden en hij kijkt ‘zo wel even’. Dat antwoord laat mijn nekharen omhoog staan. Zo? Waarom niet nu? Maar als ik realistisch nadenk, vraag ik mezelf af, “waarom moet het nu?” Waarom is “zo” niet gewoon goed? Waarom toch altijd die haast in mijn hoofd? Dat zou toch niet nodig moeten zijn?

Zo meteen, straks, dadelijk… allemaal woorden die ik het liefste niet hoor. Het liefst hoor ik, ‘ik doe het nu meteen wel even’. Want dan kan ik het afvinken in mijn hoofd. Maar soms zijn er nou eenmaal andere dingen die voor gaan. Belangrijke dingen, maar soms ook onbelangrijke dingen en dat zou ook geen probleem moeten zijn, maar in mijn hoofd zorgt dit voor een soort kortsluiting. Ik bedoel daarmee niet dat ik helemaal uit mijn dak ga. Nee, kortsluiting als in een zenuwachtig gevoel, tikkende voeten en een hoofd dat maar geen rust kan vinden tot het uiteindelijk gedaan is.

Waar deze haast vandaan komt, weet ik niet. Ik heb dit naar mijn idee altijd gehad. Een goede eigenschap denk ik, maar het zit mezelf vaak ook in de weg. Op mijn werk bijvoorbeeld. Ik ben iemand van de lijstjes: ik schrijf alles op. Zo houd ik overzicht en kan ik afvinken als ik iets gedaan heb. Echter ik ben heel gevoelig voor dingen die ‘even’ tussendoor komen. Die pak ik gelijk op want ja, dan is het ook maar gedaan. Dat zou ik zelf ook wel zo fijn vinden. Collega’s vinden dit natuurlijk super fijn maar al die ‘even tussendoor’ dingen zorgen voor mij voor chaos in mijn hoofd, stress in mijn lichaam en soms zelf overwerktijd omdat ik mijn andere dingen dan niet af krijg. Dingen overdragen aan een ander doe ik niet graag, want als ik het zelf doe weet ik tenminste dat het gebeurt zoals ik dat wil. En laten liggen voor morgen? Nou nee ook liever niet. Alles wat vandaag af kan zorgt ervoor dat ik morgenochtend rustiger kan starten.

Mijn man is wat dat betreft totaal het tegenovergestelde. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg zullen we maar zeggen. Alles op zijn tijd, geen stress en vooral zo weinig mogelijk afspraken maken, want dan hoef je ook niet bang te zijn dat je ze niet na kunt komen. Heerlijk lijkt me dat! Even geen chaos in je hoofd, maar gewoon kijken wanneer je het gaat doen. We vullen elkaar hierin wel aan. Hij laat mij inzien dat sommige dingen echt wel even kunnen wachten en ik laat hem dan weer inzien dat sommige dingen gewoon echt meteen geregeld moeten worden. Inmiddels doen we dit al zes jaar en op zich gaat dit prima. Toch blijft mijn karakter hetzelfde en blijf ik steeds terugvallen in mijn oude gedrag. Ik denk ook dat dit één van de redenen is dat ik beland ben waar ik nu ben.

Altijd maar die stress en chaos in mijn hoofd heeft ervoor gezorgd dat ik overbelast ben geraakt. Niet gek als je eraan denkt dat ik altijd maar aan het denken en haasten ben. Ik zou ook niet weten hoe het voelt om gewoon even aan niks te denken. Hoe doe je dat?
Op dit moment probeer ik elke dag te mediteren, juist om te leren wat meer rust in mijn hoofd te krijgen. Op het moment dat ik ga mediteren schieten mijn gedachtes nog vaak alle kanten op. Dat kan zijn over een was die nog gedraaid moet worden, hoe laat mijn man nu eigenlijk thuis is, wat we gaan eten en of ik bijvoorbeeld mijn deur van mijn auto wel op slot heb gedaan. 

Chaos in mijn hoofd, chaos in mijn lichaam en altijd maar alles meteen gedaan willen hebben… Het heeft ervoor gezorgd dat ik over de kop ben gegaan en geen leuker persoon ben geworden. Het is één van de dingen waarmee ik beter zou willen leren omgaan. En ik hoop dat de tijd zal komen dat ik die rust ook echt in mijn lichaam en hoofd kan gaan vinden.